Super Market Hero

Του άρεσε να δουλεύει στην αποθήκη. Είχε περισσότερη ησυχία εκεί. Πριν κάνα δυο μήνες, όταν ήταν ακόμα στα ράφια, όλο και κάποιος του έπιανε κουβέντα. Πελάτης, συνήθως, που κάτι έψαχνε να βρει.
Τον ενοχλούσε να του ρωτάνε πράγματα. Νόμιζε ότι πίσω από την απλή ερώτηση «πού μπορώ να βρω τα απορρυπαντικά» κρυβόταν κάτι άλλο. Ύπουλο. Ότι άλλο θέλουν να τον ρωτήσουν και άλλο τον ρωτάνε τελικά. Ότι ήθελαν να του κάνουν την ερώτηση που τον φόβιζε περισσότερο. Αυτή που κάθε φορά που την άκουγε, έμπαινε στον εγκέφαλό του μια πράσινη γλίτσα, φτιαγμένη από άδεια μπουκάλια Heineken, στάχτη άφιλτρων camel και λιγδιασμένα τηλεκοντρόλ. Φτιαγμένη από δυσάρεστες αναμνήσεις.

Του άρεσε η αποθήκη. Εκεί δεν του μίλαγαν και πολύ. Δεν ερχόταν σε επαφή με αγνώστους. Οι συνάδελφοί του είχαν καταλάβει ότι δεν ήθελε να μιλάει πολύ. Το σεβόντουσαν αυτό.
Τον κοίταζαν βέβαια καμιά φορά με αποδοκιμασία. Δεν τον ένοιαζε όμως. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μη μιλάει.
Κάθε απόγευμα, μετά τη δουλειά, πήγαινε στη γωνία Κηφισίας και Αγίου Θωμά. Στεκόταν στο πεζούλι μιας αντιπροσωπείας αυτοκινήτων και έβγαζε από την τσέπη του ένα ξεφτισμένο τεύχος του Spiderman. Το ίδιο, συνέχεια. Ήταν αυτό που έκανε την εμφάνισή του ο Γύπας. Ένας τύπος με ξυρισμένο κεφάλι και φτερά- λεπίδες.
Ο Γύπας ήταν ο αγαπημένος του σούπερ ήρωας. Δεν τον ένοιαζε που ήταν κακός, δεν τον ένοιαζε που δυο- τρία τεύχη μετά ο Spiderman τον πετάει από έναν ουρανοξύστη και ο Γύπας δεν μπορεί άλλο να πετάξει και πέφτει στην άσφαλτο και πεθαίνει.
Διάβαζε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία, χαιδεύοντας ασυναίσθητα το ξυρισμένο του κεφάλι. Ο Γύπας. Ναι, αυτός ήταν ήρωας.
Με φτερά, να πετάει, και λεπίδες για να κόβει οτιδήποτε τον φυλακίζει.

Μια Κυριακή ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας του. Τα είχε όλα έτοιμα από καιρό. Φόρεσε τη στολή και άρχισε να κουνάει τα φτερά του πάνω κάτω. Αισθανόταν υπέροχα μ’ αυτά τα φτερά.
Κοίταξε κάτω, το δρόμο. Δεν φοβόταν μην πέσει.
Περίμενε τον Spiderman. Δεν μπορεί, θα εμφανιζόταν. Αυτή τη φορά θα τον νικούσε.

Εμφανίστηκε μπροστά του. Με τη μαύρη του στολή, όχι την κλασσική κόκκινη. Τον πλησίασε. Ο Γύπας άρχισε να κουνάει τα φτερά του πάνω- κάτω, όσο πιο δυνατά μπορούσε. Άκουγε τις λεπίδες που είχε στερεώσει στις άκρες να σχίζουν τον αέρα. Αισθανόταν δυνατός. Πολύ δυνατός.

Ο Spiderman ατάραχος. «Με φοβάται», σκέφτηκε, «αλλά προσπαθεί να δείξει ότι είναι χαλαρός και μ’ έχει».
Ο Spiderman έκανε μια χειρονομία σαν να ήθελε να τον καθησυχάσει ότι όλα είναι οk, δεν είναι εχθροί. Σιγά μην τσίμπαγε.
Ο Spiderman έκανε κάτι που ο Γύπας δεν το περίμενε ποτέ. Τράβηξε τη μάσκα του.

«Βασίλη;», του είπε.
Δεν απάντησε.
«Βασίλη, Ο Κώστας είμαι. Ο άντρας της Ελευθερίας»
Ο Γύπας δεν είπε τίποτα. Σταμάτησε μονάχα να κουνάει τα φτερά του.
«Είσαι καλά;»
Ήταν η ερώτηση. Η γαμημένη ερώτηση.
Ο Γύπας έπεσε στα γόνατα και άρχισε να τρίβει το ξυρισμένο του κεφάλι..
«Ναι», γρύλισε. «Ναι».
Τον είχε νικήσει και έπρεπε να τελειώσει όπως έπρεπε.
Βούτηξε στο κενό χωρίς να κουνήσει τα φτερά του. Δεν έπρεπε να πετάξει. Έπρεπε να δεχτεί την ήττα του.
Με την αξιοπρέπεια ενός σούπερ ήρωα.

O Spiderman, εμφανώς ικανοποιημένος από τη νίκη του, ξαναφόρεσε τη μάσκα του και έριξε τον ιστό του στην απέναντι πολυκατοικία. Αιωρήθηκε.
Έριξε μια ματιά κάτω, στο πτώμα του Γύπα. Ήξερε ότι θα τον ξανασυναντήσει.
Ήταν ο αγαπημένος του σούπερ ήρωας.