Το τάκλιν

Περπατάω σε πεζοδρόμιο της Κηφισίας. Τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ψάχνω να βρω περίπτερο για ν’ αγοράσω τσιγάρα. Ήσυχος, γιατί αυτός ο δρόμος θα είναι εκεί, θα υπάρχει και αύριο και μεθαύριο και για πάντα, μέχρι τη στιγμή που θα έρθουν οι εξωγήινοι και θα τον κάνουν, βζουπ, με μια ακτίνα, βζουπ, σκόνη, μαζί με όλη την κωλοπόλη. Ολόκληρη, βζουπ, θα εξαφανιστεί και άντε μετά να βρεις τσιγάρα.
Η πόλη. Αυτή η πόλη, σκέφτομαι, είναι μια εγωίστρια ξιπασμένη γκόμενα που σε γράφει στα παπάρια της. Κανονικά. Και πώς να μη σε γράφει δηλαδή, που είσαι μια ψείρα στο μουνί της, τίποτα παραπάνω. Ζει έξω και πάνω από σένα. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα μια μέρα να μάθω τι σκέφτεται. Πάω στοίχημα ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό. Χαζογκόμενα.
Περπατάω και είμαι ψιλολιώμα. Από κούραση και λίγα ξύδια. Βλέπω μπροστά μου ένα τενεκεδάκι κοκακόλα. Αρχίζω να το κλωτσάω. Μου σκάω ένα χαμόγελο. Το κλωτσάω, προσεκτικά, συνέχεια, δεν θέλω να μου φύγει. Μ’ αρέσει γιατί μου θυμίζει όταν ήμουν πιο μικρός. Μια φορά μάλιστα είχα κλωτσήσει ένα από τα αγγλικά στο σπίτι, δυο χιλιόμετρα δρόμος περίπου.
Ακούω από πίσω μου τρεχαλητό. Και μια κραυγή. Πέφτω κάτω. Χτυπάω τον δεξί αγκώνα μου, πονάω λίγο, αλλά δεν δίνω σημασία. Άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά. Ο καριόλης που μου έκανε τάκλιν στέκεται μπροστά μου. Έχει καπακώσει με το δεξί του πόδι το κουτάκι και με κοιτάζει περιπαικτικά.
«Ρε αρχίδι, φάουλ ρεεεεεεεε», φωνάζω. «Μου πήρες πόδι ρε».
Χαμογελάει.
Σηκώνομαι και τον πλησιάζω. Τουλάχιστον σαράντα μου φαίνεται από τη φάτσα. Τα ρούχα του είναι εικοσιπεντάρη.
«Ρε πας καλά;», του λεω.
«Δυο χρόνια τώρα, δεν μου έχουν πάρει ποτέ τη μπάλα μεγάλε. Δοκίμασε αν θες».
Δοκιμάζω. Είναι πολύ καλός. Πράγματι. Τριπλάρει, δεξιά, αριστερά, με ζαλίζει, δεν θέλω και πολύ. Το κουτάκι ένα με το πόδια του. Σαν να το έχει δέσει με κλωστή. Τρομερό ταλέντο. Τρομερό. Για πέντε λεπτά περίπου προσπαθώ να του πάρω το κουτάκι. Μας κοιτάζουν μερικοί περίεργα. Δυο τύποι μας κορνάρουν.
Παραδέχομαι την ήττα μου. «Εντάξει, είσαι καλός», του λέω.
«Το ξέρω», απαντάει.
«Έχεις κανένα τσιγάρο γιατί έχω μείνει;»
Μου δίνει ένα κάμελ άφιλτρο. Καθόμαστε έξω από μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων.
Μου λέει την ιστορία του. Πώς τρεις φορές τη βδομάδα τη στήνει εκεί, από την ίδια ώρα περίπου, και αφήνει ένα κουτάκι κοκακόλα. Περιμένει αυτόν που θα αρχίσει να το κλωτσάει.
«Παρασοβάρεψε ο κόσμος. Παλιά κλώτσαγαν το κουτάκι πολύ περισσότεροι».
«Καλά, και δεν φοβάσαι μη χτυπήσει κανένας;», ρωτάω.
«Τάκλιν έχω να κάνω δυο χρόνια. Συνήθως ορμάω πιο προσεκτικά».
«Και γιατί σε μένα ρε αρχηγέ; Kόντεψες να με σκοτώσεις», λέω και χαϊδεύω τον αγκώνα μου. Πονάει πιο πολύ τώρα που αρχίζει να κρυώνει.
«Το κλώτσαγες με αφοσίωση. Όχι βαριεστημένα. Σου άξιζε ένα τάκλιν».
Γυρίζω στο σπίτι. Χωρίς να βρω περίπτερο. Χύνω μια κοκακόλα στο νιπτήρα της κουζίνας και αρχίζω να παίζω με το κουτάκι. Να εξοικειώνομαι με το βάρος του, το σχήμα του.
Πράγματι. Δεν αξίζουν σε όλους τα τάκλιν, σκέφτομαι όσο προπονούμαι για την επόμενη φορά. Οι περισσότεροι είναι για ένα τζατζάριζμα.
Το πολύ.