Ι will fix you

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ο άνδρας είναι άνθρωπος. Στην περίπτωση που είμαστε νηφάλιοι και απέχουμε από αλκοόλ, drugs, δελτία ειδήσεων και την ανάγνωση μαστουριάρικων blogs (ξέρετε, αυτά που διαβάζεις και νοιώθεις ένα ελαφρύ μούδιασμα στον εγκέφαλο, σαν να σου έκαναν ένεση μιζεροπαρανοίασης) βγάζουμε το εξής, απλό, συμπέρασμα: Ο άνδρας δεν αλλάζει.
Την παραπάνω πρόταση φαίνεται να αγνοεί ένα συγκεκριμένο είδος γυναικών. Τις ονομάζω «γυναίκες project». Έχω γνωρίσει κάμποσες στη ζωή μου. Ομολογώ ότι ήταν χειρότερες και από τις «γυναίκες-περάστε-σκύλοι-αλέστε» ή τις γυναίκες «είμαι-πανέξυπνη-αλλά-θα-ήθελα-να-ήμουν-και-
σούπερ-μόντελ».
Η συνομοταξία αυτή προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να σ' αλλάξει. Σε αντιμετωπίζει, εξ’ αρχής, ως ένα ενδιαφέρον πείραμα. Στο αρχικό στάδιο, σκανάρει το ποιος είσαι. Λογικότατον. Αν δεν ξέρει ποιος είσαι πώς θα το αλλάξει μετά; Στο στάδιο αυτό, είσαι ανυποψίαστος. Δεν υπάρχει ίχνος συμπεριφοράς που να προδίδει την εγκεφαλλική τους μαλάκυνση.
Στη συνέχεια, αρχίζουν από τα λιγότερο σημαντικά. Μπορούν, π.χ, να σου πετάξουν ένα «μα ακόμα κάθεσαι και ακούς Led Zeppelin; Να σου βάλω λίγο «The Pussy and The Lickers» να δεις τι καλοί που είναι;». Το θέμα δεν είναι ότι σου προτείνουν κάτι άλλο. Αυτό είναι απόλυτα υγιές. Το θέμα είναι ότι, στην περίπτωση που εσύ ακούσεις τους «The Pussy Αnd The Lickers» και σου μαραθούν τ’ αυτιά, θα επιμείνουν. Ύπουλα και σταθερά.
Εκδρομή με τ’ αμάξι; Στο CD player θα βάλουν το τελευταίο τους album «Shaved is better». Βόλτα στην παραλία; Θα σιγοτραγουδάνε το hit «You taste like peach», κ.ο.κ.
Το μεγάλο τους όπλο; Η υπομονή. Τεράστια υπομονή. Και οι σύμμαχοί τους, οι εξίσου αλαφροίσκιωτες και καμένες φίλες τους. Θα συζητήσουν ώρες στο τηλέφωνο για τη σχέση σας. Μόνο που δεν θα συζητάνε ακριβώς για τη σχέση σας, αλλά για το τι «παράπονα» έχουν από εσένα. Αυτά που εσύ έχεις ως συστατικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, γι’ αυτές είναι «παράπονα».
«Δεν είναι έτσι. Δεν είναι αλλιώς. Δεν κάνει αυτό. Κάνει εκείνο», κ.λπ κ.λπ.
Η ψυχοπάθεια της «γυναίκας project» δεν είναι φυσικά καλή ούτε και για την ίδια. Μπορεί, π.χ, να νταλαβερίζεται με έναν τύπο που την κλάνει τόσο πολύ που έχει βρωμίσει αυτή, το σπίτι της και όλη η γειτονιά μαζί και να επιμένει, μέχρι να τον κάνει να της δώσει την απαραίτητη σημασία. Μπορεί να τρώει δέκα σκαμπίλια πρωί μεσημέρι βράδυ αλλά να παραμυθιάζει την κεφάλα της (δεν μπορεί, μ’ αγαπάει, θ’ αλλάξει, ίσως πρέπει να του φερθώ έτσι, αλλιώς, αλλιώτικα).
Οι «γυναίκες project» έχουν πιθανότατα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επειδή δεν μπορούν να αντλήσουν επιβεβαίωση από τον ίδιο τους τον εαυτό (δεν επιβεβαιώνεσαι από κάποιον που δεν εκτιμάς) θεωρούν, υποσυνείδητα, ότι αν καταφέρουν να σε αλλάξουν, θα έχουν πετύχει κάτι το σημαντικό.
Άλλες πάλι εκτονώνουν μ’ αυτό τον τρόπο τις εξουσιαστικές τους τάσεις. Δεν είναι δηλαδή γυναίκες, αλλά άντρες με βυζιά και χωρίς πέος. Ένα λάθος της φύσης.

Εκτός από τις «γυναίκες project» υπάρχουν και οι «άνθρωποι project». Αυτοί δρουν σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο και μπορούν να είναι εξίσου αφελείς και ενοχλητικοί. Ίσως αναφερθώ στην πάρτη τους κάποια άλλη φορά.