Divine (2)

Τους πρώτους θετικούς οιωνούς τους είχα λάβει, και μάλιστα σε ιερό έδαφος. Ήξερα ότι δεν ήταν η περίπτωση γκόμενας που τη συναντάς, την πας για καφέ, μετά για κάνα ποτό και μετά στο κρεβάτι σου. Αυτή ήθελε προσπάθεια, ήθελε στρατηγική, ήθελε σχέδιο. Σκοπός μου λοιπόν ήταν να ανοίξω ένα δίαυλο επικοινωνίας μαζί της. Η δεύτερη ερώτησή μου ήταν εξίσου εύστοχη με την πρώτη:
«Μήπως έχεις email?».
Δεν μου απάντησε αμέσως. Κατευθύνθηκε στο προαύλιο του ναού, αυτή μπροστά, εγώ από πίσω της σε απόσταση όχι αναπνοής αλλά βογκητού. Σε εκείνη την απόσταση που άμα απλώσεις το χέρι σου, φτάνει να της χαϊδέψεις τον κώλο και να της βάλεις και δάχτυλο.
«άι-ελ-τι-εφ-εμ-ατ-γιαχού-τελεία-τζιάρ», ψιθύρισε τελικά και επιτάχυνε το βήμα της. Success.
Την είδα να ξεμακραίνει και μου φάνηκε ότι τώρα, εκτός από το ξεσφίξιμο της τσάντας, διέκρινα και μια αλλαγή στο βάδισμά της. Ήταν πιο θηλυκό, το κεφάλι της πιο ψηλά, οι γοφοί της ένα εκρεμμές, δεξιά-αριστερά, που μετρούσε όχι το χρόνο αλλά την ασημαντότητά του.
Γύρισα σπίτι, έφτιαξα έναν δυνατό καφέ και άραξα στον καναπέ. Την έπαιξα για πάρτη της τρεις φορές στο καπάκι, κάνοντας διάλειμμα από την ανάγνωση των φυλλάδων της Κυριακής. Η αλήθεια είναι ότι οι φυλλάδες της Κυριακή πρέπει να έπαιξαν και ένα ρόλο στην αύξηση της λίμπιντό μου- κάθε φορά που την έπαιζα μετά από την ανάγνωση μιας είδησης/άρθρου, ήμουν και πιο καβλωμένος. Ήταν ίσως η αντίθεση που δημιουργούνταν ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο των εφημερίδων και στον έκφυλο άγγελο που μόλις είχα γνωρίσει.
Ο έκφυλός μου άγγελος. Αυτός που θα τον έπαιρνα και μετά θα με έπαιρνε με τη σειρά του, θα με κουβάλαγε ψηλά, με τα φτερά του να στάζουν σπέρμα, και όταν φτάναμε κοντά στον ήλιο θα λιώναμε και οι δύο από ηδονή και θα πέφταμε μαζί, νομίζοντας ότι θα τσακιστούμε. Και εκεί που θα βλέπαμε ότι το έδαφος της πραγματικότητας πλησιάζει επικίνδυνα, θα την έπαιρνα ξανά, και θα πετάγαμε πάλι.
Ξανά. Ξανά. Ξανά. Θα πέφταμε και θα ανεβαίναμε, όπως οι χαρταετοί. Ναι, θα ήμασταν μαζί ένας χαρταετός και το σχοινί μας θα τράβαγαν τα ένστικτά μας.

Το ίδιο βράδυ της έστειλα email:
«Δεν ξέρω το όνομά σου. Δεν με νοιάζει και να το μάθω. Θέλω όμως να μάθω εσένα. Συγχώρεσέ μου την παρορμητικότητά μου, απλά είμαι αληθινός ως προς την αναστάτωση που μου δημιούργησες. Αν δεν απαντήσεις σ’ αυτό το mail, να ξέρεις ότι θα σε περιμένω στην ίδια εκκλησία, την ίδια περίπου ώρα, την επόμενη Κυριακή».

Καμία απάντηση. Οι μέρες πέρναγαν κι’ εγώ είχα πάθει εμμονή. Τη φανταζόμουν ολόγυμνη. Τη φανταζόμουν ντυμένη μόνο με ένα άσπρο ράσο, να λειτουργεί και μετά να σκύβω μπροστά της για να κοινωνήσω. Να είναι η μεταλαβιά της όχι κρασί αλλά το ίδιο της το αίμα, το αίμα μιας θεότητας που ήρθε να με λυτρώσει από τη μίζερη καθημερινότητά μου και εγώ να την έχω σταυρώσει πάνω στο κρεβάτι μου όχι πριν από, αλλά για δυο χιλιάδες χρόνια.
Η μη απάντησή της δεν ήταν απόρριψη. Ίσα- ίσα, θεώρησα ότι ήταν μια πλήρης αποδοχή μέσα στο μυαλό μου. Η αποδοχή του ότι η όποια επικοινωνία μας χωρίς να αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο ήταν αμαρτωλή. Γιατί θα ήταν αμαρτία να μην βλέπουμε ο ένας τον άλλον, να μην μυρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μην καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον. Ναι, ήξερε ότι ήταν αμαρτία. Και απλά ήθελε να με προφυλάξει.

Ήρθε η Κυριακή και πήγα στην ίδια εκκλησία, φορώντας και τα ίδια ρούχα. Στάθηκα στο ίδιο μέρος και την περίμενα να εμφανιστεί. Την είδα. Είχε τα μαλλιά της λυτά και το κόκκινο πουκάμισο (αντί για άσπρο την προηγούμενη φορά), κάτω από τη μαύρη ζακέτα, έδινε κάποιο χρώμα στο ντύσιμό της. Αισθάνθηκα σαν να με φλερτάρει με αυτή της την εμφανισιακή αλλαγή, ήμουν σίγουρος ότι το είχε κάνει για μένα. Δεν με αναζήτησε καθόλου για ένα μισάωρο περίπου. Μετά την είδα να κοιτάζει ακριβώς προς τα μένα. Το βλέμμα της επίμονο. Ήταν σαν να μην ήθελε να είμαι εκεί, αλλά σαν να μην ήθελε και να φύγω.
Η λειτουργία τέλειωσε. Την πλησίασα. Δεν με κοίταξε. «Πάμε κάπου μαζί;», της είπα.
«Πάμε σπίτι μου», είπε επιτακτικά. «Ακολούθησέ με. Διακριτικά σε παρακαλώ».
Σκέφτηκα ότι δεν είχα μαζί μου προφυλακτικά. Σκέφτηκα ότι δεν περίμενα να με καλέσει σπίτι της. Μάλλον, προτιμούσα να μην με καλέσει σπίτι της.
Είχα μπερδευτεί. Την ακολούθησα σαν υπνωτισμένος, κρατώντας στο χέρι μου ένα κερί που άρπαξα βγαίνοντας από την εκκλησία. Ήταν αναμένο.
Θα της το πρόσφερα. Της ταίριαζε πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε λουλούδι.
Εξάλλου, αυτή το είχε ανάψει.
Κι’ αυτό, κι’ εμένα.

Έκανα φωναχτά στον εαυτό μου την ερώτηση που είχα κάνει σ’ εκείνη, μια βδομάδα πριν.
«Πιστεύεις;»
Η ερώτησή μου έσβησε το κερί.
Θεώρησα ότι η απάντησή μου θα το ξανάναβε.
«Ναι».
(συνεχίζεται)