You don’t fool me

Όταν την πρωτογνώρισα, ήξερα ότι δεν θα κράταγε και πολύ η όλη ιστορία. Ήταν σαν να πηγαίνεις σε συναυλία: διαρκεί κανά δυο ώρες, περνάς καλά και μετά γυρίζεις σπίτι σου με τις αναμνήσεις και τις μουσικές.
H γνωριμία μας, ένα μίγμα New Order και Jefferson Airplane. Μπιτάτη και σκοτεινή από τη μία και τόσο φευγάτη ώστε να νομίζεις ότι δεν ζεις αυτό που ζεις αλλά θα ξυπνήσεις απότομα και θα γυρίσεις στην ντεκαφεϊνέ καθημερινότητά σου, από την άλλη.
Το τι μου άρεσε τόσο πολύ δεν το ήξερα. Ξέρω όμως πολύ καλά τι δε μου άρεσε- τουλάχιστον στην αρχή. Δεν μου άρεσε που ήταν ψεύτικη.
Όσο και να ακούγεται γελοίο, όσο και αν η μη ειλικρίνεια απωθεί τους περισσότερους, όσο και αν όλοι ψάχνουν την αλήθεια, άρχισε να με ελκύει το ψέμα της. Η Ρίτα ήταν, ολόκληρη, ένα ψέμα. Από την αρχή μέχρι και πριν λίγο το τέλος.
Μου είχε πει ότι μεγάλωσε στην επαρχία. Αργότερα έμαθα (μη ρωτάτε πώς) ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Πετράλωνα. Μου είχε πει ότι σπούδασε στη Νομική. Ήταν απόφοιτος της Φιλοσοφικής. Μου είχε πει ότι δούλευε ως νομικός σύμβουλος σε μια ναυτιλιακή εταιρία. Έκανε μαθήματα σε φροντιστήριο. Μου είχε πει ότι δεν ήταν και τόσο καλή στο κρεβάτι και ότι πάντα είχε μια ανασφάλεια ως προς αυτό. Ήταν το καλύτερο πήδημα που είχα ποτέ.
Κάθε φορά που ανακάλυπτα και ένα ψέμα της, αισθανόμουν σαν το κακομαθημένο παιδάκι που άνοιξε το κομοδίνο του μπαμπά και της μαμάς και βρήκε τις καπότες και τον δονητή. Περίμενα με αγωνία την επόμενη αυτοαναφορική της δήλωση. Μόνο και μόνο για να χώσω τη μύτη μου εκεί που ίσως δεν έπρεπε και να ανακαλύψω την υποκρισία της. Η χαρακτηριστική της ευκολία με την οποία έλεγε ακόμα και το πιο ανούσιο ψέμα –«μας τέλειωσε το γάλα μωρό, πάω να πάρω» και μετά να βρίσκω το μισογεμάτο χαρτόκουτο στα σκουπίδια- μ’ έκανε πολλές φορές να αναρωτιέμαι το τι είδους ευχαρίστηση αντλούσε η ίδια από τη συμπεριφορά της.
Τώρα που όλα έχουν τελειώσει, έκατσα και σκέφτηκα γιατί έφτιαχνε εμένα η όλη κατάσταση. Ίσως να μου άρεσε το γεγονός ότι έτσι εγώ φαινόμουν- στον εαυτό μου- ηθικά καλύτερος. Ίσως να με καύλωνε τόσο επειδή κάθε φορά που την πήδαγα ένιωθα σαν να την τιμωρώ για τις σκανταλιές της. Ίσως να περίμενα ότι κάποτε θα ανακάλυπτα το γιατί έκανε όλ’ αυτά, απλά επέτεινα το μυστήριο, ζώντας την ηδονή της διαδρομής και αναβάλλοντας τον θάνατο της άφιξης.


Ήταν Δευτέρα και είχε έρθει να μείνει σπίτι μου. Είδαμε DVD, παραγγείλαμε κινέζικο, πηδηχτήκαμε και χαλαρώναμε στο κρεβάτι.
«Θ’ αυτοκτονήσω», μου είπε με το ίδιο ύφος που λες «θα πάω σινεμά»
«Τι μαλακίες είν’ αυτές; Τι σ’ έχει πιάσει;»
«Τίποτα, απλά στο λέω. Το έχω αποφασίσει πολύ καιρό τώρα. Ήρθε η ώρα να το μάθεις»
«Ρίτα, κόψε τις μαλακίες βραδιάτικα. Δεν γουστάρω άλλες μαλακίες. Εντάξει;»
«Όντως, μαλακίες. Εγώ στο είπα πάντως» και μου γύρισε την πλάτη της.

Την Τετάρτη πήρα μέιλ της στη δουλειά:
Αντίο μωρό. Σε λίγο θα κρεμαστώ στο σαλόνι σου. Απίστευτο, το ξέρω.

Πήρα τηλέφωνο. Σπίτι. Καμία απάντηση. Στο κινητό της. Κλειστό. Έτρεξα. Έφτασα σε ένα εικοσάλεπτο περίπου.
Την πίστεψα.
Είχε αφήσει δύο σημειώματα. Το ένα για μένα: Ο θάνατος είναι ψέμα μωρό μου. Αλήθεια.

Ξέρω ότι δεν με πιστεύετε. Αλλά κάπου έπρεπε να τα πω.
Καλά δεν έκανα, μωρό μου;