Αργύρης (παρτ τεν)

Το κορομηλοφάγο λαγουδάκι

«Σε γουστάρω».
«Εγώ πιο πολύ μωρό μου».
«Όχι. Εγώ πιο πολύ».
«ΕΓΩ πιο πολύ».
«ΠΑΨΕ. Εγώ πιο πολύ».
«Αν με γουστάρεις πράγματι πιο πολύ απ’ ότι εγώ, που σε γουστάρω πάρα πολύ, παραδέξου ότι ΕΓΩ σε γουστάρω πιο πολύ».
«Να παραδεχτώ ότι με γουστάρεις πιο πολύ απ’ ότι εγώ για ν’ αποδείξω ότι σε γουστάρω πιο πολύ απ’ ότι εσύ;»
«Ναι».
«Εντάξει Γιωτούλα, το παραδέχομαι».
«Ωραία. Τώρα είμαστε δυο άνθρωποι που ο ένας γουστάρει πιο πολύ τον άλλον απ’ ότι ο άλλος τον έναν».
«Μια χαρά μας βρίσκω. Έχεις άλλο μαύρο;».
«Όχι ρε Αργύρη. Το ήπιαμε όλο».

Πριν από πολλά- πολλά χρόνια, βγήκαν από τη θάλασσα κάτι ψάρια. Όχι φαντάροι, ψάρια κανονικά. Με λέπια, κόκαλα και μυρωδιά ψαρίλας. Γιατί βγήκαν από τη θάλασσα, δεν ξέρω. Βαρέθηκαν, υποθέτω.
Μετά αυτά τα ψάρια έβγαλαν πόδια. Τέσσερα, οχτώ, σαράντα. Δεν έχει σημασία ο αριθμός. Κάποια ψάρια, που είχαν τέσσερα πόδια και ρουφούσαν βυζιά, αποφάσισαν να αρκεστούν στα δύο πόδια και τα άλλα δύο να τα κάνουν χέρια. Αυτά τα ψάρια ονομάστηκαν άνθρωποι. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, γουστάρουν τρελά να χρησιμοποιούν τα χέρια τους ως πόδια. Ειδικά στην πρώτη φάση της ζωής τους- το λεγόμενο «μπουσουλητό»- και όταν συνουσιάζονται- το λεγόμενο «πισωκολλητό». Ωστόσο, σε ορισμένους ανθρώπους τα χέρια θυμούνται ότι ήταν πόδια και βρομάνε όπως τα τελευταία. Είναι τα λεγόμενα «βρόμικα χέρια» (στον τομέα της πολιτικής- νομικής επιστήμης) ή τα «βρομόχερα» (στο μπάσκετ).
Μετά έφτιαξαν την Τηλεόραση, το Ίντερνετ, το Φραπουτσίνο και την Τέχνη. Η τελευταία είναι και η πιο σημαντική, καθώς αναζητούν διακαώς την Τέχνη στην Τηλεόραση, την Τέχνη στο Ίντερνετ και την Τέχνη του Φραπουτσίνο. Όταν δεν τη βρίσκουν, βλέπουν ριάλιτι, σερφάρουν σε τσοντοσάιτς και μπινελικώνουν το σερβιτόρο, αντίστοιχα.
Οι άνθρωποι δεν ξέχασαν καθόλου την καταγωγή τους. Κάθε καλοκαίρι επιστρέφουν στη θάλασσα και κάθε τέσσερα περίπου χρόνια φοράνε λέπια στα μάτια τους και εκλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν. Τους καρχαρίες δηλαδή. Άλλοι καρχαρίες είναι απλά κακοί και άλλοι πολύ κακοί.
Από τα παραπάνω, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι δεν έχουν το Θεό τους. Γι’ αυτό και ψάχνουν απεγνωσμένα σημάδια της ύπαρξής Του. Στην Τηλεόραση, στο Ίντερνετ, στο Φραπουτσίνο, στην Τέχνη. Δεν βρίσκουν αυτά τα σημάδια πουθενά. Μέχρι που ερωτεύονται. Εγώ είδα ένα σημάδι Του όταν ερωτεύτηκα τη Γιώτα.


Περνούσαμε ωραία με τη Γιώτα. Ειδικά στην αρχή. Η αρχή ήταν μέχρι και πριν φύγει. Με τη Γιώτα είχαμε μια σχέση με αρχή και τέλος. Η μέση έλειπε. Τελείως όμως. Εκεί έχω καταλήξει.
Είχαμε γνωριστεί με τη Γιώτα όπως στις ελληνικές ταινίες. Σε πάρτι. Όταν λέω ελληνικές καταλαβαίνετε ποιες εννοώ. Ναι, αυτές.
Είχαμε πάει στο πάρτι με τον Πάνο και τον Τάσο, έναν δεύτερο ξάδερφο του Πάνου από τη Λάρισα. Μια χαρά παιδί ο Τάσος αλλά είχε ένα σημαντικό πρόβλημα. Ήθελε να πηδήξει. Όχι ότι αυτό ήταν κακό από μόνο του. Καθόλου. Το κακό ήταν ότι δεν πήδαγε. Κι’ εγώ δεν πηδάω συχνά. Το παραδέχομαι. Ο Τάσος όμως δεν πήδαγε καθόλου. Ο Πάνος έκανε ό,τι μπορούσε για να τον βοηθήσει. Ο Τάσος δεν γούσταρε καμία απ’ όσες του γνώρισε. Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι ο Τάσος ήταν και εκλεκτικός. Ήταν δηλαδή ένας εκλεκτικός αγάμητος που ήθελε να πηδήξει.
Σαν να πεθαίνεις της πείνας και να λες «Όχι ρε, εγώ δεν τρώω κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Θέλω ραγού με σος δεντρολίβανο και σκοτσέζικο σολομό». Ε, κάτσε και περίμενε το ραγού. Το κοτόπουλο θα το φάει κάποιος άλλος, μην ανησυχείς.
Το πάρτι ήταν μασκέ. Για μασκαράδες. Μια χαρά ταιριάζαμε. Δεν είχαμε ντυθεί τίποτα. Γινόταν στου Ζωγράφου. Το έκανε ένας φίλος γνωστού, τρέχα γύρευε τώρα. Απλά χτυπήσαμε, μας άνοιξαν και μπήκαμε. Ψέματα, ένας μας άνοιξε. Μια νοσοκόμα. Ντυμένη νοσοκόμα δηλαδή. Το ωραίο είναι ότι ήταν και νοσοκόμα στ’ αλήθεια. Μου το είπε αργότερα, όταν τη ρώτησα από πού νοίκιασε τη στολή. Αυτό είχα βρει να της πω, αυτό της είπα. Ήθελα να της πιάσω κουβέντα. Και τον κώλο. Το πρώτο το κατάφερα. Για πέντε λεπτά.
Η Γιώτα ήταν ντυμένη τσιγγάνα και μίλαγε θυμάμαι με έναν μαλλιά με κολλητό τζιν και μπλουζάκι “Megadeth” και με την Ειρήνη, τη γκέισα, την οποία και είχε δει ο Πάνος και γι’ αυτό είχαμε πάει να τους μιλήσουμε. Ο Τάσος, απλά, μας ακολούθησε και, παραδόξως, άνοιξε πρώτος την κουβέντα. Θα περίμενε κανείς να μιλήσει σε μια από τις γυναίκες τις παρέας, δεδομένων και των ορμών του, αλλά αυτός προτίμησε το μπλουζάκι “Megadeth”.
«Ωραία στολή», του είπε.
«Δεν έχω ντυθεί τίποτα», απάντησε ο χεβιμεταλλάς.
«Ούτε εμείς», είπε ο Πάνος. «Πάνος, Αργύρης και Τάσος».
Ομολογώ ότι η Γιώτα δεν μου άρεσε αμέσως. Πέρασαν γύρω στα δυο λεπτά μέχρι να αρχίσει να μου αρέσει. Τι ακριβώς μου άρεσε δεν ξέρω. Δεν ήταν αυτό που λες εντυπωσιακή. Μικροκαμωμένη, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται.
Φυσικά, το γεγονός ότι μου έκατσε, ήταν περισσότερο θέμα τύχης και οπωσδήποτε δικής της πρωτοβουλίας.

Η ώρα θυμάμαι είχε πάει 5. Η κουβέντα στην παρέα είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο Πάνος την είχε πέσει σαφέστατα στην Ειρήνη με αρκούντως ενθαρρυντικά αποτελέσματα, ενώ εγώ και ο Τάσος δεν την είχαμε πέσει σε Γιώτα και χεβιμεταλλά αντίστοιχα.
Η ομήγυρης αποτελούνταν πλέον από κάτι κουρασμένα από το ψάξιμο πρόθυμης γυναικείας οπής παλικάρια -από τη μία- και από κάτι σουβλακοαναθρεμένες αναρχοκομουνίστριες του μπλοκ «Αξύριστη Μασχάλη»- από την άλλη.
Με λίγα λόγια, είχαμε βαρεθεί. Ο Πάνος πετάει το «πάμε ρε στην ταράτσα;». «Γιατί;» «Έχω το προαίσθημα ότι θα περνάμε καλύτερα εκεί πάνω». Δεν θέλαμε και πολύ. Ανεβήκαμε. Πάνος, Αργύρης, Τάσος, Γιώτα, Ειρήνη, χεβιμεταλλάς. Tρεις ταράτσες πιο πέρα, ένα ζευγάρι συνεισέφερε στη διαιώνιση του Homo Taratsatus.
«Πάω στοίχημα ότι είσαι καλύτερος», μου είπε η Γιώτα.
«Από ποιον;», απάντησα.
«Από αυτόν εκεί», είπε και έδειξε τον ταρατσολάβερ.
«Ε, δεν τα πάει κι’ άσχημα», είπα εγώ. Αντρική αλληλεγγύη, βλέπεις.
«Χάζεψε ο κόσμος. Ό,τι να ναι γίνεται», μουρμούρισε ο συντηρητικός χεβιμεταλλάς ονόματι Βαγγέλης.
«Σωστός», αντιμουρμούρισε ο Τάσος.
Εν τω μεταξύ ο Πάνος είχε αρχίσει το χοντρό χαμούρεμα με την Ειρήνη, βοηθούντος και του ερεθίσματος από την παραδίπλα ταράτσα. Απομακρύνθηκαν. Η Γιώτα μου έκανε νόημα να πάμε λίγο παραπέρα κι’ εμείς. Πήγαμε. Ο Τάσος και Βαγγέλης άρχισαν να λένε διάφορα μεταξύ τους. Πρόλαβα να πιάσω μόνο ένα «τι περιμένεις από βολεμένους μικροαστούς που βλέπουν όλη τη μέρα τηλεόραση» του Βαγγέλη.
Κάπως έτσι έγινε η αρχή της φάσης με τη Γιώτα.
Στην επιστροφή, βάλαμε στο αυτοκίνητο του πατέρα του Πάνου Cohen και φάγαμε σουβλάκια από το βρώμικο στη Μαβίλη. Οι Γιώτα και Ειρήνη ήρθαν μαζί μας. Οι Τάσος και Βαγγέλης είχαν πάει κάπου αλλού. Δεν ξέραμε που. Ένα μήνυμα μόνο έστειλε ο Τάσος στον Πάνο για να μην ανησυχεί. Δεν ζητήσαμε ποτέ περισσότερες εξηγήσεις.

«Αν παντρευτώ ποτέ δεν θα φορέσω βέρα».
«Ε σιγά. Εκεί κολλάς;»
«Ναι, εκεί κολλάω».
«Εντάξει, φόρα ένα καπέλο τότε».
«Καπέλο;»
«Ναι, καπέλο».
«Ό,τι νά ‘ναι καπέλο;»
«Χμμμ… τι θα έλεγες για ένα ημίψηλο;»
«Και η νύφη το ίδιο;».
«Φυσικά».
«Οι βέρες χάνονται συνέχεια. Το καπέλο το χάνεις πιο δύσκολα. Να ένα πλεονέκτημα».
«Και βγαίνει και πιο εύκολα αν θες να πλύνεις τα πιάτα».
«Όλα τα λεφτά το γαμήλιο καπέλο».
«Βγάζεις και λαγουδάκι από μέσα».
«Ε, το ξεφτίλισες. Τι λαγουδάκι…».
«Λαγουδάκι. Όλα τα ζευγάρια τι νομίζεις ότι κάνουν;»
«Τι;»
«Βγάζουν λαγουδάκια από ανύπαρκτα καπέλα. Ταχυδακτυλουργία είναι οι σχέσεις κούκλε. Τι νόμιζες. Βγάζεις το λαγουδάκι, συνεχίζεις. Δεν βγάζεις το λαγουδάκι, χωρίζεις. Απέτυχες. Εκτός κι’ αν βλέπεις λαγουδάκια εκεί που δεν υπάρχουν…».
Δυο μήνες αφότου χωρίσαμε και αφού είχα κόψει και τα ηλίθια τηλεφωνήματα η Γιώτα μου έστειλε ένα μέιλ. Έγραφε μόνο: «Δεν φταις εσύ. Απλά δεν μου έβγαινε το λαγουδάκι».
Γυναίκες.

Είχαμε πλέον απομακρυνθεί αρκετά από το Λαύριο. Δεν μπορούσα να καταλάβω προς τα πού πηγαίναμε. Είχε θάλασσα πάντως. Είχα σταματήσει την κουβέντα με τον Andrew. Συμπαθής, εντάξει, αλλά είχαμε πει ήδη περισσότερα απ’ ότι θα περιμέναμε και οι δύο. Οπότε, απλά, έπινα. Εκεί που απλά έπινα ήρθε και με βρήκε ο Ηλίας που δεν έπινε απλά αλλά φαινόταν ότι προσπαθούσε να αυτοκτονήσει με βότκα λεμόνι. Μου μίλησε με εμφανή δυσκολία:
«Και τι θα το κάνω το περίπτερο;»
«Τι να το κάνεις;»
«Σε μια ώρα θα έπρεπε κανονικά να είμαι εκεί ρε».
«Δεν ειδοποίησες τον Γιάννη;». Ο Γιάννης είναι ο συνέταιρός του.
«Έχασα το κινητό μου», είπε ο Ηλίας. Λογικό. Στην κατάστασή του θα μπορούσε να χάσει και έναν ελέφαντα σε γκαρσονιέρα. Ελέφαντααα, που είσαι; Μα πού πήγε γαμώτο ο ελέφαντας, εδώ τον είχα βάλει. Στο μπάνιο έψαξες;
«Πάρε από το δικό μου», είπα.
«Δεν θυμάμαι το νούμερο».
«Δεν θυμάσαι ούτε το τηλέφωνο του περιπτέρου;»
«Όχι».
«Πάρε τη μάνα σου να στο δώσει», βρήκα εγώ τη λύση.
«Ωραία. Φέρε μου το κινητό σου».
Του το έδωσα και τον είδα να προσπαθεί να πατήσει τα σωστά κουμπιά όσο τρέκλιζε προς κάπου. Φοβήθηκα ότι θα το έχανε και το δικό μου. Μετά σκέφτηκα ότι έπρεπε να ειδοποιήσω κι’ εγώ κάποιους για την απουσία μου. Μετά σκέφτηκα ότι δεν ήξερα πόσο θα λείψουμε. Αμέσως μετά δεν μ’ ένοιαζε καθόλου γιατί ήρθε και με βρήκε η δεύτερη εκ των M&M, η Μάρθα.
«Πώς περνάς;», ρώτησε.
«Μια χαρά», της είπα. «Είναι μακριά η Νήσος Ψ;».
«Θα είμαστε εκεί σε οχτώ ώρες περίπου. Δεν έχω ξαναπάει κι’ εγώ».
Αυτό μου φάνηκε λίγο περίεργο. Περίεργο επίσης μου φάνηκε και ένα πίρσιν με τα γράμμα «Κ» στο δεξί της φρύδι.
«Γιατί κάπα;», τη ρώτησα.
«Από το Κώστας», απάντησε.
«Γκόμενός σου;»
«Ήταν. Με παράτησε».
«Και γιατί φοράς το κάπα τότε;».
«Επειδή με παράτησε».
Έκανα ότι κατάλαβα χωρίς να έχω καταλάβει. Σας είπα ότι έχω τεράστιο ταλέντο στο να κάνω ότι καταλαβαίνω χωρίς να καταλαβαίνω. Με πίστεψε.
«Η αδερφή μου σε γουστάρει», μου είπε.
«Εντάξει, και μένα μου αρέσει», απάντησα.
«Όχι, σε γουστάρει στ’ αλήθεια. Την ξέρω τη Μαρία πώς είναι όταν γουστάρει στ’ αλήθεια κάποιον».
«Ευχαριστώ για την πληροφορία. Τι, φοβάσαι μήπως την πληγώσω και καλά;», απάντησα και γέλασα ελαφρώς. «Είμαι εντελώς ακίνδυνος, μην ανησυχείς».
«Αυτή όμως δεν είναι», μου είπε και με κοίταξε λίγο πιο έντονα από πριν.
«Εντάξει, θα προσέχω», είπα.
«Ναι», είπε κι’ έφυγε προς την κατεύθυνση που είχε τρεκλίσει πιο πριν ο Ηλίας.
Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Είχαν συμβεί τόσα πολλά σε τόση λίγη ώρα που δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ. Προτίμησα να σκεφτώ μια κορομηλιά που ανεβαίναμε μικροί. Για να κόψουμε κορόμηλα. Όποιος έκοβε τα περισσότερα ήταν και ο πιο μάγκας. Είδα ότι είχε σκαρφαλώσει πάνω της ένα λαγουδάκι και έτρωγε τα κορόμηλά μου.

Γιώτα, νάτο το λαγουδάκι σου. Το βρήκα. Πες του να σταματήσει να μου τρώει τα κορόμηλα.
Χαλάκι.


PS. O skies_milan έκατσε και διάβασε όλον τον Αργύρη από την αρχή και μου επεσήμανε μερικές ανακολουθίες στην ιστορία μέσω email. Τον ευχαριστώ.