Αργύρης (παρτ σιξ)

Η εικοσαετία των eighties και τα σπορτέξ

Ο Andrew με κοίταξε με ύφος αποικιοκράτη μπάρμαν. Ο ψηλός ξανθός με το μουστάκι με κοίταξε με ύφος λιγούρη αποικιοκράτη, στενότατου «φίλου» αποικιοκράτη μπάρμαν. Τους αγνόησα. Απέσυρα μάλιστα τελείως και το βλέμμα μου από το χορευτικό υπερθέαμα του Ηλία και της Μαρίας, κάνοντας την κλασσική, αντρική σκέψη: «έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, μια γκόμενα είναι, σιγά». Απέτυχα. Πιο εύκολα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου παρά το πουλί σου. Θα μπορούσα, βέβαια, να σκεφτώ «έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, ένας μαλάκας είναι, σιγά», αλλά, δεδομένου του γεγονότος ότι δεν θεωρούσα και τον εαυτό μου πολύ καλύτερο σ’ εκείνη τη χρονική στιγμή, δεν το σκέφτηκα. Η Εύα με κοίταξε με ύφος «έφαγα και είμαι έτοιμη να τα πούμε». Εγώ παρέμενα τσατισμένος.
«Αργύρη, σου είπα ότι οι περισσότεροι με θεωρούν την πιο άσχημη γυναίκα που έχουν δει ποτέ και ότι αυτός είναι ο λόγος που με πήραν στην N.J. Εντάξει;», είπε.
Συμφώνησα κουνώντας το κεφάλι. Το δικό μου.
«Λοιπόν, εγώ είμαι μέλος της N.J γιατί είμαι τόσο άσχημη. Δουλειά μου είναι να με βλέπουν οι άλλες γυναίκες και να αισθάνονται όμορφες σε σύγκριση μ’ εμένα».
«Οι άλλες γυναίκες της N.J;», ρώτησα και, σκέφτηκα ότι ως άντρας ήμουν πιο όμορφος ως γυναίκα απ’ ότι η Εύα, η οποία, ως γυναίκα, ήταν και πιο άσχημη ως άντρας από εμένα. Δηλαδή ήμουν και ως άντρας και ως γυναίκα πιο ωραίος από την Εύα.
«Όχι. Οι άλλες γυναίκες όλου του κόσμου», απάντησε. Είχα μπερδευτεί. Δηλαδή;
«Όλοι στην N.J κάνουμε κάτι για να βοηθάμε τους άλλους, με διάφορους τρόπους. Αρκετά ιδιαίτερους τρόπους, θα έλεγα», συνέχισε η Εύα. Αυτό το θα έλεγα δεν το έχω καταλάβει ποτέ ως έκφραση. Τι θα έλεγες αφού μόλις το είπες; Τέλος πάντων. Ρούφηξα μια γουλιά ουίσκι και ήμουν Μπουλάς. Όλος αυτιά.
«Συνέχισε», είπα όχι και τόσο ήρεμα και ευγενικά.
«Ο σύζυγός μου μάλιστα είναι ωραίος, πολύ πιο πλούσιος από εμένα και καλλιεργημένος. Αυτό βοηθάει ακόμα περισσότερο την φιλανθρωπική μου δράση, θα έλεγα», συνέχισε. Άντε πάλι το «θα έλεγα». Σκέφτηκα να το βγάλω από την αφήγηση, αλλά, αγαπητέ αναγνώστη, οφείλω να παραμείνω όσο πιο πιστός μπορώ. Η Εύα συνέχισε.
«Βλέποντας εμένα, μια κακάσχημη γυναίκα να είναι παντρεμένη μ’ έναν άντρα σαν κι’ αυτόν, τονώνονται ακόμα περισσότερο. Ωραίο δεν είναι;». Το βρήκα απαίσιο. Για καθαρά εγωιστικούς λόγους. «Είστε πολλές;», ρώτησα.
«Η N.J έχει αυτή τη στιγμή 49 μέλη, γυναίκες είναι οι 22».
«Εννοώ αν υπάρχουν κι’ άλλες που κάνουν αυτό που κάνεις εσύ».
«Φαντάζομαι πως ναι. Αλλά ασυναίσθητα», απάντησε.
Μάλιστα. Πολύ απαίσιο.
Δηλαδή βλέπουν τα γκομενάκια την πατσαβούρα και αισθάνονται όμορφες. Πολύ πιο όμορφες από αυτή. Μετά τη βλέπουν και με τον ωραίο-επιτυχημένο-πανέξυπνο-πλούσιο-καλλιεργημένο και, με μιας, τα στάνταρ τους εκτοξεύονται στην στρατόσφαιρα. Εκεί που δεν βρίσκονται τύποι σαν κι’ εμένα, δηλαδή. Δεν της είπα αυτά που σκέφτηκα. Δεν ήθελα να την αποπάρω, τώρα που είχα αρχίσει να μου τα λέει όλα. Έκανα όμως την πιο επίκαιρη ερώτηση:
«Τι σημαίνει N.J;»
«Α, τίποτα το σημαντικό. No Jobs», απάντησε.
«Είστε και κατά της εργασίας;», ρώτησα ο άνεργος.
«Όχι. Απλά δεν δουλεύει κανένας από εμάς. Δεν χρειάζεται. Είμαστε όλοι οικονομικά ανεξάρτητοι».
«Πλούσιοι δηλαδή».
«Ναι».
«Δηλαδή και ο Andrew είναι ένας πλούσιος μπάρμαν;»
«Όχι, δικός μας είναι. Ο Andrew πηγαίνει σε μπαρ και κάνει παρέα σ’ αυτούς που τα πίνουνε και είναι μόνοι τους. Τον βάλαμε μπάρμαν σήμερα γιατί ξέρει από ποτά».
«Δεν είναι Άγγλος;».
«Καλά το παίζει ε; Όχι καλέ. Τι Άγγλος. Στην Πολιτεία γεννήθηκε».
Ε ναι. Πού αλλού.
«Εντάξει. Αλλά… πώς ο άντρας σου…»
«Πώς παντρεύτηκε μια κακάσχημη σαν κι’ εμένα;»
«Ναι…».
«Έρωτας», με αποστόμωσε και μ’ άφησε μαλάκα. Όπως ήμουν και πριν. «Είναι κι’ αυτός μέλος της N.J. Εγώ τον έβαλα. Θα στον γνωρίσω τον Μάικ αργότερα». Σκέφτηκα ότι κινδύνευα να ερωτευτεί ο Μάικ κι’ εμένα. Σιγά, τι μου έλειπε δηλαδή. «Εισοδηματίας είναι», συνέχισε η Εύα. «Έχει τέσσερις πολυκατοικίες και τρία μπαράκια. Στο ιρλανδέζικό του μπορεί να έχεις πάει».
Είχα πάει.

«Ε, έτυχε να είναι εκεί εκείνη τη βραδιά, τραγούδησα καραόκε, μ’ άκουσε και μπαμ!», είπε ονειροπολώντας η ανάφτρα όρκα. Την είχε ακούσει ο Μάικ εκείνη τη βραδιά. Όντως.
«Σ’ ερωτεύτηκε με το που σε άκουσε ε;», διέκοψα εγώ, προσπαθώντας να μην φανώ σαρκαστικός. Δεν τα κατάφερα.
«Όχι. Έπεσα κατεβαίνοντας από τη σκηνή. Πάνω σε ένα ζευγάρι», αυτοσαρκάστηκε με χαρακτηριστική ευκολία η Εύα.
«Και;». Ήθελα να ρωτήσω το προφανές,- έζησαν;- αλλά κρατήθηκα.
«Ε, ο Μάικ ήρθε να με σηκώσει με κάποιους άλλους και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας». Και μπρατσαράς ο Μάικ. Ωραία η ζωή ρε. It isn’t over till the fat lady sings.
«Ποιο τραγούδι τραγούδησες;».
«Το “it’s raining men”», απάντησε.
Αλληλούια. Όχι για το τραγούδι. Είδα τον Ηλία να ξεκολλάει επιτέλους από τη Μαρία και αυτή να μιλάει με μια παρέα, όλο γυναίκες. Ο dj το γύρισε σε eighties πάλι. Τεράστια δεκαετία. Πρέπει να κράτησε είκοσι χρόνια. Τουλάχιστον.

Σκέφτoμαι διάφορα πράγματα. Αδιάφορα για εσάς, ίσως. Τότε για παράδειγμα που έκανα σκοπιά στη Λήμνο και μου έκανε έφοδο ο Πάνος. Ψάρακας εγώ. Πάλιουρας αυτός.
«Αλτ, τις ει;»
«Δεν βλέπεις;», συνέχιζε να περπατάει προς το μέρος μου.
«Αλτ, τις ει;», είπα εγώ. Προβλεπόμενος.
«Κοίτα να δεις φιλαράκι. Ένα έχω να σου πω. Το Άλφα του Κενταύρου δεν είναι Άλφα. Είναι Βήτα», είπε λες και αποκάλυψε κάποια παγκόσμια συνωμοσία.
Αν υπήρχαν πέντε πράγματα που θα μπορούσε κάποιος να μου πει εκείνη την ώρα για να βγω τελείως από τη νοοτροπία του φιλάω σκοπιά και είμαι ψάρι και πρέπει να τα κάνω όλα σωστά, ο Πάνος είχε πει το ένα. Ακολούθησε και το δεύτερο:
«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι Μποργκ ετοιμάζονται να ισοπεδώσουν το γαλαξία μας. Τι να σου κάνει και ένα G3;».
Γέλασα. Γέλασε κι’ αυτός. Γελάσαμε. Υπέγραψε στο χαρτάκι της εφόδου και κάναμε και ένα τσιγάρο. Σκέτο. Μετά κάναμε και άλλα τσιγάρα, και άλλα γέλια. Γίναμε φίλοι. Μετά γίναμε και κολλητοί. Πολύ μετά σκοτώθηκε με τη μηχανή. Έτσι είναι αυτά. Έρχονται οι Μποργκ και σου γκρεμίζουν το γαλαξία σου. Χάνεις φίλους, γυναίκες, δουλειές. Τι να σου κάνει και ένα G3 και όλες οι πυρηνικές βόμβες μαζί; Τίποτα. Απορώ πώς ορισμένοι νομίζουν ότι τα όπλα μπορούν να αποτρέψουν τους Μποργκ. Προσωπικούς και μη. Είναι, τουλάχιστον, γελοίοι και επικίνδυνοι που το νομίζουν αυτό. Χαλάκι.

«Παρακαλώ, την προσοχή σας», ακούστηκε από τα ηχεία. Tα eighties σταμάτησαν. Γύρω στο ’90. Κόπηκαν στη μέση δηλαδή. «Ξεκινάει ο μεγάλος μας διαγωνισμός!»
«Ωραία!», ενθουσιάστηκε η Εύα. Την φαντάστηκα να κάνει και επιτόπια αλματάκια, α λα Κάντυ- Κάντυ.
«Τι διαγωνισμός;», τη ρώτησα.
«Δεν ξέρω. Κανένας δεν ξέρει, εκτός από δύο άτομα στην N.J».

Μ’ αρέσουν οι διαγωνισμοί γιατί μου προσφέρουν μια κάποια σταθερότητα στην ζωή μου. Δεν κερδίζω ποτέ. Σκέφτηκα ότι αν κέρδιζα κάποτε θα πανικοβαλλόμουν.
Η ώρα είχε πάει κοντά έξι και μου καρφώθηκε η φρικτή υποψία ότι είχα ξεχάσει το θερμοσίφωνα στο σπίτι. Όντως, δεν τον είχα πάρει μαζί μου. Ήταν όμως ανοιχτός; Κι’ αν ήταν τι σήμαινε αυτό για μένα και τη σπιτονοικοκυρά μου; Ερωτήματα τα οποία έμελλε να απαντηθούν αργότερα, μαζί και με αρκετά άλλα, πιο κρίσιμα, όπως, π.χ, το γιατί γίνονται πόλεμοι και το γιατί εξαφανίστηκαν παλιές και αγαπημένες λέξεις, όπως π.χ το «σπορτέξ». Το πού πήγαν, σας το λέω από τώρα. Εκεί που θα πηγαίναμε, υποτίθεται, κι’ εμείς. Στη Νήσο Ψ, φυσικά.
Ο πανικός δεν θα αργούσε πολύ.