Η φλέβα στον κρόταφο

(με αφορμή το ποστ και τα σχόλια στο blog του Πάνου Ζέρβα και τα σχόλια στο προηγούμενο ποστ μου)


Ο Πάνος, είπε, μεταξύ άλλων: «Στο ζωντανό έρωτα δεν υπάρχουν βέβαια τείχη, αλλά δεν υπάρχει και ειρήνη: ένας συνεχής κλεφτοπόλεμος είναι, με εκπλήξεις, με πλαγιοκοπήσεις, με ενέδρες, με εξωτερικούς παράγοντες, που καταφθάνουν απρόσκλητοι.»

Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η φάση του φλερτ. Εκεί που οι δυο μελλοντικοί εραστές παίζουν όπως τα σκυλιά στο δρόμο, που δαγκώνουν το ένα το άλλο. Σαν να μαλώνουν. Θέτουν «τεχνητά εμπόδια» ο ένας στον άλλον, βάζοντάς τον να τους διεκδικήσει με τον τρόπο του. Το πώς θα «πολιορκήσεις» και «πολιορκηθείς», καθορίζει και την μετέπειτα πορεία του ειδυλλίου.

Το πόσο διαρκεί η φάση του φλερτ, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία των ερωτοτροπούντων. Μετά από αυτή τη φάση, υπάρχει μια κατάφαση εκατέρωθεν. Τότε ερωτεύεσαι. O έρωτας προκύπτει από μια εκατέρωθεν παραδοχή. Όταν δηλαδή οι δύο εμπλεκόμενοι έχουν πειστεί ότι ο άλλος τους αξίζει. Τότε είναι που πέφτουν τα τείχη και έρχεται η ειρήνη που ανέφερα. Φυσικά, δεν σταματάς ποτέ να ανακαλύπτεις τον άλλον και να προσπαθείς να τον γνωρίσεις.

Ο Στίβεν Κινγκ είπε, στην τελευταία του συνέντευξη στον Ταχυδρόμο: «Δεν είμαι υπέρ του γάμου, αλλά είμαι υπέρ των μακροχρόνιων σχέσεων. Το να γνωρίσεις τον άλλον είναι μια δουλειά που σου παίρνει μια ζωή».

Πολύ ενδιαφέρον είναι και το σχόλιο του Αθήναιου (στο ίδιο ποστ): «Όταν πέφτουν τα τείχη ωραία είναι βέβαια, αγαπησιάρικα αλλά γιατί η γαμημένη φλέβα( μον ντιε, γλώσσα!) στον κρόταφο σταματά να σφυροκοπάει όταν αγκαλιάζεις τον άλλον;»

Η γαμημένη φλέβα σταματάει να χτυπάει γιατί πλέον γνωρίζεις. Δεν υπάρχει ο κίνδυνος του αγνώστου, η αίσθηση του καινούριου. Το αίσθημα αυτό είναι χαρακτηριστικό της καψούρας, όχι του έρωτα. Γίνεται να προκύψει έρωτας χωρίς να προϋπάρξει καψούρα; Όχι, κατά τη γνώμη μου. Όπως δεν γίνεται να προκύψει αγάπη μεταξύ εραστών χωρίς να προϋπάρξει έρωτας.

Η καψούρα είναι ο έρωτας που δεν τελεσφόρησε ακόμα. Πολλές φορές έρχεται μετά από απόρριψη. Εμπεριέχει, τότε, το στοιχείο της ήττας, του πληγωμένου εγωισμού, των φαντασιώσεων του αυτού που θα γινόταν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ως σωματική αντίδραση, η καψούρα είναι πολύ δυνατή. Όχι μόνο φλέβες χτυπάνε, αλλά γόνατα τρέμουν, παλάμες ιδρώνουν, μάγουλα κοκκινίζουν.

Yπάρχουν άνθρωποι εθισμένοι στο rush της καψούρας. Και το αναζητούν διαρκώς. Γι’ αυτό και αποφεύγουν να κάνουν σταθερές- μονογαμικές σχέσεις και αναζητούν συνεχώς το καινούριο. Τους καταλαβαίνω.
Υπάρχουν μάλιστα και εκείνοι που από μόνοι τους υπονομεύουν έναν εκκολαπτόμενο έρωτα, προτιμώντας να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο την αίσθηση της καψούρας.

Αυτό μπορεί να γίνει διατηρώντας π.χ μια αίσθηση μυστηρίου για το ποιος είσαι, αποφεύγοντας να συναντάς τον άλλον συχνά, εξαφανιζόμενος και εμφανιζόμενος εκεί που δεν το περιμένει. Μένοντας πάντα τριγύρω, αλλά ποτέ εκεί.

Στην περίπτωση αυτή, μπορείς να κάνεις ένα και μόνο πράγμα. Να συνεχίσεις, αν γουστάρεις, να διαθέτεις το σώμα σου, αλλά το μυαλό και την ψυχή σου κράτα τα.
Θα τα δώσεις μόνο όταν γίνει έρωτας.