Αργύρης (παρτ ουάν)

Πάνος

Με τον Ηλία δεν ήμασταν ποτέ κολλητοί. Δηλαδή, δεν γίναμε ποτέ λιώμα από μπίρες ή μαύρο, δεν πηδήξαμε ποτέ την ίδια γκόμενα (υποθέτω ότι δεν είναι αιμομίκτης), δεν διαφωνήσαμε ποτέ για το καθεστώς Κάστρο και τους Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς. Πράγματα που τα έχω κάνει όλα με τον Πάνο, αλλά ο Πάνος δεν είναι του παρόντος. Καθόλου. Είναι οριστικά του παρελθόντος καθότι τράκαρε με τη μηχανή πέρυσι και σκοτώθηκε. Τελείως όμως.
Τέλος πάντων, πάλι ξέφυγα από το θέμα. Έχω ένα ταλέντο να ξεφεύγω γενικότερα. Αυτό είναι και το θέμα μου. Το πώς ξεφύγαμε με τον Ηλία.
Είχαμε βγει για χαλαρό ποτάκι στου Ψυρρή. Δεν θα σας πω το μαγαζί γιατί δεν θέλω να κάνω κανενός είδους διαφήμιση. Είμαι κατά της διαφήμισης. Αν είχα φράγκα, θα ήμουν υπέρ. Μπορεί, δεν ξέρω, λέω τώρα. Τέλος πάντων, πάω να ξεφύγω πάλι. Επανέρχομαι εις την τάξην. Α, τώρα που είπα τάξη, ρε τι γαμάτο που είναι το «Νόμος και Τάξη». Ρε το είδα χθες πρώτη φορά, δεν είχα τι άλλο να κάνω ως συνήθως και η τηλεόρασις είναι μια κάποια λύσις, και κόλλησα. Χαμός. Και έγκλημα ΚΑΙ τιμωρία σε ένα μισάωρο, όχι όπως τη μαλακία το βιβλίο που το παίρνεις φέτος στην παραλία ΚΑΙ του χρόνου επειδή δεν το τέλειωσες. Αλλά έτσι είναι οι Ρώσοι, όλο λόγια και παπαριές και από ουσία, πάρτε τ’ αρχίδια μου στο πιάτο από τους καπιτάλες. Και... Σκατά, πάλι ξέφυγα. Το μαύρο φταίει. Επανέρχομαι. Εντάξει, μια τζούρα, το σβήνω, τέλειωσε. Λοιπόν, το θέμα μας είναι το πώς ξέφυγα με τον Ηλία, με τον οποίο δεν ήμασταν ποτέ κολλητοί όπως με τον μακαρίτη τον Πάνο. Χρυσό παιδί ο Πάνος, αλλά, είπαμε, είναι του παρελθόντος.
Είχαμε βγει για γκόμενες.
Κάθε φορά που ο Ηλίας μ’ έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε «Πάμε ρε μαλάκα Αργύρη για κανά χαλαρό ποτάκι», ήξερα ότι ήθελε να βγούμε για γκόμενες. Ήμουν, ο, πως το λένε, παρτενέρ του στο καμάκι. Δεν ξέρω γιατί με προτιμούσε. Είμαι καλή παρέα, δε λέω, και ομιλητικός και με ενδιαφέροντα και απ’ όλα. Και θα κεράσω αν δεν έχεις φράγκα και τέτοια. Ξηγημένος. Λίγοι είμαστε οι ξηγημένοι. Από τότε που σκοτώθηκε ο μαλάκας ο Πάνος, μείναμε λιγότεροι. Α ρε μαλάκα Πάνο, γαμώ το βρωμόγκαζό σου γαμώ. Τέλος πάντων, στο θέμα μας τώρα. Το πώς ξεφύγαμε με τον Ηλία.

Ο Ηλίας λοιπόν με προτιμούσε για παρτενέρ στο καμάκι γι’ αυτά που έγραψα παραπάνω αλλά και για έναν άλλο λόγο που είναι προφανέστατος, άπαξ και με αντικρύσετε προσωπικώς: δεν είμαι αυτό που λένε ωραίος άντρας. Όχι ότι δεν βλέπομαι, αλλά δεν είμαι αυτός που θα σου φάει τη γκόμενα επειδή είναι ψηλός, γυμνασμένος, καλοντυμένος και τέτοια που βλέπουμε στα περιοδικά. Καθόλου. Είμαι μετρίου αναστήματος, αγύμναστος και δεν ψωνίζω ρούχα. Όχι ότι τα κλέβω. Τα αγοράζω, αλλά δεν τα ψωνίζω. Δεν κάνω shopping δηλαδή. Μόνο το νούμερο κοιτάω και αυτό καμιά φορά μου ξεφεύγει. Θυμάμαι πέρυσι είχα δώσει πάνω από εκατό ευρώ για δυο τζιν και κανά δυο μπλουζάκια καλοκαιρινά και μου ρχόντουσαν όλα μεγάλα. Δεν τα γύρισα, απλά έσκασα στο φαί δυο βδομάδες και πάχυνα. Έτσι είμαι εγώ. Εφευρετικός και επίμονος και δεν μου αρέσουν οι εύκολες λύσεις. Όπως ο Πάνος. Μπορούσε να σου κατασκευάσει πυρηνικό αντιδραστήρα με πρώτες ύλες μια σαγιονάρα και ένα σαπούνι πράσινο, να κάτσει στο ίδιο μέρος στη Σαντορίνη από το ένα ηλιοβασίλεμα στο άλλο επειδή γούσταρε (αλήθεια το έκανε), να μάθει μόνος του τα περί μηχανολογίας για να φτιάχνει τη μηχανή του. Έτσι ήταν ο Πάνος, μέχρι που σκοτώθηκε ο μαλάκας.
Τέλος πάντων, εμείς πίναμε χαλαρά τα ποτάκια μας με τον Ηλία που δεν ήταν ποτέ και κολλητός μου. Ο μη κολλητός μου με σκούντησε σε κάποια φάση που δεν περίμενα να με σκουντήσει. Δεν περιμένω ποτέ να με σκουντήσει κανείς, οπότε δεν μου φάνηκε και περίεργο ότι δεν περίμενα να με σκουντήσει. Μου φάνηκε περίεργο το ότι με σκούντησε μόνο και τον ρώτησα, τελείως δικαιολογημένα, «Γιατί σκουντάς ρε; Θα μου χύσεις το ποτό».

«Ρε κοίτα κάτι γκομενάκια εκεί απέναντι», εξηγήθηκε.
«Πού;», έσπευσα να μάθω την ακριβή τοποθεσία των γκομενακίων εγώ.
«Εκεί», έδειξε με το ποτήρι της βότκας λεμονάδα με δύο παγάκια.
Μέγα λάθος. Του χύθηκε λίγη λεμονάδα, μαζί με τη βότκα πάνω στο πουκάμισο. Απώλεια παγακίων, καμία. Ευτυχώς, γιατί έκανε και ζέστη. Πολύ ζέστη. Ήταν σχεδόν τόσο ζεστά όσο και εκείνη τη μέρα που με πήρε τηλέφωνο η Μαρία- γαμώ τις γκόμενες την οποία δεν πήδηξα ποτέ γιατί πρώτον δεν της την έπεσα ποτέ, δεύτερον δεν μου την έπεσε ποτέ και τρίτον ήταν αδερφή του Πάνου και δεν σκέφτηκα να της την πέσω ποτέ- για να μου πει ότι ο Πάνος ήταν στο ΚΑΤ. Ακούγοντας ΚΑΤ, μου ήρθε στο μυαλό το CUT, το CAT αλλά όχι το ΚΑΤ αυτό καθαυτό. Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό δηλαδή. Την μεθεπόμενη μέρα, εγώ και το μυαλό μου πήγαμε στην κηδεία. Σκατά. Γαμώ το βρωμόγκαζό σου ρε Πάνο γαμώ.
Μισό, πάω για κατούρημα. Σ’ εσάς το λέω. Επανέρχομαι.
Εντάξει, κατούρησα. H είδηση δεν είναι ότι κατούρησα. Μου συμβαίνει συχνά. Η είδηση είναι ότι κατούρησα και βγήκε και λίγο αίμα μαζί. Μου συμβαίνει από την προπροηγούμενη Παρασκευή και φυσικά συνδέεται με το γεγονός ότι είχαμε βγει να γκομενίσουμε με τον Ηλία.
Σκατά, μου χάλασε η διάθεση. Και η δική σας φαντάζομαι, παρεκτός κι’ αν ήταν ήδη χαλασμένη, οπότε δεν σας τη χάλασα εγώ με το κατούρημα σενιάν μου. Μπορεί, απλά, να σας την επιβάρυνα. Συγνώμη, δεν φταίω. Όπως δεν έφταιγε και ο νταλικιέρης. Όχι, ο Πάνος έφταιγε. Έτρεχε. Ξέφυγε στο άλλο ρεύμα. Όπως εγώ ξεφεύγω σε άλλο θέμα. Μου συμβαίνει συχνά. Το θέμα μου είναι το πώς ξέφυγα με τον Ηλία που δεν ήταν ποτέ κολλητός μου όπως ο Πάνος. Θα το αναπτύξω όμως κάποια άλλη φορά. Το υπόσχομαι. Έτσι είμ’ εγώ. Πολλά υποσχόμενος.
Σκατά, πονάω. Τσούζει. Πάω για ύπνο.