Αμάρυνθος- Θεσσαλονίκη

Ο βιασμός της νεαρής Βουλγάρας πριν από λίγο καιρό, έβγαλε στη φόρα τα τσοντοβίντεο μαθητών. Οι εικόνες αναμεταδόθηκαν σε κάθε σπίτι, κάβλωσαν πολλούς, αηδίασαν άλλους, προβλημάτισαν για τον αν τα media έπρεπε ή όχι να τις προβάλλουν.
Η εικόνα του ξυλοδαρμού του φοιτητή, διακτινίστηκε κι’ αυτή σε κάθε σπίτι. Είμαι σίγουρος ότι αηδίασε πολλούς. Είμαι επίσης σίγουρος ότι μερικούς τους κάβλωσε κιόλας.
Προβληματισμός για το αν θα έπρεπε να μεταδοθεί τηλεοπτικά, δεν υπήρξε. Πάλι καλά.
Σε μια εποχή που το σεξ είναι πιο πλαστικό και από φραπεδοκαλαμάκι, η βία καβλώνει επιδρώντας αυτόματα στο κέντρο του εγκεφάλου που ελέγχει τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες. Κάθε είδους βία, είτε σωματική, είτε λεκτική, είτε πνευματική.
Η βία ήταν το ίδιο παρούσα στο βιασμό της Βουλγάρας, όπως και στον ξυλοδαρμό του φοιτητή. Και στις δύο περιπτώσεις η βία εκπορεύεται από την Πολιτεία. Μια Πολιτεία η οποία δεν μπορεί πλέον ούτε σωστούς πολίτες να παράξει, ούτε να τους διαφυλάξει παράγοντας σωστά όργανα της τάξης.

Και στα δύο συμβάντα είδα ζαρντινιέρες. Στον ξυλοδαρμό μια ξύλινη, στο βιασμό σάρκινες.
Τις καριολίτσες που παρακολουθούσαν το βιασμό, εννοώ.

Όλα αυτά, ενώ πέρασα το σουκού στο πατρικό μου στην επαρχία. Σκέφτομαι τη μητέρα μου και την αδερφή μου και δεν με χαλάει καθόλου που δεν έχουμε ζαρντινιέρες στο σπίτι. Ούτε εδώ, ούτε εκεί.
Ίσα- ίσα που χαίρομαι κιόλας.
Εσείς, πόσες ζαρντινιέρες έχετε ποτίσει μέχρι σήμερα;