Βόλτα στο πάρκο

Το μισάωρο που μεσολαβούσε ανάμεσα σε ένα απογευματινό business meeting και στο να πάρει την κόρη του από τον παιδικό σταθμό, ο Μ μπήκε σε ένα φούρνο.
Πήγε να πληρώσει και παρατήρησε στο ταμείο μία μικρή, χάρτινη, επιγραφή: «Αποφύγετε το πάρκο- έχουν γίνει τρεις ληστείες τον τελευταίο μήνα».
Μασώντας το σάντουιτς με καβουρόψιχα που είχε αγοράσει (πάντα προτιμούσε το σάντουίτς του με καβουρόψιχα με λίγη μαγιονέζα και τίποτα άλλο), σκέφτηκε ότι πριν λίγα χρόνια δεν θα φοβόταν καθόλου να περάσει μέσα από το πάρκο. Ήταν άφραγκος, με πολυφορεμένα ρούχα, αξύριστος. Φοιτητής τότε.
Ο Μ όμως είχε πλέον αλλάξει. Τώρα φοβόταν να διασχίσει το πάρκο και ήξερε πολύ καλά γιατί: Τώρα είχε κάτι να χάσει.
H συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας συνόδευε τον M όλη εκείνη την ημέρα και για το υπόλοιπο της εβδομάδας. Ο φόβος του να διασχίσει ένα πάρκο μέρα μεσημέρι, του έδινε την εντύπωση ότι του είχε συμβεί κάτι σοβαρό. Ήταν σίγουρος ότι κάτι πολύ σημαντικό μέσα του είχε χαθεί, αργά και ύπουλα, με τον τρόπο που διαβρώνονται όλα τα σημαντικά πράγματα εντός μας. Αυτό το κάτι που χάθηκε, ήταν το αντίτιμο που έπρεπε να πληρώσει για να έχει κάτι να χάσει.
Δυο εβδομάδες έμεινε σχεδόν άυπνος. Στη δουλειά του απλά υπήρχε.
Μια μέρα, ξύπνησε πιστεύοντας ότι τον είχαν ληστέψει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, τηλεφώνησε στη δουλειά του αφήνοντας μήνυμα στον τηλεφωνητή ότι παραιτείται, μάζεψε ό,τι χωρούσε ένα σακίδιο πλάτης, άφησε τη γυναίκα του, το παιδί του, το σπίτι του.
Φορώντας ένα μαδημένο μάλλινο πουλόβερ και ένα παλιό τζιν που είχε να βάλει τέσσερα χρόνια -στο μικρό τσεπάκι δεξιά βρήκε και έναν αναπτήρα, από τότε που κάπνιζε ακόμα- ο κύριος Μ βγήκε έξω τουρτουρίζοντας, κάτω από έναν ασημένιο χειμωνιάτικο ουρανό.
Για να πάει μια βόλτα στο πάρκο.