Λειψανδρία

Το διαβάζω συχνά, το ακούω ακόμα πιο συχνά. Δεν υπάρχουν λέει άντρες.
«Άστα Λουκία μου. Βγήκα πάλι το Σάββατο και τίποτα». Για να πω την αλήθεια μου, δεν μ’ έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το θέμα, σε προσωπικό επίπεδο. Με λίγα λόγια, δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί δεν μου την πέφτει ο μελαχρινός απέναντι. Αντίθετα, θα απορούσα αν μου την έπεφτε.
Μπορώ όμως να κάνω ορισμένες εικασίες για το θέμα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ερώτηση: «Μα πού πήγαν όλοι οι άντρες;»
Πιθανές απαντήσεις:
- Για τσιγάρα
- Στα νησιά Γκαλαπάκος, για scuba diving
- Στο Αφγανιστάν, για ανθρωπιστικό έργο
- Στο τριεθνές, για ψάρεμα
- Στην Εθνική Γαλλίας, για να ξεμπροστιάσουν τους υπέρβαρους και ξεδοντιάρηδες Βραζιλιάνους.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εκδοχή, εξίσου πιστεύω ενδιαφέρουσα με τις παραπάνω. Οι άντρες δεν πήγαν πουθενά. Μια χαρά εδώ είναι. Απλά, οι περισσότεροι βαρέθηκαν και κουράστηκαν.
Βαρέθηκαν να κάνουν τον Χουντίνι για να μπουν σε κουτάκια που η κάθε γκόμενα έχει φτιάξει στο μυαλό της. Βαρέθηκαν να παριστάνουν το φιλόπτωχο ταμείο και να τα σκάνε μόνο και μόνο για να κάνουν κάτι το οποίο, στο κάτω- κάτω της γραφής, το απολαμβάνουν και τα δύο φύλα εξίσου (sex). Βαρέθηκαν να προβάρουν κολάν και φτερά στο κεφάλι, μπας και μοιάσουν επιτέλους στον πρίγκιπα που θα έρθει πάνω στο άσπρο άλογο και θα σώσει το «κορίτσι της διπλανής πόρτας» από τη μιζέρια της.
Γιατί, το 99% των αντρών, δεν είναι ούτε πρίγκιπες ούτε τίποτα. Είναι, και αυτοί, «αγόρια της διπλανής πόρτας».
Κουράστηκαν να δικαιολογούνται γιατί δεν είναι τόσο ευαίσθητοι, αισθηματίες, εκδηλωτικοί κ.λπ κ.λπ. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτό. Έτσι είμαστε οι περισσότεροι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καρφώνουμε μαχαίρια κάθε φορά που η άλλη γυρίζει την πλάτη της.
Κουράστηκαν να ακούνε το «δεν υπάρχουν πια άντρες». Αν βγαίνεις έξω με αυτό το σκεπτικό, το πιθανότερο είναι ότι το υποσυνείδητό σου θα κάνει τα πάντα έτσι ώστε να γυρίσεις σπίτι και να συνεχίσεις να αναρωτιέσαι το ίδιο.
Βέβαια, το ερώτημα αυτό δεν αποκλείεται να αποτελεί, στην ουσία, απάντηση. Όπως π.χ ο άνεργος αναρωτιέται «μα πού πήγαν όλες οι δουλειές», θέλοντας να δικαιολογήσει την ανεργία του. Αν, όντως, έχει τα κατάλληλα προσόντα ώστε να βρει δουλειά, τότε το ερώτημά δικαιολογείται, σε μεγάλο βαθμό. Αν δεν έχει κάνει τίποτα στη ζωή του έτσι ώστε να θεωρείται χρήσιμος και παραγωγικός, δεν δικαιολογείται. Οι δουλειές υπάρχουν αλλά δεν προσλαμβάνεσαι ρε φίλε. Υπάρχουν και καλύτεροι.
Πάντως, έχω την αίσθηση, ότι όσες αναρωτιούνται ειλικρινά και ψάχνουν πραγματικά για άνδρα και όχι για ένα εύπλαστο υλικό που θα βουλώσει τις ψυχοπνευματικές και σωματικές τους «τρύπες», θα τον βρουν. Αργά ή γρήγορα.
Μερεμέτια; No thanks.