Divine

(αφιερωμένο εξαιρετικά σ’ Εσένα- ξέρεις εσύ)

Την είδα ένα πρωί που πήγαινα στο περίπτερο της πλατείας να αγοράσω τσιγάρα. Φορούσε μακριά, μαύρη φούστα, τα μαλλιά της ένας αυστηρός κότσος, γυαλιά μαύρα κοκάλινα. Το πρόσωπό της κάτασπρο, δυο μαύρα μάτια τόνιζαν την αντίθεση, το δέρμα της εξίσου άσπρο- όσο μπορούσα δηλαδή να κρίνω από τα χέρια και τους αστραγάλους της γιατί η υπόλοιπη ήταν καλυμμένη όχι μόνο από ύφασμα αλλά και από εκείνη την ουσία που κάνει τη σάρκα αόρατη και πωλείται δωρεάν σε οποιαδήποτε εκκλησία πλησίον σας.
To μάτι μου έπεσε αμέσως, ως όφειλε, στον κώλο της. Αυστηρός και σνομπ, όπως και η υπόλοιπη άλλωστε.
Ολόκληρο το σύνολο μύριζε φτηνή κωλώνια- θυμήθηκα το μεγάλο διαφανές μπουκάλι της «Μυρτώ» και τη μεγάλη μου αδερφή που το ξόδευε με μια άγρια χαρά κάθε φορά που ήξερα ότι πήγαινε να συναντήσει το Βασίλη (ή μήπως τον έλεγαν Κώστα;).
Το δεξί της χέρι σκέπαζε την κοιλιά της, λες και ήταν χοντρή που έκρυβε το πάχος της, το άλλο ήταν στο λουρί μιας μαύρης τσάντας, σαν να φοβόταν ότι θα της την κλέψουν. Όσο περίεργο κι’ αν ακούγεται, θεώρησα ότι για να την πηδήξω θα έπρεπε να την κάνω να περπατάει χωρίς να σφίγγει το λουρί της τσάντα της, να χαλαρώσει τη λαβή της σε οτιδήποτε θεωρούσε ότι θα της έκλεβε ο κάθε αλητόβιος.
Είχα δίκιο.
Αγόρασε ένα πακέτο χαρτομάντιλα, εγώ ένα πακέτο τσιγάρα. Την ακολούθησα διακριτικά. Την είδα να μπαίνει στην εκκλησία, μερικά τετράγωνα παρακάτω. Φυσικά- ήταν Κυριακή πρωί. Συνειδητοποίησα ότι είχα να μπω σε εκκλησία πάνω από οχτώ μήνες και κατάφερα να αποκτήσω την πρώτη μου σωματική επαφή μαζί της τη στιγμή που οι ώμοι μας ακούμπησαν ο ένας τον άλλον, καθώς ανάβαμε και οι δύο ένα κερί.
Την είδα να σκύβει ελαφρά για να φιλήσει μια εικόνα. Πράγματι, ο κώλος της ήταν τόσο καλλίγραμμος όσο είχα ευχηθεί. Το μόνο που άκουγα εκείνη τη στιγμή ήταν ο ήχος μιας φλέβας στο κεφάλι μου που χτυπούσε ρυθμικά, καθώς το αίμα μου κατέβαινε προς τα κάτω. Η μυρωδιά του λιβανιού και των κεριών με έκανε να καβλώνω ακόμα πιο πολύ. Ναι, τη φανταζόμουν ολόγυμνη να σκύβει μπροστά σε μια εικόνα κι’ εγώ από πίσω της, γυμνός, να προσκυνώ τη θηλυκότητά της και όλοι τριγύρω να ψέλνουν τα τροπάρια του ιερού μας ζευγαρώματος και ένα κερί να στάζει στην πλάτη της και να της φέρνει ακόμα περισσότερη ηδονή και ο κότσος της να έχει μεταμορφωθεί σε κρίνο που θα μυρίσω όταν φτάσουμε και οι δύο σε οργασμό και θα μείνω έγκυος μέχρι να πεθάνω και να γεννήσω την τελευταία μου ανάσα ξέροντας ότι η ψυχή που θα βγει από τα χείλη μου δεν θα ήταν η ίδια αν δεν.
Στάθηκε όρθια, στην πλευρά των γυναικών. Εγώ από την άλλη μεριά, την κοίταζα όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Είδα τον τρόπο που έστρωνε τα μαλλιά της, τον τρόπο που σούφρωνε τα χείλη της σαν να της ερχόταν μια σκέψη που ήθελε να διώξει και παρακαλούσα αυτή της η σκέψη να ήμουν κάποτε εγώ, αυτή η σκέψη που θα την έκανε να μη θέλει να θέλει, αλλά τελικά να θελήσει και όχι μόνο να θελήσει αλλά να θέλει κι’ άλλο.
Η λειτουργία τέλειωσε, οι περισσότεροι πήγαιναν να μεταλάβουν, αυτή κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Πήρα την απόφαση να της μιλήσω, θεωρώντας ότι θα ήταν καλύτερα οι πρώτες μας κουβέντες να ανταλλάσσονταν μέσα στην εκκλησία.

«Πιστεύεις;», της είπα. Ήμουν σχεδόν μισό μέτρο από πίσω της, η φωνή μου ήταν όσο δυνατή χρειαζόταν για να την ακούσει εκείνη και κανένας άλλος, εκτός ίσως από το Θεό. Δεν μ’ ένοιαζε όμως και να μας άκουγε. Ήξερα ότι ήταν σύμμαχός μου εκείνη την ώρα.
Γύρισε και με κοίταξε, όχι ακριβώς απορημένη, ούτε ενοχλημένη. Ήταν η έκφραση που παίρνει κάποιος όταν τον ρωτάς π.χ ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα.
«Φυσικά», απάντησε. «Δεν σας αφορά όμως η δικιά μου πίστη κύριε».
Ο πληθυντικός της ήταν ευστοχότατος, όχι γιατί όφειλε να είναι ευγενής μαζί μου αλλά γιατί δεν ήμουν ένας αλλά δύο, πολλοί, τριγύρω της, πάνω της, μέσα της. Ήμουν σε οποιοδήποτε χώρο είχε να κάνει μ’ εκείνη.
«Μην είσαι επιθετική», της είπα κοιτάζοντάς την όσο πιο έντονα μπορούσα χωρίς να την κάνω να τρομάξει. «Δεν ρώτησα αν πιστεύεις στο Θεό, ρώτησα αν πιστεύεις στην ηδονή».
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτή η φράση. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν ίσως η πιο κατάλληλη. Μου χαμογέλασε και έδειξε να χαλαρώνει αρκετά. «Πιστεύω ότι είστε αγενής», μου είπε, χωρίς όμως να δείχνει καθόλου ενοχλημένη.
Το χέρι της σταμάτησε να σφίγγει το λουρί της τσάντας της και ίσιωσε αμήχανα τη φούστα της. Αναγνώρισα και άλλα σημάδια που έδειχναν ότι με γούσταρε, όπως ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλά της και ένα ανεπαίσθητο τρεμάρισμα των βλεφάρων της.
Η φωνή της μου θύμιζε την πρώτη μου ξαδέρφη, την Ιωάννα που ήμουν ερωτευμένος μαζί της στο δημοτικό, η ανάσα της μύριζε όπως μυρίζουν οι ανάσες νεαρών κυριών που έχoυν περάσει ένα ένα ολόκληρο βράδυ διαβάζοντας άρλεκιν, όπου ο «φαλακρός ιππότης παραβιάζει το κάστρο της» και πάντα αυτός «την κρατάει στα στιβαρά του μπράτσα» και εκείνη αισθάνεται «τόσο ασφαλής όσο όταν κοιμόταν το βράδυ στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς της».
Το πήδημά μας προμηνυόταν θεϊκό.

(συνεχίζεται)