Χύνεις για την Ελλάδα;

Σε κάποιο δημοτικό σχολείο, ο δάσκαλος κάλεσε τους μαθητές του να σηκωθούν ένας- ένας και να γράψουν στον πίνακα την απάντηση στην ερώτηση: «Για ποιο λόγο είσαι πρόθυμος να δώσεις τη ζωή σου;».
Ένας μαθητής π.χ έδωσε την απάντηση: «για την ειρήνη». Υπήρξε και κάποιος που έγραψε «ρουβάς».
Τελικά, τη σωστή απάντηση, κατά το δάσκαλο φυσικά, την έδωσε αυτός που έγραψε «η χώρα μου».
Πώς βρήκε αυτό το παιδάκι τη «σωστή» απάντηση; Σίγουρα, δεν είχε επιχειρήματα να τη στηρίξει. Το περιβάλλον του όμως του είχε φυτέψει, από τα δέκα του κιόλας χρόνια, την αντίληψη ότι για τη χώρα σου αξίζει να πεθάνεις.
Στα τριάντα μου χρόνια, αν με ρωτήσετε για ποιο πράγμα αξίζει να πεθάνω, δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Υποψιάζομαι ότι αν κάποτε βρεθώ σε θέση να απαντήσω, η απάντηση θα είναι ένα πρόσωπο και όχι μια ιδέα. Αυτό με κάνει ίσως για πολλούς μη- ιδεολόγο, αλλά, hey, i don’t fuckin’ care.

Δεν παραπονιέμαι επίσης για τη σωστή απάντηση του μικρού μαθητή. Για την ακρίβεια, είμαι πολύ ευτυχής που τα παιδιά, από τόσο μικρή ηλικία, εκπαιδεύονται ώστε να πεθάνουν για την πάρτη μου. Και τη δική σας, βεβαίως. Ωραία δεν είναι;

Φυσικά, οι μελλοντικοί αυτοί άξιοι πατριώτες και στρατιώτες δημιουργούνται, πρωτίστως, από τους ίδιους τους γονείς. Από τους γονείς δια-πλάθονται και τα κάθε είδους δεκαπεντάχρονα που μοστράρουν τα βυζάκια τους σε κορκολοειδείς καλλιτέχνες ή σε μόδιστρους που με την πρώτη ευκαιρία θα τα πλασάρουν στο φίλο/γνωστό για μερικά ευροκατοστάρικα.

(Σημ: Ο χειρότερος νταβατζής είναι ο γονιός που εκδίδει το παιδί του σε άτομα ή/και ιδεολογίες. Η πληρωμή του δεν είναι αναγκαστικά σε χρήμα. Μπορεί να είναι και σε επιβεβαίωση του ότι διαιωνίζεται ο εαυτός του και οι αντιλήψεις του. Θυσιάζεις το παιδί για να περάσεις εσύ, ο γονέας, στην αθανασία. Ζιγκ χέιλ.)

Επίσης, με διασκεδάζει πολύ η αντίληψη ότι «αν δεν ψηφίζεις, δεν έχεις και δικαίωμα να παραπονιέσαι για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα σου». Έχω και παραέχω, το δικαίωμα αυτό ονομάζεται ελευθερία του λόγου. Αλλά πάλι, μου αρέσει που το σύστημα έχει περάσει σε πολλούς αυτή την άποψη. Την άποψη ότι αν δεν είσαι ενεργός πολίτης (βλέπε ψηφίζεις), είσαι αγνώμων και idiot (εκ του ιδιώτης).
Τι ωραία που δουλεύει το σύστημα. Πολύ μου αρέσει. Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο πολιτικό σύστημα καλύτερο από μια κατ’ επίφαση δημοκρατία που ντύνει με σινιέ ρουχισμό τις απροκάλυπτες φιλοδοξίες για πλουτισμό ορισμένων, χωρίς να το αξίζουν.
Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν προλαβαίνω να ξανασπουδάσω για να γίνω δικαστικός. Fuck, μόλις βρήκα κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνει κανείς και δεν είναι και άνθρωπος αυτό το κάτι:
Μια αύξηση πάνω από 50% στο μισθό σου (κλικ).
Πάλι καλά που υπάρχει και το κάθε λογής «Mισθοδικείο» και δεν χύνεται αίμα για τέτοια πράγματα.
Πάλι καλά.
Γιατί το αίμα μας το κρατάμε για να το χύσουμε για την πατρίδα μας. Εντάξει;
Αν δεν σας το έμαθε αυτό ο μπαμπάς, η μαμά, ή το σχολείο σας, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να ξαναγεννηθείτε, από άλλους γονείς.
Και να μην πάτε και στο ίδιο σχολείο.

PS. Ή να διαβάσετε μερικά, προσεχτικά "επιλεγμένα", blogs.