Δι εντ οβ δε γουόρλντ

Mεγάλο δωμάτιο, γραφείο δρύινο. Χαμηλός φωτισμός. Ο Θεός, πίνει μπίρες. Δίπλα του πολλά άδεια ντενεκεδάκια. Αισθάνεται περίφημα. Στην απέναντι άκρη του δωματίου μια τηλεόραση. Στη μέση του δωματίου αιωρείται, κάνοντας ελλειπτικές τροχιές, μια σφαίρα. Κάθε φορά που περνάει μπροστά από την τηλεόραση, ο Θεός πρέπει να τεντώσει το λαιμό του για να βλέπει την οθόνη.
Χτύπημα στην πόρτα.

«Ναι;», ακούγεται η φωνή Θεού.
«Ο Πέτρος είμαι Κύριε».
«Πέρνα, πέρνα».
Η πόρτα ανοίγει. Ο Πέτρος προχωράει προς το γραφείο του Θεού. Ανοίγει τον χαρτοφύλακά του, βγάζει κάτι έγγραφα και του τα δίνει.
«Πώς πάει Πετράκη; Όλα καλά; Νόμιζα ότι ήσουν διακοπές», λέει ο Θεός. Με το ένα χέρι συνεχίζει να πίνει μπίρα και με το άλλο υπογράφει τα έγγραφα.
«Φεύγω αύριο Κύριε», απαντάει ο Πέτρος.
«Για πού;»
«Λέω να πάω στη Γη, Κύριε. Περίεργο που υπάρχει ακόμα αυτός ο πλανήτης, μετά από τόσα χρόνια», λέει και στρέφει το βλέμμα του προς τη σφαίρα που αιωρείται μέσα στο δωμάτιο.
«Α, ναι. Η Γη. Έχω πει στην καθαρίστρια εδώ και δεν θυμάμαι πόσο καιρό να καθαρίσει λίγο εδώ μέσα και να πετάξει και τη Γη στα σκουπίδια. Με γράφει κανονικά», λέει συνοφρυωμένος ο Θεός και κατεβάζει με τη μία τη μπίρα. Ανοίγει ακόμα ένα ντενεκεδάκι, χωρίς να το αγγίξει καν.
Γέλιο ακούγεται από την TV. Η Γη τυχαίνει να περνάει εκείνη την ώρα μπροστά από την οθόνη.
«Ο Eddie Merphy δεν ήταν αυτός;», λέει ο Θεός.
«Υποθέτω Κύριε. Δεν μπορώ να δω καλά. Ο πλανήτης βλέπετε».
«Ούτε εγώ βλέπω. Κάτσε λίγο να…», λέει ο Θεός και σηκώνεται από το γραφείο του. Πιάνει τη σφαίρα και τη συνθλίβει. Ακούγεται ένα «παφ» και το δωμάτιο γεμίζει από αιωρούμενα κομματάκια της Γης. Ο Θεός καθαρίζει τα χέρια του στον λευκό μανδύα του, όσο γυρίζει στο γραφείο του.
«Ορίστε, το κανόνισα».
«Κύριε, μου άρεσε αρκετά αυτός ο πλανήτης», λέει ο Πέτρος εμφανώς σοκαρισμένος.
«Α, μην ανησυχείς. Θα φτιάξω άλλον σαν κι’ αυτόν. Αργότερα. Σε κάνα δυο δισεκατομμύρια χρόνια. Πήγαινε διακοπές πουθενά αλλού Πετράν. Τόσους πλανήτες έχουμε».
«Κύριε, τώρα δεν θα μπορείτε να βλέπετε και τηλεόραση. Μόνο η Γη είχε τηλεόραση, απ’ όσο γνωρίζω».
«Α, δεν πειράζει. Έχω ένα σωρό εκπομπές σε DVD», λέει ο Θεός και διώχνει με το χέρι του μερικά υπολείμματα του Ινδικού Ωκεανού που έτυχε να αιωρούνται μπροστά από τη μύτη του.
«Ρε συ, ο γιος μου έχει επιστρέψει. Σωστά; Δεν πιστεύω να έκανα καμιά ανοησία».
«Βεβαίως. Εδώ και κάμποσο καιρό»
«Ωραία, ωραία. Όλα καλά λοιπόν. Πέτρο, μπορείς να πηγαίνεις».
«Ευχαριστώ Κύριε».
Ο Θεός μένει μόνος του.
Η τηλεόραση συνεχίζει να παίζει. Δείχνει ειδήσεις. Από Ελλάδα. Τα ίδια δέκα δευτερόλεπτα, σε λούπα. Ξανά και ξανά.
Ο Θεός κοιτάζει απορημένος την οθόνη.
«Μυστήριο», μουρμουρίζει.

Από τη Γη έχουν απομείνει μόνο τα συντρίμμια και δέκα επαναλαμβανόμενα δευτερόλεπτα ενός δελτίου ειδήσεων που το βλέπει μόνο ο Θεός.
Εκρηκτική εμφάνιση έκανε η Στέλλα Μπεζεντάκου στις παραλίες της Μυκόνου. Η κάμερα του Star ήταν εκεί και σας μεταδίδει αποκλειστικά τις πικάντικες εικόνες.

Εκρηκτική εμφάνιση έκανε η Στέλλα Μπεζεντάκου στις παραλίες της Μυκόνου. Η κάμερα του Star ήταν εκεί και σας μεταδίδει αποκλειστικά τις πικάντικες εικόνες.

Εκρηκτική εμφάνιση έκανε η Στέλλα Μπεζεντάκου στις παραλίες της Μυκόνου. Η κάμερα του Star ήταν εκεί και σας μεταδίδει αποκλειστικά τις πικάντικες εικόνες.

Ακούγεται ο ήχος μιας μπίρας που ανοίγει. Ο Θεός ρεύεται.

«Σκουπίδια», λέει.