Ο πονοκέφαλος της Ελενίτσας

Το καλό με την Ελενίτσα ήταν ότι ήταν ωραία γκόμενα. Τόσο ωραία, που νόμιζες ότι κάπου την είχες ξαναματαδεί. Στην τηλεόραση ας πούμε ή σε καμιά σελίδα ιλουστρασιόν. Το κακό, ήταν το ίδιο. Ως ωραία γκόμενα, συγκαταλεγόταν στα πιο επικίνδυνα πλάσματα του πλανήτη, πλάι- πλάι με τις γκρι μέδουσες του ινδικού που φωνάζεις «με τσίμπησε» ξεψυχώντας και τους εφοριακούς, που φωνάζεις το ίδιο πλερώνοντας.
Το είχε σύστημα η Ελενίτσα. Κάθε εξάμηνο περίπου πάνω- κάτω, έκανε και μια «σχέση». Εντός εισαγωγικών και εκτός ορίων. Δεν είχε όρια η Ελενίτσα. Τα είχε μπλέξει με μικρότερο, με μεγαλύτερο, με ψηλότερο, με κοντύτερο, με πλούσιο, με φτωχό, με δημόσιο, με ιδιωτικό, με πολιτικό, με δικηγόρο, με δεξιό, με αριστερό, με αναρχικό.
Την έβρισκα αραιά και που, πάντα είχε μια καινούρια ιστορία να μου πει. H κοινή επωδός ήταν το «με απογοήτευσε». Το γιατί, διαφορετικό την κάθε φορά. Από το ότι ο τύπος δεν ήταν πολύ ανοιχτός και δεν εκδήλωνε τα συναισθήματά του (ρε, μπας και δεν υπήρχαν, της έλεγα εγώ) μέχρι το ότι δεν έπαιρνε την απόφαση να συγκατοικήσουν (μα πως να το κάνει αφού έχει την άρρωστη μάνα του να προσέχει, της έλεγα εγώ).
Ο κοινός παρονομαστής, σε όλους τους χωρισμούς της Ελενίτσας, ήταν ο ίδιος. Οι πονοκέφαλοι. Ναι, οι πονοκέφαλοι.
Λίγες βδομάδες πριν σερβίρει τη χυλόπιτα, η Ελενίτσα είχε πονοκέφαλο. Μα τι ντεπόν, μεσουλίντ κατέβαζε, τίποτα. Τι ματζούνια της φίλης της της Εριέτας δοκίμαζε, τίποτα. Ο πονοκέφαλος εκεί. Σε γιατρό πήγε, ημικρανίες έχεις της είπε. Λόγω άγχους, απεφάνθη ο επιστήμονας.
Ο πονοκέφαλος της Ελενίτσας, επιδεινωνόταν με την παρουσία του λεγάμενου. Δεν είχε σημασία τι έκαναν. Πονούσε το κεφάλι της καθιστή στο σινεμά, καθιστή στο ρεστοράν, ξαπλωτή στο κρεβάτι, μπρούμυτα, ανάσκελα, στα τέσσερα. Ήταν το σημάδι ότι θα χώριζε. Το κεφάλι της την προειδοποιούσε. Έμενε μόνο να βρει το λόγο για να την κάνει. Αυτό την κρατούσε. Έτσι και τον έβρισκε, χώριζε. Και μετά τον σέρβιρε δεξιά και αριστερά.

Ήταν Αύγουστος όταν γνώρισε το Σωτήρη. Ο Σωτήρης ήταν στην ηλικία της περίπου, 26. Ωραίο παιδί, μορφωμένο, με δουλειά. Με το που έφτασε τους πέντε μήνες περίπου μαζί της και ξεκίναγε η εποχή των πονοκεφάλων, ο Σωτήρης έκανε την αναλγητική κίνηση του αιώνα. Τη χώρισε. Σε μια νύχτα, χωρίς να πει και πολλά.
«Βαρέθηκα», της είπε. Σκέτα.
Αντί για πονοκέφαλο, η Ελενίτσα έπαθε πονόκωλο. Δεν μπορούσε να σταθεί σε ένα μέρος. Γύριζε σαν το αγρίμι. Σαν γκόμενα στο ζάρα που αναζητά φούστα μπλούζα σουτιενάκι με ένα εικοσάρικο. Και να μην φαίνονται και φτηνά και να μην τα προλάβει και καμιά άλλη.
«Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό», αναρωτιόταν.
«Είναι ο μεγαλύτερος μαλάκας που έχω γνωρίσει ποτέ», ωρυόταν.
«Που να μην του ξανασηκωθεί ποτέ», καταριόταν.
Εν τω μεταξύ, το αιδοίο της παλλόταν τόσο έντονα, που σχεδόν το άκουγες.

Τον Σωτήρη τον ήξερα. Μου τον είχε γνωρίσει η Ελενίτσα. Βγήκαμε για ένα καφέ και συζητήσαμε για το θέμα.
«Τις δυο- τρεις τελευταίες μέρες είχε πονοκέφαλο», μου είπε. «Και;», ρώτησα εγώ σαν να μην ήξερα τίποτα.
«Τι και ρε», απάντησε. «Εμένα με πιάνει πονόκοιλος όταν είναι να χωρίσω. Χωρίς πλάκα τώρα, απλά την πρόλαβα και την έκανα πρώτος».
«Και τώρα τι θα κάνεις;», του είπα εγώ. Τους συμπαθούσα και τους δύο, ήθελα να δω τη φάση να προχωράει.
«Θα περιμένω»
«Τι ακριβώς;»
«Να χορτάσει», μου είπε. «Όσο πεινάει, θα τρωει εμένα και οποιονδήποτε. Άστη να χορτάσει και μπορεί να ξανατρακάρουμε. Ποιος ξέρει».

Υπάρχουν άνθρωποι που σε καταβροχθίζουν, όχι γιατί φταις. Αλλά γιατί πεινάνε. Δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά.
Από τότε, αποφάσισα να μην τρώγομαι εύκολα. Και να μην κάνω σχέση με πεινασμένες.
Όλες οι Ελενίτσες κάποτε, γίνονται Ελένες.
Σχεδόν όλες.
Τότε είναι που γίνονται και Ωραίες. Ελένες.