Τα ξύδια

Ο ήλιος της ερήμου αμείλικτος, όπως πάντα. Η παρέα των τεσσάρων αντρών είχε ήδη περάσει πάνω από οχτώ ώρες οδηγώντας με προορισμό το Ελ-Μπικουτί. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η μηχανή του τζιπ και ο σιγανός άνεμος, σαν ζεστή ανάσα, σαν πανάρχαιος ψίθυρος που τους θύμιζε ότι η διαδρομή που διάλεξαν ήταν από τις πιο δύσκολες που είχαν χαραχτεί ποτέ.
«Επιμένω πως κάναμε λάθος», είπε ο Βασίλης. «Δεν έπρεπε να έρθουμε από δω». Κατά βάθος, μισούσε τα ταξίδια. Ίσως γιατί δούλευε με τρεις κι’ εξήντα σε ταξιδιωτικό γραφείο.
«Κόψε τη γκρίνια ρε. Καλύτερα από εδώ. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τα καραβάνια των ληστών», είπε ο Κώστας.
Ο Γιάννης έβγαλε από ένα μαύρο βαλιτσάκι ένα λάπτοπ. Συνδέθηκε στο ίντερνετ και μπήκε στο valitsa.blogspot.com. «Απ’ ό,τι βλέπω, μια χαρά πάμε. Τη διαδρομή την έχουν κάνει αρκετοί και λένε ότι είναι όντως η καλύτερη. Κανένα πρόβλημα».
Οι άλλοι δύο φίλοι δεν είπαν τίποτα. Όχι γιατί δεν είχαν κάτι να πουν, αλλά γιατί κοιμόντουσαν. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ακριβώς μπροστά τους ένας τύπος με στολή δύτη. Με μάσκα, αναπνευστήρα, μπουκάλες. Έσταζε νερό. Σταμάτησαν, έκπληκτοι, το τζιπ. «Σας παρακαλώ βοηθήστε με», φώναξε ο βρεγμένος δύτης.
Τον πήραν μαζί τους. Το τελευταίο πράγμα που περίμεναν να συναντήσουν ήταν αυτό. «Τι έγινε; Πώς βρέθηκες εδώ. Πού το βρήκες το νερό;», τον ρώτησαν.
«Θα σας εξηγήσω. Να βγάλω μόνο αυτή την κωλοστολή».
Και τους εξήγησε…

PS. Στο "ταξίδια" μπορεί να συμμετέχει ο οποιοσδήποτε. Τα μέχρι τώρα κείμενα είναι εξαιρετικά. Μπράβο στον averel για την ιδέα.