Ο Μοέ Σαντόν και η Σαν Πάνια

Ο Μοέ, από μικρός, είχε ένα κουσούρι: Δεν συγκρατούσε ονόματα, παρά μόνο αυτά των celebrities. Έλεγε, π.χ, «να μωρέ, ο αυτός, που είναι σαν τον George Clooney στο πιο γερασμένο και λίγο πιο κοντός». Ή, «ο περιπτεράς μωρέ στο Πεδίο του Άρεως, που είναι σαν τον Βέγγο με μαλλιά».
Το «σαν τον» λοιπόν του κόλλησε, έγινε επίθετο και αντικατέστησε το Παπαδόπουλος. Το πώς βγήκε το «Μοέ», μην το ρωτάτε. Έχει σχέση με τις εβραϊκές του ρίζες και είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη, ιστορία.
Ο Μοέ Σαντόν λοιπόν ξύπνησε ανήμερα τα Χριστούγεννα σαν να ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες γιατί πέρναγε μοναξιές ο Μοέ. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του ήταν μόνος του. Δεν είχε φίλους, είχε μόνο καλούς γνωστούς και συναδέλφους
Δεν τον πείραζε και πάρα πολύ, γιατί δεν ήξερε και πώς να είναι να μην αισθάνεσαι μόνος σου. Λογικό. Αν δεν φας ποτέ τούρτα σοκολάτα δεν ξέρεις τι χάνεις οπότε δεν σου λείπει κιόλας. Το πώς κατέληξε να είναι μόνος του ο Μοέ, μην το ρωτάτε. Έχει κάποια σχέση βέβαια με τις εβραϊκές του ρίζες. Αλλά αυτό, πάλι, είναι μια άλλη ιστορία.
Έφτιαξε μια ομελέτα με τρία αβγά, την καθάρισε σε δύο λεπτά και έκατσε μπροστά στην τηλεόραση. Εορταστικά προγράμματα. Σε ένα από αυτά ήταν καλεσμένη και η Ανίτα Πάνια. Την είχε ξαναδεί. Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που την πρόσεξε.
Δεν ξέρω αν βρίσκετε ελκυστική την Ανίτα Πάνια. Ο Μοέ πάντως έπαθε ταράκουλο. Τόσο ταράκουλο, που για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια βγήκε για βολτίτσα να ξελαμπικάρει, χωρίς να κάνει μπάνιο και να τσεκάρει το συρτάρι με τις κάλτσες του. Του άρεσε να τις βλέπει τακτοποιημένες, σιδερωμένες στην εντέλεια. Του δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας, ήταν το σημείο αναφοράς του σε ένα άναρχο και απρόβλεπτο σύμπαν.
Περπατούσε στη Σπύρου Τρικούπη, προς τα Εξάρχεια, παραμιλώντας. Έφτιαχνε στο μυαλό του ιδανικά σενάρια, όπου η Ανίτα τον είχε ερωτευτεί τρελά, αυτός είχε ενδοιασμούς, την έφτυνε λίγο στην αρχή, αλλά μετά της έδειχνε ότι γουστάρει κι’ αυτός, και κατέληγαν να αγκαλιάζονται στο λόφο του Στρέφη και αυτή με δάκρυα χαράς να του λέει: «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα σε έχω».
Η αλήθεια είναι ότι ο Μοέ δεν πίστευε ότι θα την έχει. Ονειροπόλος ήταν, όχι μαλάκας. Ωστόσο, την έκανε για το λόφο του Στρέφη, μασoυλώντας ηλιόσπορο και προσέχοντας όσο χρειάζεται για να μην τον χτυπήσει κανένα αμάξι.

Φτάνοντας στα σκαλάκια που ανεβαίνουν προς το λόφο του Στρέφη, νόμιζε ότι είδε φάντασμα. Μια κοπέλα, ίδια με την Ανίτα Πάνια, καθόταν στο πάνω- πάνω σκαλί.
Έκλαιγε με αναφιλητά. «Δεν μπορεί, δεν υπάρχει περίπτωση», σκέφτηκε ο Μοέ Σαντόν. «Είναι σαν Πάνια. Φτυστή».
«Γιατί κλαις;», τη ρώτησε χωρίς να το πολυσκεφτεί.
«Δεν βλέπεις;», του απάντησε. «Δεν βλέπεις ότι δεν είμαι αυτή που νομίζουν όλοι ότι είμαι;»
«Δεν είναι κακό αυτό», είπε ο Σαντόν. «Πώς σε λένε;»
«Μαρία», απάντησε.
«Να κάτσω;»
«Ναι, αμέ».
Ο Μοέ Σαντόν και η Σανπάνια έκατσαν δίπλα δίπλα για καναδυο λεπτά. Αμίλητοι. Σταμάτησε να κλαιει. Της πρότεινε να πάνε για φαγητό σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά. Δέχτηκε.
Έφαγαν γαρίδες σαγανάκι και χορτόπιτα και ήπιαν κόκκινο κρασί χύμα.
Την επομένη ξύπνησαν στο ίδιο κρεβάτι.
Η Σανπάνια σηκώθηκε χωρίς να πει λέξη, ντύθηκε και έφυγε. Χωρίς πάλι να πει λέξη. Ο Μοέ Σαντόν, ενστικτωδώς, είχε καταλάβει ότι δεν υπήρχαν κατάλληλες λέξεις για να την κάνουν να μείνει, να την κάνουν να ξανάρθει, οτιδήποτε τέλος πάντων.
Το απόγευμα, έκανε ζάπινγκ. Έπεσε σε εκπομπή της Ανίτας Πάνια.

Μέχρι σήμερα, ο Μοέ είναι σίγουρος ότι εκείνο το απόγευμα, η Ανίτα του έκλεισε το μάτι με νόημα μέσα από το γυαλί.
«Καλώς το αρχηγόπουλο», είχε πει, κοιτάζοντας την κάμερα.
«Καλώς σε βρήκα», απάντησε ο Σαντόν.
Μετά πήγε και άδειασε όλο το συρτάρι με τις κάλτσες του στα σκουπίδια.
Και δεν ξανασιδέρωσε κάλτσα στη ζωή του.