Αργύρης (παρτ φορ)

Iπτάμενη Γιώτα

Μένω μόνος μου. Είχα μια γάτα αλλά έφυγε. Είχα και μια γκόμενα που συγκατοικούσαμε για ένα εξάμηνο αλλά έφυγε κι’ αυτή. Τρεις μέρες μετά τη γάτα. Τη γούσταρα, το παραδέχομαι. Τη Γιώτα πιο πολύ από τη γάτα. Δεν είχα και πολλές γκόμενες. Είπαμε, με τις γυναίκες είμαι ηττοπαθής και μου κάθονται κατά τύχη. Γάτα είχα κι΄ άλλη παλιότερα, στο πατρικό μου σπίτι στην επαρχία. Δεν έχει σημασία ποια επαρχία, όλες οι επαρχίες ίδιες είναι. Το πολύ- πολύ η μία να έχει κανένα φεστιβάλ χορού, η άλλη κανένα φεστιβάλ μικρού μήκους, η παραάλλη κανέναν υπουργό στην κυβέρνηση, η παραπαραάλλη θάλασσα, η παραπαραπαραάλλη χασισοφυτείες. Κατά τα άλλα, καμία διαφορά. Σίγουρα. Καλό είναι αυτό, υποθέτω. Θέλεις κύριος να φύγεις από την Αθήνα γιατί σου τη δίνει η κίνηση, το καυσαέριο, η πολυκοσμία, η πόρτα στα κλαμπ; Πας σ’ όποια επαρχία να ‘ναι και καθαρίζεις απ’ όλα εκτός από το τελευταίο.
Σκεφτόμουν σε κάποια φάση να την κάνω για Θεσσαλονίκη. Δεν πήγα γιατί δεν μου αρέσουν οι διαφημίσεις. Από αντίδραση. Και «αγαπάω από παιδί τη Θεσσαλονίκη» ο ένας μαϊντανός στην τηλεόραση, και η «λεβεντομάνα Θεσσαλονίκη» άλλος μαϊντανός στην τηλεόραση, και η «Νύμφη του Θερμαϊκού» και «το κέντρο των Βαλκανίων» και χέσε ψηλά κι’ αγνάντευε χαμηλά. Και οι περισσότεροι δεν μένουν καν εκεί. Σαν να λες «μμμ…τι ωραία που είναι η σοκολατίνα» μασώντας κουραμπιέ. Σαπρόφυτα.
Ξεφεύγω πάλι από αυτό που δεν είναι το θέμα μας, γιατί το θέμα μας είναι πώς ξέφυγα με τον Ηλία.

Μέχρι να ξεπεράσω λοιπόν και τις δύο απώλειες, της Γιώτας και της γάτας, φανταζόμουν τη Γιώτα να πηδιέται με κάποιον άλλον σ’ έναν καναπέ ίδιο με το δικό μου και τη γάτα μου να χουζουρεύει παραδίπλα σ’ ένα χαλάκι, ίδιο με το δικό μου. Ο κάποιος άλλος δεν ήταν καθόλου ίδιος μ’ εμένα. Ωραίο παιδί. Σιγά- σιγά, εξαφανίστηκε από το σκηνικό η γάτα. Φανταζόμουν τη Γιώτα να πηδιέται με κάποιον άλλον σ’ έναν καναπέ ίδιο με το δικό μου και παραδίπλα ένα χαλάκι ίδιο με το δικό μου, χωρίς γάτα πάνω. Μετά έφυγε από το σκηνικό ο καναπές. Φανταζόμουν τη Γιώτα να πηδιέται στον αέρα με κάποιον άλλον και παραδίπλα ένα χαλάκι. Άγατο. Το περίεργο είναι ότι μετά εξαφανίστηκε ο άλλος και όχι το άνευ γαλής χαλάκι όπως, εύλογα, θα περίμενε κανείς. Φανταζόμουν λοιπόν την Ιπτάμενη Γιώτα να πηδιέται μόνη της και παραδίπλα ένα χαλάκι χωρίς Τζίνα πάνω. Έφυγε η Γιώτα και μου έμεινε ξέρετε ποιο. Και στο μυαλό και στο σπίτι. Γαλάζιο είναι.
Στο μυαλό μου έχω, συχνότατα, ένα γαλάζιο χαλάκι. Και τον Πάνο, τον κολλητό μου. Πάει κάπως έτσι- Πάνος, χαλάκι, χαλάκι, Πάνος, χαλάκι, Πάνος, Πάνος, χαλάκι, Πάνος, Πάνος κ.λπ.
Δεν ξέρω πώς ερμηνεύεται αυτό ψυχολογικά και δεν έχω και καμιά διάθεση να το ψάξω. Όποιος ψάχνει βρίσκει και αν με ψάξει κανένας γιατρός όλο και κάτι θα βρει και δεν γουστάρω καθόλου. Άσε που δεν έχω και λεφτά τελευταία. Άνεργος, είπαμε.

«Λαύριο καλεί Αργύρη, όβερ».
«Τι θες ρε Λαύριο; Ξαναπάρε αύριο».
«Κόψε τις περιαυτολογίες και συνέχισε την ιστορία σου ρε».
«Και τι θα κάνεις αν δεν την συνεχίσω δηλαδή;»
«Θα με δεις στην τηλεόραση για το πόσο ανεργία έχω και το πόσο υποανάπτυκτη περιοχή είμαι. Αφιέρωμα ολόκληρο».
«Εντάξει. Συνεχίζω».

Πάνος, χαλάκι, Ηλίας, Μαρία, Μάρθα, Σύμπαν, Γη, Ελλάδα, Αττική, Λαύριο, μαρίνα, γιοτ, μαύρος, ροζ. Ναι, ροζ. Οι εσωτερικοί τοίχοι του γιοτ ήταν τσιχλοφουσκέ. Αισθάνθηκα λίγο άβολα, ομολογουμένως. Όχι τόσο για το ροζ. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ροζ, αρκεί να μην το φοράω. Όσο για το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα σφηνάκια που με κέρασε ο συμπαθέστατος αράπης με ζάλισαν τόσο πολύ, που άρχισε γύρω μου να στροβιλίζεται ένα ροζ εσωτερικό γιοτ, με τριάντα το πολύ άτομα, μαζί μ’ εμάς το πολύ τριάντα τέσσερα. Όλοι ντυμένοι σαν να πήγαιναν για μπάνιο. Στις τέσσερις πλευρές του ροζ περιστρεφόμενου εσωτερικού γιοτ υπήρχαν μπουφέδες. Νόστιμοι περιστρεφόμενοι μπουφέδες. Στη μια γωνιά, ένας dj σε βάθρο. Φορούσε μαύρα γυαλιά, μαύρο t-shirt, μαύρη βερμούδα και ήταν και μαύρος ο ίδιος. Στο πάνω αριστερά μέρος του t-shirt είχε κεντημένα, με όχι μαύρη κλωστή γιατί δεν θα φαινόντουσαν, τα αρχικά «N.J».
New Jersey, υπέθεσα ο αφελής. Εκείνη την ώρα έπαιζε eighties.
«Μωρό μου, είσαι καλά;», είπε η Μαρία που παρατήρησε το γεγονός ότι το ποτό με χτύπησε ύπουλα και από την πολύ ζαλάδα είχα κάτσει σταυροπόδι στο γαλάζιο χαλί. Γαλάζιο; Χαλί; Χαλάκι; Καταλαβαίνετε τώρα…
«Όχι, ζαλίζομαι, θέλω να κοιμηθώ», μουρμούρισα.
«Έλα μωρέ ξενέρωτε. Ξύπνα. Εδώ γίνεται χαμός», είπε ο Ηλίας, λικνιζόμενος στους ρυθμούς του “Enola Gay”.
«Χαμός», συμφώνησε η Μάρθα.
«Σήκω, θα πάμε στον ντόκτορ», είπε η Μαρία και με τράβηξε. Φυσικά, το να μ’ αφήσει εκεί και να φωνάξει τον «ντόκτορ» δεν της πέρασε καν απ’ το μυαλό. «Ηλία βάλε ένα χεράκι». Είδα τον Ηλία να βάζει ένα χεράκι πρώτα στον κώλο της Μάρθας και μετά σ’ εμένα.
Με σήκωσαν. Ο Ηλίας με κράταγε από τ’ αριστερά, η Μαρία από τα δεξιά και η Μάρθα καθόλου. Διέσχισα σχεδόν όλη την αίθουσα.
Στη διαδρομή, οι M&M χαιρετούσαν κόσμο. «Μανόλη μου, τι νέα, έρχομαι». «Ντόλυ μου, κούκλα μου είσαι και σήμερα». «Κωστάκη, όλα καλά;». Ο dj το γύρισε σε dance.
Ο «ντόκτορ» ήταν ένας τύπος με λουλουδάτο πουκάμισο (με κεντημένο το “N.J”, το βρήκατε), βερμούδα και τουριστικά σαντάλια. Γύρω στα σαράντα μου φάνηκε. Αν ήμουν ξεμέθυστος θα μου φαινόταν παραπάνω.
«Τι έγινε κορίτσια; Κι’ άλλος τελειωμένος;», είπε και τις κοίταξε. Σ’ εμάς, καμία σημασία.
«Τελειωμένος είσαι εσύ και όλο σου το σόι ρε παπάρα», του πέταξε στο λουλουδάτο πουκάμισο ο Ηλίας. Αυτός έκανε μία, τίναξε την προσβολή του Ηλία από το πουκάμισό του και συνέχισε. O Hλίας δεν μπήκε φυσικά στον κόπο να τη μαζέψει από το πάτωμα και να του την ξαναπετάξει. Άρχισε τα γλωσσόφιλα με τη Μάρθα ενώ συνέχιζε να κρατάει κι’ εμένα. Αίλουρος.
«Εντάξει, αφήστε τον». Ο ντόκτορ μ’ έβαλε να κάτσω σε μια όχι ροζ καρέκλα. Έβγαλε από μια τσάντα από αυτές που παίρνεις στη θάλασσα μια ένεση. «Καφείνη είναι μεγάλε. Σε δυο λεπτά θα είσαι ντούρος».
Μου την έκανε. Δεν πόνεσε. Καλά ήταν.
Έμεινα στην καρέκλα με κλειστά τα μάτια για δυο λεπτά προσπαθώντας να συνέρθω. Όντως. Σε λίγο αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Άνοιξα τα μάτια μου. Αμέσως μετά άνοιξα το στόμα μου για να χασμουρηθώ. Οι M&M και ο Ηλίας πουθενά. Για τον ντόκτορ χέστηκα.
«Καινούριος;», άκουσα από τα δεξιά μου μια γυναικεία φωνή. Λάθος μου. Αυτό το πράγμα ήταν τόσο γυναίκα όσο κι’ εγώ, με τη διαφορά ότι δεν ήταν και άντρας. Το κοντράστ ανάμεσα στην ωραία ξανθιά με τα μεγάλα βυζιά από τη μία και την άσχημη ξαδέρφη με την οποία βγαίνει η Ροζάν για να φαίνεται ωραία, από την άλλη, μ’ έβαλε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις περί της πολυμορφίας του σύμπαντος και της έννοιας του κάλλους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Αναζήτησα για τριάντα δευτερόλεπτα περίπου και ταυτόχρονα κοίταζα το, ας πούμε, θηλυκό ον, το οποίο είχε καλύψει με τον όγκο του το οπτικό μου πεδίο. Δεν βρήκα τίποτα και τα παράτησα. Ένοιωσα να πνίγομαι.
«Καινούριος», είπα. Το είδα σαν πρόκληση. Να δω πόσο θ’ αντέξω σ’ αυτή τη θέα.
«Α, μάλιστα. Ήρθες με τις δίδυμες ε;».
«Ναι. Αργύρης».
«Εύα», απάντησε το θηλυκό ον.
Πιο αταίριαστο όνομα δεν θα μπορούσε να έχει, σκέφτηκα. Κανονικά, τα ονόματα θα έπρεπε να πάνε με τα κιλά. Είσαι, κυρία μου, κάτω από 60-65; Ε, ναι. Να σε λένε και Εύα. Είσαι πάνω από 150; Να σε λένε Αλαφροριχτοφουρφουρομανταλένα, ή κάτι τέτοιο. Μεγάλο, τεράστιο, όπως και ο πισινός σου.
«Ξέρω τι σκέφτεσαι», είπε το Ευάκι.
«Έχεις κάποιου είδους μεταφυσικές δυνάμεις;», την ειρωνεύτηκα εγώ. Σιγά μην ήξερε.
«Σκέφτεσαι ότι είμαι θεόχοντρη και κακάσχημη. Η πιο άσχημη γυναίκα που έχεις συναντήσει. Σωστά;»
Ήξερε. «Εεε…όχι ακριβώς», δείλιασα εγώ.
«Έλα, δεν πειράζει. Θα με προβλημάτιζε αν δεν το σκεφτόσουν. Αυτό κάνω άλλωστε. Γι’ αυτό με πήραν στην εντζέι».
«Στην εντζέι;», απόρησα. Τότε κατάλαβα ότι το «εντζέι» και το «N.J» ήταν το ίδιο πράγμα.
«Α, δεν ξέρεις τίποτα εσύ ε;», είπε η Εύα.
Οποιοσδήποτε νοήμον άνθρωπος θα ρωτούσε τι είναι η «N.J». Εγώ ρώτησα: «Δηλαδή, τι ακριβώς κάνεις;».
«Είμαι τόσο άσχημη που όλες οι γυναίκες δίπλα μου αισθάνονται κούκλες. Τονώνω το ηθικό τους», είπε και ρούφηξε μια γουλιά από το ποτό της. Μαρτίνι. Με έξι ελιές μέσα. «Έλα, πάμε να πάρεις ένα ποτάκι και θα σου εξηγήσω περισσότερα. Σε λίγο ξεκινάμε και για τη Νήσο Ψ. Αυτό το ξέρεις, υποθέτω». Μ’ έπιασε απ’ το χέρι.
Ναι, αυτό το ήξερα. Ξαφνικά, η προοπτική του να πιω ένα ποτάκι και να μου εξηγήσει το θηλυκό ον το τι γινόταν εκεί μέσα μου φάνηκε αρκετά καλή. Η ίδια, μάλιστα, μου φάνηκε όχι και τόσο άσχημη όσο στην αρχή. Δεν της το είπα για να μην τη θορυβήσω. Ο d.j το γύρισε σε σκα. Είδα και τη Μαρία λίγο παραπέρα. Με είδε κι’ αυτή. Ειδωθήκαμε, εν ολίγοις. Μου χαμογέλασε τσαχπίνικα και μου έκανε νόημα ότι θα τα πούμε σε λίγο. Έδειχνε μάλλον ικανοποιημένη που μιλούσα με την Εύα.
Όλα έμοιαζαν όμορφα και σωστά. Χωρίς καθόλου περιττά λίπη. Ούτε λύπη.
Ούτε ζέστη.