Αργύρης (παρτ φάιβ)

When bouzouki met Shakira

Γυρίζουν. Όλα. Γύρω γύρω γυρίζουν. Ήπια λίγο παραπάνω. Μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγω, ένα καραφάκι ούζο στους Διόσκουρους, δυο μπίρες από ένα περίπτερο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Έχει πανσέληνο απόψε. Αυγουστιάτικη. Και δεν είναι ωραία. Για μένα τουλάχιστον. Αισθάνομαι μόνος μου. Είμαι μόνος μου. Ανέβηκα στην Ακρόπολη. Πολύς κόσμος. Σαν προσκύνημα ένα πράγμα. Είδα και τηλεοπτικά συνεργεία. Χαλάστηκα. Ώσπου έφτασα πάνω πάνω. Ψηλά. Στον Παρθενώνα. Ωραίος ήταν. Έκατσα σε ένα αρχαίο ωραίο πεζούλι. Οι αρχαίοι μπορεί να μην το είχαν για πεζούλι, οπότε τους ζητώ συγγνώμη. Άναψα τσιγάρο. Κανονικό. Το ήξερα ότι απαγορεύεται αλλά ήθελα να καπνίσω. To απόγευμα στην τηλεόραση είπαν ότι όταν έχει πανσέληνο τα ψάρια δεν τσιμπάνε και οι καημένοι οι ψαράδες δεν μπορούν να βγάλουν μεροκάματο και μη φάτε ψάρι τη μέρα που ξημερώνει μετά την πανσέληνο γιατί δεν θα είναι φρέσκο. Αδιαφορώ γιατί δεν τρώω ψάρια και δεν είμαι ψαράς. Έτσι απλά.
Στον ουρανό καθόταν ένας τεράστιος, ολοστρόγγυλος, εχθρός των ψαράδων. Δίπλα μου καθόταν κι’ άλλος κόσμος. Πιο πιο δίπλα μου μια παρέα. Ένα ζευγάρι και μια γκόμενα. Το ήξερα ότι δεν είναι ωραίο να ακούς τι λένε οι άλλοι αλλά άκουσα.
«Κοίτα να δεις», είπε η αζευγάρωτη γκόμενα. «Εδώ υπάρχουν τόσο ωραία και σημαντικά πράγματα κι’ εμείς τόση ώρα κουτσομπολεύουμε».
«Ναι», συμφώνησε η ζευγαρωμένη γκόμενα.
«Ε, και τι να πούμε», είπε και ο ζευγαρωμένος τύπος.
Τράβηξα μια τζούρα. Όντως, τι να πούμε. Αυτό ήταν το πρόβλημά μας πάντα. Το τι να πούμε. Το τι να δούμε. Το τι ν’ ακούσουμε. Το τι να κάνουμε. Το τι να φάμε. Το τι να πιούμε. Το τι να χέσουμε.
Τίποτα να μην πούμε, λέω εγώ. Να βγάλουμε τον σκασμό επιτέλους. Μέχρι να δεν ξέρω κι’ εγώ τι…
Μέχρι να γίνουν τα’ αυτιά μας πιο σημαντικά απ’ τα στόματα και τα μάτια μας και το μυαλό μας πιο σημαντικό από το πουλί και τον κώλο μας. Λέω εγώ τώρα. Μπορεί να λέω και χαζομάρες. Αλλά το τι να πω, δεν μ’ απασχολεί. Συνήθως δεν λέω τίποτα. Αυτό μου το αναγνωρίζω ως ένα σημαντικό πρώτο βήμα.
Έχει πανσέληνο απόψε. Κι’ είμαι χάλια. Όχι εμφανισιακά, που μπορεί να είμαι αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Ψυχολογικά. Τα χάπια που μου έδωσε ο γιατρός μ’ έπιασαν και δεν πονάω τόσο. Το αίμα όταν κατουράω ελάχιστο. Μπορεί να μην υπάρχει καν κι’ εγώ να το βλέπω από συνήθεια πλέον. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω γιατί ακριβώς είμαι χάλια ψυχολογικά. Δεν είναι ότι τα πράγματα μου πάνε στραβά. Ούτε στραβά πάνε, ούτε ίσια, ούτε τίποτα. Αισθάνομαι ότι η ζωή μου δεν συνεχίζεται τις τελευταίες μέρες. Από τότε που τέλειωσε η φάση που σας αφηγούμαι είναι σαν να κάνει απεργία ένα πράγμα και να μη μου λέει ποια είναι τα αιτήματά της.
Έχω τη φρικτή υποψία ότι αν δεν τελειώσω την αφήγησή μου δεν θα συνεχιστεί και η ζωή μου. Έτσι είμαι εγώ. Οι περισσότερες υποψίες μου είναι φρικτές. Τα ωραία μου συμβαίνουν όταν δεν τα υποψιάζομαι καν. Οπότε, καλύτερα είναι να συνεχίσω. Όσο πιο ανυποψίαστα μπορώ.

Γυρίζουν. Όλα. Γύρω γύρω γυρίζουν. Όλοι. Γύρω γύρω όλοι. Και στη μέση μια χοντρή. Η Εύα. Το χαλάκι και τον Πάνο θεωρήστε τα, επιτέλους, δεδομένα. Να μη γράφω και περιττές λέξεις πιωμένος άνθρωπος.

Αγαπητοί αναγνώστες, καλησπέρα σας. Σας καλωσορίζουμε στο μεσημβρινό μας κουίζ. Παρακαλώ, προσοχή. Ο κερδίζων θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα. Προχωράμε στην ερώτησή μας για σήμερα. Μολυβάκι ανά χείρας και σημειώσατε παρακαλώ την σωστή απάντηση.
«Tι έφαγε η Εύα με το που φτάσαμε στον μπουφέ, στον οποίο πήγαμε, σημειωτέον, για να πάρω εγώ ποτό και να μου εξηγήσει το τι γινόταν μέσα στο τσιχλοφουσκέ γιοτ;

α) ένα σουβλάκι κοτόπουλο
β) καναπεδάκι με σολομό και αγγούρι
γ) ταρτάκι φράουλα
δ) όλα τα παραπάνω
ε) όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα
στ) «είσαι καραγκιόζης»

Η σωστή απάντηση είναι, φυσικά, η ε, κι’ επειδή τη βρήκατε όλοι, αγαπητοί αναγνώστες, δεν κερδίζετε τίποτα. Τζακποτ.

«Γιατί ρε, η στ δεν είναι σωστή;», πετάγεται ένας εξυπνάκιας αναγνώστης απ’ τα Πετράλωνα. Φοράει κολλητό τζιν και μπλουζάκι με τον Τσε.
«Είναι», λέω εγώ.
«Τότε;», επιμένει. «Γιατί δεν κέρδισα;»
«Εντάξει, να το ρίξουμε κορώνα- γράμματα», προτείνω εγώ.
«Καλά, ας είναι», συμφωνεί.
«Κορώνα ή γράμματα;», ρωτάω.
«Κορώνα».
Στρίβω το νόμισμα στον αέρα. Προσγειώνεται στην παλάμη μου.
«Γράμματα. Έχασες φίλε».
«Μα, πού είναι; Δεν είδα τίποτα».
«Αφού στο γράφω εγώ. Έτσι είναι. Έχασες».
«Και ποιος είσαι εσύ ρε που θα γίνεται ό,τι γράφεις; Είσαι φασίστας», αυθαδιάζει ο αιρετικός αναγνώστης.

«Και ποιος είσαι εσύ ρε;»
«Ποιος είσαι εσύ ρε;»
«Ποιος είσαι εσύ;»
«Είσαι εσύ;»

«Εσύ;». Αυτό φώναξα. Ήμουν έτοιμος να παραγγείλω ένα ουίσκι με ένα πάγο από τον τύπο πίσω από τον μπουφέ. Η Εύα μασουλούσε ανέμελη. Μέχρι που τον είδα. Είναι στιγμές που αρχίζεις να πιστεύεις ότι, δεν μπορεί, τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν ένα νόημα, τα πάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, μια πεταλούδα στη Νέα Υόρκη προκαλεί σεισμό στο Τόκιο, κ.λπ. Ε, αυτή ήταν μια από αυτές τις στιγμές. Ήμουν έτοιμος να παραγγείλω ένα ουίσκι με ένα πάγο από τον νταλικιέρη. Αυτόν που δεν έφταιγε αλλά έστειλε τον Πάνο στα θυμαράκια.
«Τι δουλεύεις εσύ εδώ;», του είπα.
Με κοίταξε απορημένος. Σαν να μην με ξέρει ο παπάρας. Τον έπιασα από τον ώμο και άρχισα να τον ταρακουνάω σαν κουμπαρά. «Τι δουλεύεις εσύ εδώ;», ούρλιαξα.
«What’s the matter, sir?», απάντησε με μια προφορά και σε μια γλώσσα που, σίγουρα, δεν άρμοζε σε έλληνα νταλικιέρη. Στο πάτωμα δεν έπεσε ούτε μισό ευρώ.
«Κόψε τις μαλακίες. Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Με παρακολουθείς;», ούρλιαξα και συνέχισα να τον ταρακουνάω.
Κάτι μουρμούρισε πάλι. Eiste trelos kyrie. Κάτι τέτοιο.
Η Εύα αποφάσισε τελικά να ανοίξει το στόμα της για να μιλήσει κι’ όχι να μασήσει. «Τι συμβαίνει Αργύρη; Γνωρίζεστε με τον Andrew;», πετάχτηκε- αν είναι δυνατόν ποτέ να πεταχτεί μια φάλαινα.
«Όχι ακριβώς»
Συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος. Έμοιαζε, αλλά δεν ήταν ο νταλικιέρης μου. Ο δικός μου νταλικιέρης πρώτον θα με είχε αναγνωρίσει κι’ αυτός και δεν θα έκανε την πάπια και, δεύτερον, δεν ήταν gay. Τούτος εδώ ήταν, μάλλον, gay. Όσο gay είναι κάποιος που, ακριβώς μετά τη στιχομυθία μας, τον πλησιάζει ένας ψηλός, ξανθός τύπος με μουστάκι και τον αγκαλιάζει. Προστατευτικά μεν αλλά όχι φιλικά, καταλαβαίνετε τώρα. Του έπιασε και τον κώλο, είμαι σίγουρος ότι το είδα αυτό. Ο πρωί- νταλικιέρης- το βράδυ- μπάρμαν ανταπέδωσε την τρυφερότητα του ψηλού ξανθού με το μουστάκι και μετά με κοίταξε. Δεν μου φάνηκε και τόσο φοβισμένος. Ποιος ξέρει τι έχει δει κι’ αυτός εκεί στα ξένα που πηγαίνει για να μεταφέρει μπρόκολα και ραδίκια.
Ο dj το γύρισε σε λάτιν.
«Βλέπω ότι έχεις ένα μικρό πρόβλημα προσαρμογής, ε;», είπε η Εύα.
Αν έχω λέει. Από τότε που γεννήθηκα.
«Κοίτα Ευούλα. Καιρός είναι να μάθω κι’ εγώ τι κάνουμε εδώ μέσα. E;», απάντησα εκνευρισμένος. «Εσύ. Ένα ουίσκι με ένα πάγο. Χέιγκ», φώναξα σ’ αυτόν που δεν ήταν ο νταλικιέρης. Μου το ετοίμασε σχεδόν αμέσως. Είχα τσατιστεί. Με όλα. Κι’ όταν εγώ τσατίζομαι, το τελευταίο πράγμα που θέλω να δω είναι τον Ηλία να έχει ξεκουμπώσει το πουκάμισό του και να τρίβεται, χορεύοντας ένα μίγμα τσιφτετελιού και σάμπας, στον πισινό της δίδυμης που, από την αρχή της βραδιάς, μου ανήκε. Με το ένα του χέρι κρατούσε βότκα- αγιαστούρα. Η Μαρία κούναγε τον πισινό της με λατινινοαμερικάνικη άνεση και ελληνομπουζουκτσίδικη ξετσιπωσιά. Ήθελε δεν ήθελε, λίγη βότκα το λευκό, μικροσκοπικό, φορεματάκι της την είχε πιει πάντως. «When bouzouki met Shakira», Ηλιογραφία σε γαλάζιο χαλάκι, 90x60x90 cm.
Μου ‘ρθε να του τον φορέσω κολάρο του παπάρα.