Ο Κόπερφιλντ, ο τηλεβιβλιοπώλης και ο ψευτοερωτευμένος

Η τάση του ανθρώπου να θέλει να πιστέψει σε κάτι που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, εξηγεί πάμπολλες συμπεριφορές.
Αυτή η τάση εξαφάνισε όλα τα εισιτήρια για την παράσταση του «μάγου» Κόπερφιλντ. Είναι η ίδια που πουλάει τα βιβλία (sic) που εκδίδει και συγγράφει (sic επί δύο) ο κύριος Λιακόπουλος.
Eίναι αυτή που μας «παραμυθιάζει» κάθε φορά που βρισκόμαστε ενώπιον του έρωτα.
Ο έρωτας αποτελεί μυστήριο. Όπως π.χ και η «εξαφάνιση του αγάλματος της ελευθερίας» ή οι «πυραμίδες που έχτισαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στη λατινική αμερική». Ενώ όμως στις πρώτες δύο περιπτώσεις, είναι προφανής η απουσία της αλήθειας, στην περίπτωση του έρωτα, η αλήθεια υποκαθίσταται. Η αλήθεια των ερωτευμένων είναι το συναίσθημά τους.
Ο έρωτας είναι, κι’ αυτός, ένας μάγος. Ένας τσαρλατάνος. Εξαφανίζει τη βαρετή (ίσως) καθημερινότητά μας, το εγώ μας, τις αναστολές μας. Η εξαφάνιση αυτή είναι αναγκαία, χωρίς αυτή έρωτας δεν υφίσταται.
Γιατί όμως ερωτευόμαστε; Μήπως επειδή γνωρίζουμε από πριν τα ευεργετικά αποτελέσματα; Mήπως ερωτευόμαστε γιατί ακριβώς γνωρίζουμε ότι όντας ερωτευμένοι η ζωή μας θα αλλάξει προς το καλύτερο;
Mπορεί να είναι κι’ έτσι. Μπορεί οι άνθρωποι να είμαστε όντως προγραμματισμένοι να ερωτευόμαστε με βάση των εγωισμό μας, ξέροντας ότι θα επωφεληθούμε.
Ενώπιον του έρωτα, πράττουμε όπως αυτός που ενώ ξέρει ότι η παράσταση του κ. Κόπερφιλντ δεν αποτελεί παρά μια μεγάλης κλίμακας και άψογα χορογραφημένη ταχυδακτυλουργία, την παρακολουθεί με μεγάλη ευχαρίστηση. Την παρακολουθεί γιατί θέλει να πιστέψει. Θέλει να δει το υπερβατικό με τα ίδια του τα μάτια.
Ο έρωτας βασίζεται λοιπόν κι’ αυτός στην ανάγκη μας να πιστέψουμε. Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση των μάγων και των τηλεβιβλιοπωλών, ο έρωτας δεν απαιτεί μόνο πίστη στον άλλον, αλλά, πρωτίστως, στον ίδιο μας τον εαυτό.
Χωρίς την πίστη μας σ’ εμάς τους ίδιους, δεν μπορούμε να ερωτευτούμε. Όσοι έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση δεν ερωτεύονται. Δημιουργούν απλά σχέσεις εξάρτησης, αναζητούν αποκούμπι, καψουρεύονται, διεγείρονται.
Το εισιτήριο λοιπόν για την «παράσταση» του έρωτα είναι, πρωτίστως, η αυτοπεποίθηση.
Δυστυχώς, πολλοί θεωρούν ότι μπορούν να συμμετάσχουν στην παράσταση του έρωτα, συνεισφέροντας αυτό που καλούνται να συνεισφέρουν και στην περίπτωση του κάθε λιακόπουλου ή κόπερφιλντ: μερικά ευρώ και λίγο από το χρόνο τους.
Με τον τρόπο αυτό, αυτοεξαπατώνται.
Και μετά το πέρας του ψευτοειδυλλίου, βγαίνουν να καταγγείλουν την απάτη που οι ίδιοι διοργάνωσαν.
Λυπηρό και αστείο.