Καλοκαιρινές διακοπές (3/3)

Η διαδρομή για την πανσιόν δεν ήταν πάνω από πέντε λεπτά με τα πόδια. Η Βάσω και ο Γιάννης την έκαναν ένα τέταρτο. «Δεν κρατιέται με τίποτα ο αγάμητος», σκέφτηκε.
Ο Γιάννης δεν κρατιόταν με τίποτα πράγματι. Είχε καιρό να γουστάρει έτσι μια γυναίκα. Είχε καιρό να χαμουρευτεί με γυναίκα. Είχε ιδρώσει από την καύλα, το ποτό τον έκανε πιο τολμηρό απ’ ότι συνήθως. Την άγγιζε παντού, στο στήθος, τον κώλο, ειδικά στο σημείο- φετίχ του, το μέρος πίσω από τα γόνατά της.
«Θα πάμε στο δικό μου δωμάτιο», του είχε πει. «Θα αισθάνομαι πιο άνετα εκεί. Δεν σε πειράζει, ε;». Δεν τον πείραζε καθόλου.
Με το που μπήκαν στο δωμάτιο, έβαλε το χέρι του κάτω από το φόρεμά της και της τράβηξε με δύναμη το στρινγκ της. Αισθανόταν σαν το μικρό παιδί που βιάζεται ν’ ανοίξει το δώρο που του έκαναν τα Χριστούγεννα.
«Περίμενε, περίμενε. Θα το βγάλω εγώ»
Ισορρόπησε στο ένα της πόδι και το έβγαλε. Τα λίγα δευτερόλεπτα που έμεινε με το ένα πόδι σηκωμένο, σκέφτηκε ότι το να κάνεις σεξ με κάποιον που δεν γουστάρεις καθόλου είναι πολύ άσχημη τιμωρία.
«Μην βγάλεις τίποτα άλλο», είπε ο Γιάννης
«Σωστή επιλογή», απάντησε
Έπεσαν στο κρεβάτι. Σήκωσε τη φούστα της. Άρχισε να τη γλύφει. Έσφιξε τα πόδια της γύρω από το λαιμό του και έχωσε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του. Αναρωτήθηκε αν Κώστας θα προλάβαινε.
Ο Γιάννης το μόνο που άκουγε ήταν ο ήχος των βογκητών της και τα τριζόνια από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Έβγαλε το παντελόνι του χωρίς να σταματήσει να τη γλύφει και μπήκε μέσα της. Μόλις άνοιξε το δώρο του και αισθανόταν υπέροχα.

«Τι πούτσος είν’ αυτός μωρό μου;», είπε η Μαρία όσο χούφτωνε τον Κώστα στο δρόμο.
«Κρατήσου, φτάνουμε»
Σε δύο λεπτά έφτασαν στο δωμάτιό του. Τη σήκωσε στα χέρια του και την έριξε στο κρεβάτι. Άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου και έβγαλε δύο τηλεκοντρόλ. Το ένα άνοιξε το aircondition.

Ο Γιάννης πήδαγε τη Βάσω με τον ίδιο τρόπο που είχε πηδήξει εκείνη την πουτάνα, μετά από τρεις μήνες μέσα στο στρατόπεδο. Με μίσος, σχεδόν.
«Ναι, έτσι καύλα μου. Αχ, με τρελαίνεις!», άκουσε μια φωνή. Όχι μόνο φωνή. Βογκητά. Βαριές ανάσες. Δεν ήταν της Βάσως. Ακουγόντουσαν σαν να έρχονταν από ψηλά και δεξιά. Ακουγόντουσαν σαν να ερχόντουσαν από ηχείο.
«Τι στο…», σκέφτηκε φωναχτά. «Άνοιξες την τηλεόραση, τι είναι αυτό;»
«Συνέχισε, μη δίνεις σημασία», του είπε η Βάσω και έσφιξε περισσότερο τα πόδια της.
«Σ’ αρέσει να σε σκίζω μωρή πουτάνα;», κι’ άλλη φωνή, αντρική αυτή τη φορά.
«Ναι, μ’ αρέσει. Έτσι, τέλεια μωρό μου. Συνέχισε. Αχ πώς με σκίζεις…»


«Μαρίαααααααααααααααα», ούρλιαξε ο Γιάνης. «Μαρίααααααααααααααααα».
«Τι έπαθες; Ποια Μαρία;»
«Σκάσε μωρή. Πού είναι η Μαρία; Από πού έρχονται αυτές οι φωνές;". Σηκώθηκε και έβγαλε τη ζώνη από το παντελόνι του. «Μίλα», τη χτύπησε στο δεξί πόδι.
«Είσαι τρελός; Τι κάνεις; Μη…»
«Μίλαααααααααα». Αυτή τη φορά η ζώνη τη βρήκε στο πρόσωπο. Μάτωσε η μύτη της. Έτρεξε αίμα στο σεντόνι.
«Μίλαααααααααααααα». Τη βρήκε με την αγκράφα στο ύψος του στήθους της. Η Βάσω πήγε να σηκωθεί. «Κώστα», φώναξε με όση δύναμη της επέτρεπε ο φόβος της.
«Σκάσε και πες μου που είναι η Μαρία. Μίλα», έβαλε τα χέρια του στο λαιμό της και άρχισε να τη σφίγγει.
«Αχ ναι, θα χύσω μωρό μου. Ναι. Συνέχισε»
«Μαρίααααααααα», έσφιξε το λαιμό της Βάσως με όλη του τη δύναμη σχεδόν. Λίγο αίμα κύλησε στο δεξί του χέρι.
«Σ’ αρέσει μωρή ξεκωλιάρα; Ε;»
Του μιλούσε μόνο με το βλέμμα. «Σταμάτα, θα σου εξηγήσω», τον ικέτευε. Δεν την άκουγε, φυσικά. Δεν την κατάλαβε, φυσικά. Δεν τον ένοιαζε.
«Μαρίαααααααααα»
«Ναι, με τρελαίνεις. Ναι. Έλα καυλιάρη μου να χύσουμε μαζί»
Η Βάσω άφησε την τελευταία της πνοή την ίδια στιγμή που η Μαρία έχυσε. Σε λίγο έχυσε και ο Κώστας.
Ο Γιάννης έχυσα τα πρώτα του δάκρυα λίγα δευτερόλεπτα μετά. Είχε να δακρύσει από τότε που η Μαρία του είπε να μην την ξαναενοχλήσει. Το μόνο που άκουγε, ήταν τα τριζόνια.
Τα γαμημένα τα τριζόνια.