Ποια αυτορρύθμιση ρε- «Βουλή Tων Βloggers» εδώ και τώρα

Eξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: το κείμενο αυτό το έγραψα με το ένα χέρι, καθώς με το άλλο αυνανιζόμουν. Εκσπερμάτωσα προς το τέλος του κειμένου πάνω στο πληκτρολόγιο και το σπέρμα μου μάλλον έκαψε την πλακέτα, οπότε αναγκάστηκα να μπω σε έξοδα και να αγοράσω άλλο (όχι σπέρμα, πληκτρολόγιο). Όσο αυνανιζόμουν, η web κάμερα ήταν στραμμένη στον εαυτό μου, προβάλλοντας την εικόνα μου σε ένα παράθυρο, δίπλα σ’ αυτό του word. Ναι, ΤΟΣΟ πολύ με γουστάρω.

Πάμε παρακάτω τώρα (ελπίζω να σόκαρα αρκετά τους κομ-ιλ-φο και να σταμάτησαν να με διαβάζουν- ποτέ δεν απευθυνόμουν σ’ αυτούς άλλωστε).
Διαβάζω όλες αυτές τις απόψεις περί αυτορρύθμισης των blogs (κλικ ΕΔΩ) και θυμάμαι τότε που ήμασταν μικροί και παίζαμε. Πάντα, μα πάντα, υπήρχε στην παρέα ένα σπασικλάκι που επέμενε ότι ΔΕΝ παίζαμε σωστά το παιχνίδι μας και ότι αυτό ήξερε καλύτερα και ότι έπρεπε να μην κάνουμε έτσι αλλά αλλιώς. Ήταν πολύ πειστικό το σπασικλάκι. Όχι γιατί ήταν ιδιαίτερα έξυπνο και ευφράδες. Απλά, ενώ εμάς μας ένοιαζε να παίξουμε, το σπασικλάκι δεν το ένοιαζε να παίξει. Το ένοιαζε να μας πει πώς θα παίξουμε. Όλη του η ενέργεια δεν πήγαινε στο παιχνίδι αλλά στο πώς πρέπει να παίζεται το παιχνίδι.
Στην αρχή το ακούγαμε το σπασικλάκι. Μετά το σπασικλάκι μας έβαζε άλλους κανόνες. Κι’ άλλους. Κι’ άλλους. Μέχρι που μας έπρηζε κανονικότατα και το γράφαμε στ’ αρχίδια μας.

Δεν ξέρω αν όσοι μιλάνε για αυτορρύθμιση είναι κρυφοφασίστες και σταλινίζοντες, όπως είδα να γράφουν ορισμένοι. Σπασίκλες όμως πιθανότατα είναι. Δεν μπορεί δηλαδή να ΜΗΝ είσαι σπασίκλας και να μην καταλαβαίνεις ότι το να μιλάς για αυτορρύθμιση σε blogs είναι τόσο παγκόσμια πρωτοτυπία όσο και η σύλληψη του κ. Τσιπρόπουλου (blogme.gr).
Μα στο εξωτερικό δεν γίνεται να υπάρξει η αυτορρύθμιση επειδή τα blogs είναι πολύ περισσότερα, θα μου πείτε.
Δε με νοιάζει.
Μα αν δεν αυτορυθμιστούμε θα μας ρυθμίσει το κράτος.
Τι ωραίο επιχείρημα, ε; Προληπτικά μέτρα λοιπόν. Μου θυμίζει πάλι παιδικά χρόνια και μαμάδες να λένε «αν δεν φας όλο το φαί σου θα έρθει ο κακός λύκος».
Ας έρθει και ο μπάτμαν.
Όσα ιστολόγια δεχτούν λέει την εφαρμογή της αυτορρύθμισης, θα έχουν και ένα banner που θα το πιστοποιεί. Ρε μήπως θέλετε να βάλουμε και κανά τσιπάκι με το 666;

Ωραία, εντάξει, πείτε ότι δέχομαι την αυτορρύθμιση. Με κάποιους όρους όμως:
Να βάλουν banner και όσοι είναι gay, όσοι είναι πάρα πολύ όμορφοι, όσοι είναι ολυμπιακοί, όσοι γουστάρουν το Σταμάτη Γαρδέλη και όσοι δεν έχουν γκόμενα/γκόμενο.
Μα είναι να γελάει κανείς.

Τι να κάνουμε λοιπόν;
Eγώ λέω να εκλέξουμε τη «Βουλή Των Bloggers», στα πρότυπα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Το κάθε blog θα συμμετέχει με δικαίωμα ψήφου ανάλογα με την επισκεψιμότητά του. Π.χ, έχει η ψιλικατζού 900 unique visitors τη μέρα; E, θα έχει και 9 φορές περισσότερες ψήφους από κάποιον που έχει 100.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί είναι ο μόνος ίσως τρόπος να σας «αυτορρυθμίσω» ΕΓΩ και όχι ΕΣΕΙΣ.
Εδώ που τα λέμε, σιγά μη μείνω στην αυτορρύθμιση. ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩ.
Γελάτε; Καλά κάνετε.
Εγώ πάντως έχυσα.