dick within

Φτιάχναμε κάτι ψεύτικα πέη από πλαστελίνη και μετά τα κολλάγαμε στο μέτωπο. Βγαίναμε βόλτες μ’ αυτά, περήφανοι που είχαμε ένα φαλλό στο κεφάλι. Μας κοίταζαν όλοι. Άλλοι χλεύαζαν, άλλοι γέλαγαν, άλλοι σταυροκοπιόντουσαν.

Ήμασταν νέοι τότε και ανέμελοι, το αίμα μας έβραζε και οι άδειες τσέπες είχαν χώρο και για άλλα πράγματα εκτός από λεφτά, κλειδιά και πιστωτικές.

Μας πλησίασε μια φορά μια γριά. Έδειξε τα πέη και είπε «προσέξτε μην σας τα ζουμπήξουν και μπουν από μέσα».

Δεν δώσαμε και πολύ σημασία τότε. Γελάσαμε και παίξαμε με τα λιλίτσια, τα οποία είναι τα καπάκια από τα γυάλινα μπουκάλια αναψυκτικού.

Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιήσαμε ότι τα πέη από πλαστελίνη είναι εκεί και θα μας συνοδεύουν για πάντα. Μόνο που τώρα δεν μας χλευάζει κανείς.

Μερικοί από μας έπαθαν αυτό που μας μήνυσε η γιαγιά. Μας τα ζούμπηξαν και μας τα βαλαν από μέσα.

Άλλαξαν το όνομά τους σε κάτι πιο λεπτεπίλεπτο, όπως Απόλλωνας, και εισέπραξαν την επιταγή με άρωμα κουλτούρας.