Tuesday, February 20

Ρεμάλια

Bλέπω ότι μπαίνετε ακόμα εδώ μέσα, αν και κατέβασα "ρολά" 40 μέρες τώρα. Επαναλαμβάνω, για να γίνει επιτέλους αντιληπτόν:
Μετακόμισα στο http://reporjazz.wordpress.com.
(και διορθώστε τα links σας, please)
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Ρεμάλια

Bλέπω ότι μπαίνετε ακόμα εδώ μέσα, αν και κατέβασα "ρολά" 40 μέρες τώρα. Επαναλαμβάνω, για να γίνει επιτέλους αντιληπτόν:
Μετακόμισα στο http://reporjazz.wordpress.com.
(και διορθώστε τα links σας, please)
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Monday, January 8

Μετακόμιση

Τέρμα ετούτο το μπλογκάκι. Μεταφέρθηκα στη wordpress.
Κάντε κλικ ΕΔΩ: reporjazz.wordpress.com

(Όσοι δεν βαριέστε, διορθώστε τα links σας)

<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Sunday, January 7

Πουλ όβερ δε κίμπορντ (Bernstein, I need a backup!)

Το monitor μας τέλειωσε. Τους λόγους μπορείτε να τους δείτε στο ποστ του Παναγιώτη Βρυώνη, ΕΔΩ. Πολύ διαφωτιστική είναι και η αλληλογραφία που αντάλλαξε με την Mirandolina.
Διαβάζω τους λόγους τους οποίους επικαλείται η Mirandolina. Κάτι λέγεται για πνευματικά δικαιώματα και ότι αυτά παραβιάζονται, με τη δημοσίευση στο monitor ενός τίτλου και των πρώτων 20- 30 λέξεων από κάθε ποστ. Περιττό να πω ότι το επιχείρημα αυτό δεν στέκει νομικά.
Ο κύριος λόγος, όπως έχει επισημάνει και πολύ σωστά ο Πάνος Ζέρβας ΕΔΩ, είναι ότι η mirandolina δεν θέλει να εμφανίζονται τα κείμενά της δίπλα σε κείμενα άλλων blogger, τους οποίους δεν εγκρίνει.
Αναφέρει, στην αλληλογραφία της με τον Παναγιώτη Βρυώνη: Δεν θα δεχόταν ποτέ ο Carl Bernstein να εμφανίζονται τα κείμενά του στη Βαβούρα ή δίπλα σ’ αυτά του Τράγκα.
Aισθάνομαι πολύ άσχημα που δεν έχω μέχρι στιγμής βρει κείμενα αντάξια της Βαβούρας στα blogs. Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου περιοδικά. Αισθάνομαι επίσης πολύ άσχημα που δεν κατάλαβα τόσο καιρό ότι υπάρχουν bloggers που τα κείμενά τους είναι αντάξια του Carl Bernstein.
Τελικά, το Διαδίκτυο και τα blogs ΔΕΝ είναι για όλους. Αυτό κατάλαβα εγώ από την όλη ιστορία. Μερικοί άνθρωποι επιμένουν να λειτουργούν με όρους και λογικές περασμένης εικοσαετίας.
Είναι η ίδια λογική που βάζει όρους σε μηχανές αναζήτησης, η ίδια λογική με την οποία λειτουργούν κυβερνήσεις οι οποίες προσπαθούν να «αστυνομεύσουν» τον χώρο του διαδικτύου. Η ίδια λογική που έκανε αρκετούς να συζητούν πριν λίγο καιρό για αυτορύθμιση των blogs. Η ίδια λογική που ενόχλησε τον Παναγιώτη Βρυώνη και τον οδήγησε στο να κλείσει το monitor.

Η ίδια λογική που κάνει την Ελλάδα, Ελλαδίτσα και τον Έλληνα, Ελληνάρα.

"For the first time, the weird and the stupid and the coarse are becoming our cultural norms, even our cultural ideal".
Carl Bernstein

"Εσύ σούτ!"
Η γιαγιά στη διαφήμιση της Nova

PS. Για το θέμα έγραψαν επίσης ο jago, ο καλτσόβρακος, η μανταλένα , ο πετεφρής, ο χαρτοπόντικας, o afmarx , η ψιλικατζού και οι e-roosters.
Για το νομικό μέρος της υπόθεσης, δείτε στο ποστ του adamo, ΕΔΩ.


Update

Σύμφωνα με νέο ποστ του vrypan , το πιο πιθανό είναι ότι το monitor θα επαναλειτουργήσει υπό νεά "διεύθυνση".
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Friday, January 5

Enemies are man’s best friend

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είμαι πολύ περήφανος. Επιτέλους τα κατάφερα. Έφτιαξα τον ιδανικό φανταστικό μου εχθρό. Είχα φτιάξει παλιότερα έναν φανταστικό φίλο, αν θυμάσαι, αλλά δεν μου ήταν και τόσο χρήσιμος. Ο εχθρός μου όμως, είναι.
Του καταλογίζω πράγματα φρικτά. Πράγματα που φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να κάνω κι’ εγώ- εντάξει, ίσως και να ήθελα να κάνω εγώ. Τα κάνει όμως όλα εκείνος. Όλα. Και μετά, αφού τα κάνει, του επιτίθομαι με λύσσα και τον υποβιβάζω, τον εκμηδενίζω, του δείχνω πόσο κακός άνθρωπος είναι.
Καμιά φορά αντεπιτίθεται. Καμιά φορά με σκοτώνει. Τότε γίνομαι ένας μάρτυρας της καλοσύνης και της αγάπης. Ξαναγενιέμαι όμως, γλείφοντας με ηδονή τις πληγές μου. Γιατί ένας φανταστικός εχθρός, μόνο έναν φανταστικό θάνατο μπορεί να επιφέρει.
Σ’ αφήνω τώρα.
Πάω να πέσω ηρωικά.

Μετά τιμής,
Αλέξανδρος Κωνσταντίνος Λυτρωτής
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Thursday, January 4

Ο Μοέ Σαντόν και η Σαν Πάνια

Ο Μοέ, από μικρός, είχε ένα κουσούρι: Δεν συγκρατούσε ονόματα, παρά μόνο αυτά των celebrities. Έλεγε, π.χ, «να μωρέ, ο αυτός, που είναι σαν τον George Clooney στο πιο γερασμένο και λίγο πιο κοντός». Ή, «ο περιπτεράς μωρέ στο Πεδίο του Άρεως, που είναι σαν τον Βέγγο με μαλλιά».
Το «σαν τον» λοιπόν του κόλλησε, έγινε επίθετο και αντικατέστησε το Παπαδόπουλος. Το πώς βγήκε το «Μοέ», μην το ρωτάτε. Έχει σχέση με τις εβραϊκές του ρίζες και είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη, ιστορία.
Ο Μοέ Σαντόν λοιπόν ξύπνησε ανήμερα τα Χριστούγεννα σαν να ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες γιατί πέρναγε μοναξιές ο Μοέ. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του ήταν μόνος του. Δεν είχε φίλους, είχε μόνο καλούς γνωστούς και συναδέλφους
Δεν τον πείραζε και πάρα πολύ, γιατί δεν ήξερε και πώς να είναι να μην αισθάνεσαι μόνος σου. Λογικό. Αν δεν φας ποτέ τούρτα σοκολάτα δεν ξέρεις τι χάνεις οπότε δεν σου λείπει κιόλας. Το πώς κατέληξε να είναι μόνος του ο Μοέ, μην το ρωτάτε. Έχει κάποια σχέση βέβαια με τις εβραϊκές του ρίζες. Αλλά αυτό, πάλι, είναι μια άλλη ιστορία.
Έφτιαξε μια ομελέτα με τρία αβγά, την καθάρισε σε δύο λεπτά και έκατσε μπροστά στην τηλεόραση. Εορταστικά προγράμματα. Σε ένα από αυτά ήταν καλεσμένη και η Ανίτα Πάνια. Την είχε ξαναδεί. Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που την πρόσεξε.
Δεν ξέρω αν βρίσκετε ελκυστική την Ανίτα Πάνια. Ο Μοέ πάντως έπαθε ταράκουλο. Τόσο ταράκουλο, που για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια βγήκε για βολτίτσα να ξελαμπικάρει, χωρίς να κάνει μπάνιο και να τσεκάρει το συρτάρι με τις κάλτσες του. Του άρεσε να τις βλέπει τακτοποιημένες, σιδερωμένες στην εντέλεια. Του δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας, ήταν το σημείο αναφοράς του σε ένα άναρχο και απρόβλεπτο σύμπαν.
Περπατούσε στη Σπύρου Τρικούπη, προς τα Εξάρχεια, παραμιλώντας. Έφτιαχνε στο μυαλό του ιδανικά σενάρια, όπου η Ανίτα τον είχε ερωτευτεί τρελά, αυτός είχε ενδοιασμούς, την έφτυνε λίγο στην αρχή, αλλά μετά της έδειχνε ότι γουστάρει κι’ αυτός, και κατέληγαν να αγκαλιάζονται στο λόφο του Στρέφη και αυτή με δάκρυα χαράς να του λέει: «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα σε έχω».
Η αλήθεια είναι ότι ο Μοέ δεν πίστευε ότι θα την έχει. Ονειροπόλος ήταν, όχι μαλάκας. Ωστόσο, την έκανε για το λόφο του Στρέφη, μασoυλώντας ηλιόσπορο και προσέχοντας όσο χρειάζεται για να μην τον χτυπήσει κανένα αμάξι.

Φτάνοντας στα σκαλάκια που ανεβαίνουν προς το λόφο του Στρέφη, νόμιζε ότι είδε φάντασμα. Μια κοπέλα, ίδια με την Ανίτα Πάνια, καθόταν στο πάνω- πάνω σκαλί.
Έκλαιγε με αναφιλητά. «Δεν μπορεί, δεν υπάρχει περίπτωση», σκέφτηκε ο Μοέ Σαντόν. «Είναι σαν Πάνια. Φτυστή».
«Γιατί κλαις;», τη ρώτησε χωρίς να το πολυσκεφτεί.
«Δεν βλέπεις;», του απάντησε. «Δεν βλέπεις ότι δεν είμαι αυτή που νομίζουν όλοι ότι είμαι;»
«Δεν είναι κακό αυτό», είπε ο Σαντόν. «Πώς σε λένε;»
«Μαρία», απάντησε.
«Να κάτσω;»
«Ναι, αμέ».
Ο Μοέ Σαντόν και η Σανπάνια έκατσαν δίπλα δίπλα για καναδυο λεπτά. Αμίλητοι. Σταμάτησε να κλαιει. Της πρότεινε να πάνε για φαγητό σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά. Δέχτηκε.
Έφαγαν γαρίδες σαγανάκι και χορτόπιτα και ήπιαν κόκκινο κρασί χύμα.
Την επομένη ξύπνησαν στο ίδιο κρεβάτι.
Η Σανπάνια σηκώθηκε χωρίς να πει λέξη, ντύθηκε και έφυγε. Χωρίς πάλι να πει λέξη. Ο Μοέ Σαντόν, ενστικτωδώς, είχε καταλάβει ότι δεν υπήρχαν κατάλληλες λέξεις για να την κάνουν να μείνει, να την κάνουν να ξανάρθει, οτιδήποτε τέλος πάντων.
Το απόγευμα, έκανε ζάπινγκ. Έπεσε σε εκπομπή της Ανίτας Πάνια.

Μέχρι σήμερα, ο Μοέ είναι σίγουρος ότι εκείνο το απόγευμα, η Ανίτα του έκλεισε το μάτι με νόημα μέσα από το γυαλί.
«Καλώς το αρχηγόπουλο», είχε πει, κοιτάζοντας την κάμερα.
«Καλώς σε βρήκα», απάντησε ο Σαντόν.
Μετά πήγε και άδειασε όλο το συρτάρι με τις κάλτσες του στα σκουπίδια.
Και δεν ξανασιδέρωσε κάλτσα στη ζωή του.

<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Tuesday, January 2

Σχεσοπορνοστάρ

Γύρι γυριστρούλα κοσμική
Γύρι γυριστρούλα της ανίας
Παρθένα με το γιασεμί
και αποτέλεσμα πολυκοσμίας


Λάκης Παπαδόπουλος


Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, πρέπει να ήταν στο δημοτικό, όταν έπεσε στα χέρια μου το πρώτο τσοντοπεριοδικό. Ούτε ποιο ήταν θυμάμαι. Το βρήκα πεταμένο στο δρόμο. Το έκρυψα καλά μέσα στην τσάντα μου και πήγα σπίτι. Η μητέρα μου κατάλαβε ότι ήμουν ταραγμένος. «Έγινε κάτι στο σχολείο;», με ρώτησε.

Το απόγευμα προφασίστηκα ότι πάω μια βόλτα με το ποδήλατο. Έκρυψα το περιοδικό κάτω από το μπουφάν μου και πήγα σε μια διπλανή οικοδομή, για να το ξεφυλλίσω. Το αίσθημα που μου προκάλεσε τότε το γυναικείο σώμα, ολόγυμνο, ήταν κάτι τόσο έντονο, που σχεδόν με τρόμαξε. Μια γκόμενα που πόζαρε στις πίσω σελίδες μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση: Η Νάντια.
Για την ακρίβεια, τα βυζιά της Νάντιας.
Τα βυζιά της Νάντιας δεν ήταν αυτό που λέμε μεγάλα. Ήταν όμως τέλεια από άποψη σχήματος. Δεν ήθελα μόνο να τα πιάσω. Ούτε μόνο να τα πιπιλίσω. Ήθελα να τα κάνω δικά μου. Να της τα κόψω αν γίνεται και να τα έχω συνεχώς μαζί μου.
Δεν μ’ ένοιαζε για την υπόλοιπη. Το υπόλοιπο σώμα της ήταν απλά ένας ωραιότατος καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίστηκαν τα βυζιά της.

Αυτή είναι και μια μεγάλη διαφορά της πορνογραφίας από τον ερωτισμό. Στο «πορνογραφικό» πήδημα μπορείς απλά να επικεντρώσεις σε ένα σημείο του σώματος του άλλου και να ερεθίζεσαι μόνο από αυτό. Μπορείς να πηδάς έναν ωραίο κώλο, δυο ωραία βυζιά, δυο ωραία πόδια.
Στον έρωτα, πηδάς- ερωτοτροπείς με το σύνολο.

Η αναλογία αυτή μπορεί να εφαρμοστεί και στις σχέσεις. Οι σχεσοπορνοστάρ επικεντρώνονται σε ένα μόνο σημείο του συντρόφου τους, π.χ είναι ευγενικός, έχει πολλά φράγκα κ.λπ. κ.λπ. Αυτό αρκεί για να τους κρατήσει. Ο υπόλοιπος αγνοείται.

Χθες το βράδυ είδα τον Λάκη Παπαδόπουλο και τον Γιοκαρίνη, στο Rodeo (Χέυδεν 34- Πλ. Βικτωρίας).
Ερωτοτρόπησαν με το σύνολο.
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Friday, December 29

Δι εντ οβ δε γουόρλντ

Mεγάλο δωμάτιο, γραφείο δρύινο. Χαμηλός φωτισμός. Ο Θεός, πίνει μπίρες. Δίπλα του πολλά άδεια ντενεκεδάκια. Αισθάνεται περίφημα. Στην απέναντι άκρη του δωματίου μια τηλεόραση. Στη μέση του δωματίου αιωρείται, κάνοντας ελλειπτικές τροχιές, μια σφαίρα. Κάθε φορά που περνάει μπροστά από την τηλεόραση, ο Θεός πρέπει να τεντώσει το λαιμό του για να βλέπει την οθόνη.
Χτύπημα στην πόρτα.

«Ναι;», ακούγεται η φωνή Θεού.
«Ο Πέτρος είμαι Κύριε».
«Πέρνα, πέρνα».
Η πόρτα ανοίγει. Ο Πέτρος προχωράει προς το γραφείο του Θεού. Ανοίγει τον χαρτοφύλακά του, βγάζει κάτι έγγραφα και του τα δίνει.
«Πώς πάει Πετράκη; Όλα καλά; Νόμιζα ότι ήσουν διακοπές», λέει ο Θεός. Με το ένα χέρι συνεχίζει να πίνει μπίρα και με το άλλο υπογράφει τα έγγραφα.
«Φεύγω αύριο Κύριε», απαντάει ο Πέτρος.
«Για πού;»
«Λέω να πάω στη Γη, Κύριε. Περίεργο που υπάρχει ακόμα αυτός ο πλανήτης, μετά από τόσα χρόνια», λέει και στρέφει το βλέμμα του προς τη σφαίρα που αιωρείται μέσα στο δωμάτιο.
«Α, ναι. Η Γη. Έχω πει στην καθαρίστρια εδώ και δεν θυμάμαι πόσο καιρό να καθαρίσει λίγο εδώ μέσα και να πετάξει και τη Γη στα σκουπίδια. Με γράφει κανονικά», λέει συνοφρυωμένος ο Θεός και κατεβάζει με τη μία τη μπίρα. Ανοίγει ακόμα ένα ντενεκεδάκι, χωρίς να το αγγίξει καν.
Γέλιο ακούγεται από την TV. Η Γη τυχαίνει να περνάει εκείνη την ώρα μπροστά από την οθόνη.
«Ο Eddie Merphy δεν ήταν αυτός;», λέει ο Θεός.
«Υποθέτω Κύριε. Δεν μπορώ να δω καλά. Ο πλανήτης βλέπετε».
«Ούτε εγώ βλέπω. Κάτσε λίγο να…», λέει ο Θεός και σηκώνεται από το γραφείο του. Πιάνει τη σφαίρα και τη συνθλίβει. Ακούγεται ένα «παφ» και το δωμάτιο γεμίζει από αιωρούμενα κομματάκια της Γης. Ο Θεός καθαρίζει τα χέρια του στον λευκό μανδύα του, όσο γυρίζει στο γραφείο του.
«Ορίστε, το κανόνισα».
«Κύριε, μου άρεσε αρκετά αυτός ο πλανήτης», λέει ο Πέτρος εμφανώς σοκαρισμένος.
«Α, μην ανησυχείς. Θα φτιάξω άλλον σαν κι’ αυτόν. Αργότερα. Σε κάνα δυο δισεκατομμύρια χρόνια. Πήγαινε διακοπές πουθενά αλλού Πετράν. Τόσους πλανήτες έχουμε».
«Κύριε, τώρα δεν θα μπορείτε να βλέπετε και τηλεόραση. Μόνο η Γη είχε τηλεόραση, απ’ όσο γνωρίζω».
«Α, δεν πειράζει. Έχω ένα σωρό εκπομπές σε DVD», λέει ο Θεός και διώχνει με το χέρι του μερικά υπολείμματα του Ινδικού Ωκεανού που έτυχε να αιωρούνται μπροστά από τη μύτη του.
«Ρε συ, ο γιος μου έχει επιστρέψει. Σωστά; Δεν πιστεύω να έκανα καμιά ανοησία».
«Βεβαίως. Εδώ και κάμποσο καιρό»
«Ωραία, ωραία. Όλα καλά λοιπόν. Πέτρο, μπορείς να πηγαίνεις».
«Ευχαριστώ Κύριε».
Ο Θεός μένει μόνος του.
Η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει. Δείχνει ειδήσεις. Από Ελλάδα. Τα ίδια δέκα δευτερόλεπτα, σε λούπα. Ξανά και ξανά.
Ο Θεός κοιτάζει απορημένος την οθόνη.
«Μυστήριο», μουρμουρίζει.

Από τη Γη έχουν απομείνει μόνο τα συντρίμμια και δέκα επαναλαμβανόμενα δευτερόλεπτα ενός δελτίου ειδήσεων που το βλέπει μόνο ο Θεός.
Εκρηκτική εμφάνιση έκανε η Στέλλα Μπεζεντάκου στις παραλίες της Μυκόνου. Η κάμερα του Star ήταν εκεί και σας μεταδίδει αποκλειστικά τις πικάντικες εικόνες.

Εκρηκτική εμφάνιση έκανε η Στέλλα Μπεζεντάκου στις παραλίες της Μυκόνου. Η κάμερα του Star ήταν εκεί και σας μεταδίδει αποκλειστικά τις πικάντικες εικόνες.

Εκρηκτική εμφάνιση έκανε η Στέλλα Μπεζεντάκου στις παραλίες της Μυκόνου. Η κάμερα του Star ήταν εκεί και σας μεταδίδει αποκλειστικά τις πικάντικες εικόνες.

Ακούγεται ο ήχος μιας μπίρας που ανοίγει. Ο Θεός ρεύεται.

«Σκουπίδια», λέει.
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Friday, December 22

Τα Χριστούγεννα του Υπερόπτη

«Δεν αξίζεις ούτε μία μου λέξη», είπε ο Υπερόπτης. «Φεύγω».
«Περίμενε, πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό», απάντησε ο μη υπερόπτης.
«Όχι, βιάζομαι», μουρμούρισε ο Υπερόπτης καθώς ξεμάκραινε.
Στρίβοντας στο τετράγωνο, συνάντησε μια κηδεία. «Ποιος κηδεύεται;», ρώτησε τυχαία έναν της πομπής.
«Εσύ», του απάντησε.
«Πώς εγώ; Αφού είμαι εδώ και σου μιλάω».
«Αυτή είναι η τελευταία απόπειρα που κάνουμε για να πειστείς ότι πέθανες. Αν δεν πειστείς, θα υποστείς τις συνέπειες. Δυο χρόνια τώρα δεν ακούς κανέναν. Εμπρός. Δες το ανοιχτό φέρετρο. Ποιον βλέπεις;»
«Δεν είμαι εγώ αυτός», ούρλιαξε ο Υπερόπτης.
«Κι’ όμως. Είσαι. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είσαι;».
«Εγώ είμαι πιο έξυπνος», είπε.
Αμέσως έπεσε στο κεφάλι του ένας κουβάς με σκατά ταύρου και ακούστηκαν χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
«Σιγά. Εγώ τα τραγουδάω καλύτερα», είπε, καθώς σκούπιζε το μέτωπό του. Ακολούθησε δεύτερος κουβάς, αυτή τη φορά με τεστ της mensa γραμμένα με ούρα πάνω σε χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας.
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>

Thursday, December 21

S&MS

- «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος» είπες. Και μετά έκανες αυτό που ήταν ο άλλος τρόπος. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω μερικές φορές το πώς μπορείς να διαχωρίζεις αυτά που λες μ’ αυτά που πιστεύεις. Δεν είναι υποκρισία. Είναι κάτι άλλο. Κουράστηκα να το ψάχνω όμως. Βοήθησέ με.
-Δεν με νοιάζει τι καταλαβαίνεις και τι όχι. Χέστηκα. Μην με ξαναενοχλήσεις. Μη μου ξαναστείλεις μήνυμα. Μαλάκα, ε μαλάκα.
- Ακόμα ένα ξέσπασμά σου λοιπόν. Ας είναι. Μπορώ να υπομένω και να περιμένω. Θα σε πάρω αύριο τηλέφωνο να δω αν είσαι καλά.
- Να μη με πάρεις ρε γελοίε. Κόψε και τις αναπάντητες με απόκρυψη. Με ενοχλείς, τι άλλο πρέπει να σου πω για να το καταλάβεις;
- Με χρειάζεσαι μωρό μου. Όσο κι’ αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Πάντα θα είμαι δίπλα σου, για οτιδήποτε χρειαστείς. Θα σου πάρω και δωράκι για τις μέρες που έρχονται.
- Είσαι άρρωστος. Πήγαινε να σε δει κανένας γιατρός. Ανωμαλάρα του κερατά.
- Εσύ με αρρωσταίνεις.
- Σε κεράτωσα με τον Μανόλη. Δυο εβδομάδες πριν σε σουτάρω.
- Δεν σε πιστεύω. Τα λες όλα αυτά γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Γιατί θες να τον πληγώνεις, ασυνείδητα. Σε ξέρω πολύ καλά, δεν θα το έκανες ποτέ αυτό.
- Μην ξαναστείλεις μήνυμα και μην ξαναενοχλήσεις την κοπελιά. Θα σε βρω και θα σε πλακώσω.
- Μωρό μου, ποιος είναι αυτός που με απειλεί;
- O γαμιάς μου.
<Πατήστε εδώ για τη συνέχεια του κειμένου και της κουβέντας>