Αργύρης (παρτ νάιν)

Oι Θανατολόγοι

«Πώς να είναι να πεθαίνεις ρε συ;». Ήταν πριν από τρία χρόνια περίπου. Περπατούσαμε με τον Πάνο στην Πανεπιστημίου, μόλις είχαμε βγει από το σινεμά, μεταμεσονύκτια προβολή, Αύγουστος. Δεν θυμάμαι ποια ταινία. Δεν είχε πάντως σχέση με την ερώτησή μου.
«Βιάζεσαι να μάθεις;», είπε ο Πάνος. Δεν απάντησα αμέσως γιατί μου φάνηκε ότι αν βιαζόμουν να απαντήσω θα ήταν σαν να είχα απαντήσει χωρίς να πω τίποτα. Ήθελα, όμως, να πω κάτι.
«Απλά αναρωτιέμαι», είπα. Πέρασε ένα ταξί, μας έκανε νόημα με τα φώτα, για κούρσα έψαχνε.
«Εντάξει λοιπόν, πάμε να κάτσουμε κάπου να σου εξηγήσω», είπε.
«Γιατί, δεν μπορείς να μου πεις στο περπατητό;». Περπατούσαμε προς τη μηχανή του Πάνου.
«Όχι».
Βρήκαμε ένα πεζούλι. Κάτσαμε. Ανάψαμε τσιγάρο. Ένα ο καθένας. Η Αθήνα μύριζε απουσία. Ο Πάνος τράβηξε μια δυο τζούρες από το δικό του, το έσβησε και είπε:
«Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών ο παππούς μου ο Σήφης ζούσε ακόμα. Είχαμε πάει στο χωριό, δεκαπενταύγουστος ήταν. Το χωριό δεν μου άρεσε ποτέ, είχα συνηθίσει στην Αθήνα. Το σνόμπαρα. Ένα απόγευμα, καθόμουν και διάβαζα, δεν θυμάμαι τι, στην αυλή. Ο παππούς μου ήρθε, αθόρυβα από πίσω μου, μ' ακούμπησε στον ώμο. “Πάνο, σε τρεις μήνες θα πεθάνω”, είπε. “Τι λες ρε παππού;”, είπα εγώ. “Μη στενοχωριέσαι, απλά θα πεθάνω αγόρι μου. Ήρθε η ώρα μου”. Τον κοίταξα. Το βλέμμα του ήταν σαν να μου είχε πει ότι θα πάει για τσιγάρα. Τόσο ανέκφραστος». Παύση ο Πάνος.
«Kαι;», είπα εγώ.
«Τι και;»
«Πέθανε;»
«Ναι».
«Σε τρεις μήνες;», ρώτησα.
«Όχι. Σε δυο χρόνια. Έπεσε έξω».
«Δεν καταλαβαίνω πού κολλάει αυτή η φάση με τον παππού σου», είπα.
«Αν ήμασταν σε ταινία, ο παππούς μου θα μου έλεγε ότι θα πέθαινε στις τρεις τα ξημερώματα σε τριανταπέντε μέρες από τώρα και θα πέθαινε. Δεν ζούμε σε ταινία όμως. Εντάξει μέχρι εδώ;»
«Συνέχισε».
«Το να πεθαίνεις και το να σκέφτεσαι ότι πεθαίνεις δεν έχει και μεγάλη διαφορά, νομίζω. Ο παππούς μου είχε αρχίσει να πεθαίνει πολύ καιρό πριν πεθάνει».
«Δεν μου απάντησες. Εγώ ρώτησα πώς να είναι όταν πεθαίνεις».
«Σκέψου ότι πεθαίνεις και θα καταλάβεις», είπε ο Πάνος.
«Μα δεν γίνεται».
«Γίνεται», είπε.
«Εσύ το έχεις κάνει;», είπα.
«Μια- δυο φορές».
«Ε τότε γιατί δεν μου λες πώς είναι;»
«Γιατί ο δικός μου θάνατος δεν σε αφορά».
Κι’ όμως, με αφορά ρε μαλάκα Πάνο. Με αφορά. Αυτό έπρεπε να πω τότε, γιατί αυτό ισχύει.
«Σωστό κι’ αυτό», είπα αντί για το «με αφορά ρε μαλάκα Πάνο».
«Μπα, βλακείες λέω», είπε και άναψε κι’ άλλο τσιγάρο.
«Γιατί;»
«Γιατί γι’ αυτά τα πράγματα υπάρχουν οι ειδικοί. Ποιος είμαι εγώ να σου πω το ένα και το άλλο;», είπε ο Πάνος.
«Ειδικοί;», ρώτησα.
«Ε ναι ρε συ. Όπως υπάρχουν οι ειδικοί για τα κρασιά υπάρχουν και οι ειδικοί για το θάνατο».
«Και πώς τους λένε; Θανατολόγους;»
«Νεκρούς», είπε.
«Πάλι καλά που έχουμε κι’ αυτούς», είπα. «Να ξέρουμε και τι μας γίνεται».
«Μην υποτιμάς την αξία των νεκρών ηλίθιε», είπε. «Υπάρχουν χωρίς να επιβαρύνουν κανέναν. Σαν συνταξιούχοι χωρίς σύνταξη».
«Τι υπάρχουν ρε;»
«Παντού τους βλέπεις. Βιβλία, τηλεόραση, μνημόσυνα, τάφοι, αναμνήσεις».
«Καλά περνάνε δηλαδή», είπα.
«Α δεν ξέρω. Δεν ρώτησα κανέναν. Δεν θα ήθελα να είμαι νεκρός πάντως».
«Ούτε κι’ εγώ».
«Ξέρεις ποια πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη μαλακία που μπορεί να σου συμβεί όταν είσαι νεκρός;», ρώτησε.
«Ποια;»
«Το να μην έχεις πεθάνει».
«Ρεζιλίκι», είπα. Κάτσαμε για ένα δυο λεπτά χωρίς να πούμε τίποτα. Μετά περπατήσαμε μέχρι τη μηχανή του Πάνου. Καβαλώντας την μου είπε: «Σε ενενήντα χρόνια από τώρα θα πεθάνω». Γέλασε. Έπεσε έξω.

Σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ο καθένας μας ήξερε το πόσο θα ζήσει. Μάλλον, αν όλοι είχαμε μια ημερομηνία λήξεως. Ημερομηνία καταλήξεως, πιο σωστά.
Ξυπνάμε π.χ όλοι αύριο και έχουμε μια τέτοια ημερομηνία, γραμμένη στον κώλο μας λέει. Το βλέπουμε στις τηλεοράσεις, το γράφουν οι εφημερίδες, μας έρχεται με SMS στα κινητά. Χαμός. Άλλοι να στραμπουλάνε πόδια γιατί δεν έχουν μεγάλο καθρέφτη σπίτι και ανέβηκαν σε καρέκλα για να δούνε τον κώλο τους στον τραπέζι του μπάνιου και έφαγαν τα μούτρα τους. Άλλοι να δείχνουν τον κώλο τους στον πρώτο τυχόντα:

«Συγγνώμη, τι γράφει;».
«2068. Α, τι ωραία σύμπτωση! Μαζί λήγουμε. Η Κατερίνα από δω είναι του ‘76».
«Γεννηθείς;»
«Όχι. Λήγει το 2076».
«Χάρηκα Κατερίνα. Αγησίλαος. Έχω κορίτσια ένα φίλο που έχει λήξει ήδη».
«Τα συλλυπητήρια μου».
«Μπα, δεν πέθανε ακόμα. Του είπαν να μην ανησυχεί και ότι όπου να ‘ναι θα τα τινάξει».
«Έκτακτα! Πάμε για κανέναν καφέ;»
«Γιατί όχι; Προλαβαίνουμε. Δεν προλαβαίνουμε Κατερίνα;»
«Αμέ. Εγώ έχω άλλα εβδομήντα χρόνια μπροστά μου!».

Σε γενέθλια:

«Πολύχρονος!»
«Με δουλεύεις;»
«Γιατί;»
«Κάνεις πώς δεν ξέρεις ρε καριόλη;E;»
«Όχι…εγώ…ορκίζομαι…δεν…».

To «είδα το θάνατό σου» θα γινόταν τίτλος τσόντας και άλλα τέτοια ευχάριστα θα συνέβαιναν. Πολλοί πάντως με το που θα μάθαιναν πότε θα πέθαιναν, θα σταματούσαν να ζουν. Θα περίμεναν απλά. Μουδιασμένοι. Άλλοι πάλι θα έριχναν ένα σάλτο από τον όγδοο. Μερικοί θα έψαχναν να βρουν ποιος τους κότσαρε την ημερομηνία για να λαδώσουν και να εξοικονομήσουν λίγα χρονάκια παραπάνω. Υποψιάζομαι ότι πολλοί θα έβρισκαν, επιτέλους, την υπέρτατη δικαιολογία. Εκεί που π.χ έλεγαν προηγουμένως «α, δεν μπορώ να κάνω το χψ γιατί δεν αισθάνομαι πολύ καλά ψυχολογικά» θα έλεγαν «α, δεν μπορώ να κάνω το χψ γιατί θα πεθάνω σε σαράντα χρόνια». Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφέρω τι θα συνέβαινε στους γιατρούς, τα βιολογικά προϊόντα, τις δίαιτες μακροζωίας, τους χορτοφάγους και τους στρατούς.

Ο κώλος πάντως της Μαρίας έγραφε. Σκέτο. Δεν ήταν η πιο ωραία εκεί μέσα, γιατί ήταν εκεί και η άλλη δίδυμη, η Μάρθα. Της έκανε χαλάστρα. Αν δεν ήταν η αδερφή της θα ήταν η πιο ωραία μέσα στο γιοτ. Ακούγαμε, όπως σας είπα, Barry White. Χωρίς να το πολυκαταλάβω, είχαμε βρεθεί να χορεύουμε, όπως χορεύεις όταν σε γουστάρει μια γκόμενα και τη γουστάρεις κι’ εσύ. Επειδή όμως είμαι άνθρωπος, και επειδή ο άνθρωπος είναι ον ανικανοποίητο, δεν μου έφτανε που ήξερα ότι θα πήδαγα μια από τις πιο ωραίες γκόμενες που έχω, όχι πηδήξει, αλλά μιλήσει στη ζωή μου. Όχι, δεν μου έφτανε. Ήθελα να ξέρω ότι θα μου καθόταν για μένα και όχι γιατί αυτό αποτελεί μέρος των υποχρεώσεών της στην N.J.
«Δεν ήταν πάντως σωστό αυτό που έκανες».
«Ποιο γλυκούλη;»
«Είπες ότι θα μου κάτσεις όταν φτάσουμε στη Νήσο Ψ γιατί εσείς στην N.J βοηθάτε τους συνανθρώπους σας».
«Και τι σε πείραξε ακριβώς;», απάντησε.
«Μου κάνεις τη χαζή;», είπα. Της έκανα τεράστιο κοπλιμέντο μ’ αυτή μου την ερώτηση.
Εκείνη έδειξε να θυμώνει. Σούφρωσε τα χείλη της, τα φρύδια της, και είχα και την εντύπωση ότι μίκρυνε και το στήθος της. Αλήθεια το λέω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, δεν είχε μικρύνει το στήθος της, απλά αυτή έκανε λίγο πιο πίσω.
«Αργύρη, άκου. Το ότι θα πηδηχτούμε θα είναι το λιγότερο που θα κάνουμε στη Νήσο Ψ», είπε. Μου ήρθαν στο μυαλό όργια. Μετά μου έφυγαν γιατί θυμήθηκα την Εύα. «Είναι τιμή σου που έρχεσαι μαζί μας. Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, αλλά θα δεις». Τιμή μου λέει; Δεν έβλεπε που είχα σηκώσει σημαία από την υπερηφάνεια; Είχε να μου έρθει τόσο στενό ένα παντελόνι από το λύκειο που το έπαιζα, και καλά, μέταλλο.
«Εντάξει, εντάξει. Μην αρπάζεσαι», είπα.
Δεν είπαμε άλλα. Χορέψαμε για ένα δυο λεπτά ακόμα. Ο ήλιος είχε βγει από την ανατολή, ως όφειλε, κι’ εγώ συνέχιζα να λικνίζομαι, δευτερευόντως, και να την πασπατεύω, πρωτευόντως. Το μαλλιά της μύριζαν ακόμα καρύδα. Το γιοτ ήταν ακόμα ροζ, ο dj το γύρισε από Barry White σε Marvin Gaye και με άφησε λέγοντάς μου: «Κοίτα να γνωρίσεις κι’ άλλο κόσμο εδώ γύρω. Θα σου κάνει καλό». Την είδα να κατευθύνεται προς τον τύπο που είχα ανακοινώσει πιο πριν τα του διαγωνισμού.
Άρχισαν να χορεύουν. Χόρευε όπως μ’ εμένα, μόνο που δεν ήμουν εγώ αυτός ο τύπος. Πήρα τη μυρωδιά καρύδα από το χέρι και κατευθυνθήκαμε προς το μπουφεμπάρ. Εκεί που ήταν ο μπούφος ο Andrew. Άλλοι κάνουν τον κινέζο, αυτός έκανε τον Άγγλο. Ηλίθιοι. Δεν θα πάρετε μουντιάλ ποτέ.

«Haig sir?», ρώτησε ο Andrew.
«Δεν κόβεις τα αγγλικά λέω εγώ;»
«Eνοχλείστε;»
«Ναι, ενοχλούμαστε», απάντησα με τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας στον πληθυντικό της ευγενείας.
«Γιατί δεν προσπαθείτε να μιλήσετε κι’ εσείς Αγγλικά; Μπορεί να σας αρέσουν», είπε ενώ έβαζε τον έναν πάγο στο ποτήρι. Ωραίος. Θυμόταν το ποτό μου.
«Δεν μιλάω Αγγλικά γιατί μου θυμίζουν τη μάνα μου», είπα εγώ.
«Αγγλίδα;»
«Ναι, από το Σάνσουισκπορτ».
«Δεν το έχω ακουστά».
«Είναι είκοσι χιλιόμετρα έξω από το Μπέρδενμπουθ».
Ο Andrew έμοιαζε πανικόβλητος. Εντάξει, να μην ξέρει μία πόλη, αλλά δύο; Αυτό πήγαινε πολύ.
«Έχεις πάει στην Αγγλία;», του έδωσα εγώ τη χαριστική βολή, ρουφώντας λίγο χέιγκ.
«Είμαι εκεί από τα δεκαοχτώ μου κύριε».
«Δεν πέρασες πανελλήνιες ε;», πέταξα εγώ τη δεύτερη χαριστική βολή.
«Όχι κύριε. Πέρασα. Αλλά προτίμησα να σπουδάσω στην Οξφόρδη», είπε ο Andrew. Εκεί ψάρωσα λίγο. Οξφόρδη είν’ αυτή. Εδώ εγώ το λόουερ του Κέιμπριτζ πήρα και η μάνα μου καμάρωνε πέντε μήνες. Προτίμησα ν΄ αλλάξω κουβέντα.
«Μου είπε η Εύα τι κάνεις στην N.J. Ενδιαφέρον», είπα.
«Το πιο ενδιαφέρον είναι οι ιστορίες που ακούς από αυτούς που πίνουν», είπε. «Έχω μάθει πράγματα από πιωμένους που δεν θα τα μάθαινα και να έμενα είκοσι χρόνια στην Οξφόρδη. Sir», είπε ο Andrew. Κοίτα να δεις που ο Andrew δεν ήταν ο κλασσικός στόκος που περίμενα να είναι.
«Για πες μου μία», είπα. Αυτός με κοίταξε διερευνητικά, σαν να ήθελε να δει αν το εννοώ ή του κάνω πλάκα. Τον κοίταξα κι’ εγώ. Όχι πολύ διερευνητικά γιατί δεν ήθελα να φάω και ξύλο από τον στενότατο φίλο του, με εννοείτε. Είμαι διακριτικός εγώ, μέχρι να μου δώσεις αέρα.
«Θυμάμαι κάποιον που έπινε μόνος του στο Σκουφάκι», είπε o Αndrew. «Το ξέρεις το Σκουφάκι, ε;».
Ωραία ιστορία, σκέφτηκα. Ταυτίζομαι. Θα μπορούσα να είμαι κι’ εγώ αυτός ο τύπος που έπινε στο Σκουφάκι. Ναι το ήξερα το Σκουφάκι.
«Έπινε μπίρες, πολλές. Όταν του έπιασα κουβέντα είχε ήδη πιει οχτώ. Δεν ήταν μεθυσμένος, είχε όμως ζαλιστεί αρκετά», είπε ο Andrew.
O Andrew έβαλε και για τον εαυτό του ένα ποτό. Τζιν τόνικ. Συνέχισε να μιλάει όσο το ανακάτευε. «Ο Σωτήρης, έτσι τον λένε, μου είπε το λόγο που πίνει δώδεκα μπίρες μόνος του μια φορά το μήνα. Είχε κάποτε βάλει στοίχημα με έναν φίλο του για το ποιος θα πιει τις περισσότερες μπίρες χωρίς να μεθύσει. Αυτός που έχανε θα τις πλήρωνε όλες. Ο Σωτήρης έχασε».
«Και τον πείραξε τόσο πολύ;», είπα.
«Όχι, δεν τον πείραξε που έχασε. Με το που είχε φτάσει στις δέκα μπίρες είδε να περνάει έξω από το μπαράκι που έπιναν μια γυναίκα. Πολύ όμορφη. Ο Σωτήρης πήγε και της μίλησε αμέσως. Δεν δίστασε καθόλου γιατί είχε πιει κιόλας. Αυτή τη γυναίκα την παντρεύτηκε. Μετά από ένα χρόνο γάμου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Γι’ αυτό πίνει».
«Σοβαρά μιλάς τώρα;», είπα.
«Σίγουρα. Όσο υπάρχει και το Σάνσουισκπορτ και η μάνα σου είναι Αγγλίδα». Ευφυέστατος ο Andrew. Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι η ιστορία του ήταν υπερβολικά κλισέ για να την ακούσεις από έναν απόφοιτο της Οξφόρδης.
«Εσύ γιατί πίνεις;», με ρώτησε.
«Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο λόγο», απάντησα. «Απλά μου αρέσει».
«Έχεις αλλά δεν τον ξέρεις ακόμα», μου είπε.
«Μαλακίες. Αυτά είναι ψυχαναλύσεις του κώλου», είπα.
«Διαφωνώ», είπε ο Andrew.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας θόρυβος. Οι μηχανές του γιοτ ήταν.
«Φεύγουμε», είπε ο Andrew. «Ξεκινάμε». Φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος. Ωραίος τύπος είναι τελικά, σκέφτηκα. Θυμήθηκα πόσες φορές είχα παρεξηγήσει ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είχα ασχοληθεί ελάχιστα μαζί τους. Έχω έναν ιδιαίτερο λόγο γι’ αυτό: δεν θέλω να ασχοληθούν κι’ αυτοί περισσότερο μ’ εμένα. Έτσι είμ’ εγώ.
Μήπως αυτός είναι και ο λόγος που πίνω;