Όλο το editorial του κ. Τσαγκαρουσιάνου στη Lifo:

Tα νύχια της κότας

Οι συκοφαντίες των ανώνυμων μπλόγκερ δεν έχουν σχέση με την ελευθερία της γνώμης

First things first: απεχθάνομαι τους μπάτσους και τα δικαστήρια. Και το έχω αποδείξει. Γιατί αν δεν, σήμερα θα είχα κάνει περιουσία από τις αγωγές που θα είχα κερδίσει. Έχουν γράψει για μένα χυδαιότητες και συκοφαντίες, δίχως πάτο. Όμως δεν μπορώ να συνταχθώ με τις κλαψομαρίες που εγέρθησαν και σφαδάζουν για τη φίμωση της μπλογκόσφαιρας. Μεταξύ τους, αρκετοί είναι εκείνοι που θρηνούν για τη φίμωση της αλητείας τους. Τους πειράζει που ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι, όταν το λαλάς, πρέπει να είσαι έτοιμος και να πληρώσεις.

Εξηγούμαι: Δεν είδα κανέναν μπλόγκερ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τις δεκάδες αγωγές που υποβάλλονται εναντίον όσων γράφονται στις εφημερίδες. Δεν είναι φίμωση της ελευθερίας του λόγου αυτή, ή είναι μια φίμωση που τη συνηθίσαμε; Ή μήπως τα μπλογκς πρέπει να είναι πιο ελεύθερα από τις εφημερίδες γιατί μπορείς να ποστάρεις την ώρα που αυνανίζεσαι- οπότε έχεις ελαφρυντικά;

Έχω κυνηγηθεί και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Πριν 10 μήνες κατέθεσα στον λογαριασμό της κόρης του Κώστα Λαλιώτη το ποσόν των 105.000 ευρώ, για ένα δημοσίευμα συνεργάτη του «01» στο οποίο υπήρχε μια νύξη για την ερωτική του ζωή. Δέκα χρόνια με κυνηγούσε απηνώς. Έκανε έφεση πάνω στην έφεση, ζήτησε να επαναληφθεί η συζήτηση για να πάρει περισσότερα, τέλος (επειδή δεν είχα περουσιακά στοιχεία) ζήτησε την προσωποκράτησή μου. (Στο μεταξύ, ο ίδιος καταδικάστηκε για συκοφαντία άλλου προσώπου και, προ του κινδύνου άλλης, δεύτερης καταδίκης, ζήτησε συγνώμμη και συμβιβάστηκε με τρεις νεοδημοκράτες βουλευτές που είχε συκοφαντήσει.) Όσο διαρκούσε αυτός ο εφιάλτης, δεν βρέθηκε ούτε ένας δημοσιογράφος να γράψει μια κουβέντα συμπαράστασης. Ο Λαλιώτης ήταν στην ακμή του, και εγώ πλήρωνα την τρέλα μου. Fair enough. Όταν κουνιέσαι, μπορείς και να πέσεις.

Ευτυχώς, τα χρόνια κύλησαν κι’ εγώ επέζησα. Για να με αναλάβουν οι κοριοί. Των μπλογκς. Αφότου έβγαλα τη Lifo, που μπερδεύτηκε με τη νέα κουλτούρα και πολλούς από τους συνεργάτες της τους βρήκε στα χλωρά ιστολόγια, πέντε έξι μπλόγκερς άρχισαν μια υστερική και πέραν κάθε ορίου ανώνυμη συκοφάντησή μου. Που σιγά σιγά έγινε «επώνυμη». Ο δημοσιογράφος [εδώ αναφέρεται ονοματεπώνυμο δημοσιογράφου και το μέσο στο οποίο εργάζεται, στοιχεία τα οποία προτιμώ να μην αναδημοσιεύσω] με αποκαλούσε τσόκαρο, ρουφιάνο (!), έγραφε εντελώς προσωπικά δεδομένα της σεξουαλικής μου ζωής, διέδιδε ότι οσονούπω η εφημερίδα κλείνει- και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.

[Στη συνέχεια ο κ. Τσαγκαρουσιάνος αναφέρεται σε δύο άλλα πρόσωπα, χωρίς τα ονόματά τους και περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο θεωρεί ότι τον έθιξαν/θίγουν ή συκοφάντησαν/συκοφαντούν μέσα από τα blogs τους. Και σ' αυτή την περίπτωση προτίμησα να παραλείψω τα γραφόμενά του, καθώς μπορούν τα πρόσωπα αυτά να αναγνωριστούν μέσω των περιγραφών, έστω και από ελάχιστους]

Αν δεν είχα νιώσει τη γλύκα στο πετσί μου, θα τους είχα ευχαρίστως ρίξει μια αγωγή- τουλάχιστον για να ησυχάσω. Δεν το έκανα. Όμως νομίζω θα εύρισκα πολλά ελαφρυντικά σε κάποιον που θα αντιδρούσε έτσι. Όταν η κατάσταση εκτροχιάζεται, ο νόμος που ισχύει είναι το «οδόντα αντί οδόντος».

Όχι ότι δεν θα παραμείνει εκτροχιασμένη. Μπορεί ο πάσα ένας να πάει σε ίντερνετ καφέ, να δημιουργήσει σε μισό λεπτό ένα ανώνυμο μπλογκ, και από εκεί να συκοφαντήσει ατιμώρητα όποιον θέλει. Χωρίς να μπορέσει ποτέ κανείς να τον βρει (εκτός κι αν, στο μέλλον, ζητάνε ταυτότητα στα ίντερνετ καφέ- πράγμα που προβλέπω ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει!!!). Η ψηφιακή αναρχία, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι διασφαλισμένη. Για ένα μεσοδιάστημα, θα δούμε πολλά παρδαλά πράγματα που, όσο πιο παρδαλά είναι, τόσο πιο γρήγορα θα ξυπνήσουν το Καθυστερημένο Κράτος και την Καθυστερημένη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Αυτό εννούσα όταν πρωτοέγραφα για το φαινόμενο των ανώνυμων μπλογκς στην Ελευθεροτυπία, και κατέληγα: «Ρυθμίστε τα εσωτερικώς, πριν σας τα ρυθμίσουν εξωτερικώς». Διότι η κατάσταση ήταν εμετική από τότε. Όλοι οι πικραμένοι ψυχάκηδες της δημοσιογραφίας διάλεγαν τα μπλογκς για να λύσουν κάτω απ’ τη μπούρκα τους λογαριασμούς τους.

Το πιο ειλικρινές και καίριο σχόλιο το έχει κανει ο pitsirikos στο blog του, με τίτλο «Καθρέφτης». Όλος αυτός ο χαζός καβγάς για φίμωση της μπλογκόσφαιρας γίνεται για το πάπλωμα. Για να μπορούμε να τσακίζουμε ανωνύμως όποιον θέλουμε. Για να μπορούμε να βγάζουμε τα απωθημένα μας εναντίον όποιου μας αποκλείει από τον κόσμο του. Για να γινόμαστε τραμπούκοι, αγεληδόν και ανερυθρίαστα- δίχως να πληρώνουμε τα σπασμένα.

Λυπάμαι, διαφωνώ. Όταν σπας κάτι, πρέπει να σηκώνεις τα κομμάτια του. Εγώ, τα δικά μου τα σήκωσα. Θέλω να μπορώ να ζητήσω τα ρέστα από όσους σπάνε και τα δικά μου. Δυνάμει. Έστω. Όταν τα ένστικτα των ανθρώπων μου δείχνουν τα δόντια τους, αν εγώ δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τα δικά μου, περισσότερο από ποτέ χρειάζομαι νόμους για να επιβιώσω.

Όχι ότι δεν έχω δόντια. Αλλά θέλω να τα χρησιμοποιώ με τρόπο εξυπνότερο.

Γιατί, εν τέλει, οι συκοφάντες (και του δικτύου και των εντύπων) είναι άνθρωποι πικροί, που δρουν πικρά, για πικρές απολαύσεις.

(υπογραφή)

Σ. Τσαγκάρ.

PS1. Δεν έχω καμία άδεια για αναδημοσίευση του κειμένου. Το κάνω μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο που αφορά όσους έχουν ιστολόγια, αλλά δεν έχουν και πρόσβαση στο τεύχος (2-8/11) της Lifo στο οποίο δημοσιεύτηκε.

PS2. Μη με ρωτάτε ποιον/ποιους εννοεί ο κ. Τσαγκαρουσιάνος.

PS3. Οποιαδήποτε συζήτηση γίνει, αν γίνει, ας γίνει παρακαλώ επί της ουσίας των γραφομένων, με όσο το δυνατόν λιγότερους προσωπικούς χαρακτηρισμούς.

Update: Το έχει δημοσιεύσει (μερικώς) και ο jago και έχει προχωρήσει μάλιστα και σε σχολιασμό (κλικ ΕΔΩ)