Οι βλαχοεστέτ

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που η ταυτότητά τους αποτελείται από ένα παζλ αντιδραστικών, κατά βάση, επιλογών. Πρόκειται για μερικά δυστυχή όντα που δίνουν νόημα στη ζωή τους πηγαίνοντας πάντα «κόντρα στο ρεύμα» και είναι περήφανοι γι’ αυτό.
Δεν έχει σημασία ποιο είναι το ρεύμα. Δεν έχει σημασία αν όντως αυτό το ρεύμα είναι το σωστό. Από τη στιγμή που κάτι γίνεται γι’ αυτούς πλειοψηφία, το απορρίπτουν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Κάνουν οι Stones συναυλία; Όχι. Θα πάμε στο Μπαράκι του Βασίλη να ακούσουμε τον Μπάμπη Βρισκαλίθρα και την κομπανία του σε παλιά και αγαπημένα κομμάτια. Στο τσέλο η Ευανθία Αμπεχωνοπούλου.
Διαβάζει όλος ο κόσμος Βήμα και Ελευθεροτυπία; Όχι. Εμείς θα ενημερωθούμε από τα φανζίν των Εξαρχείων, τις αφίσες της Φωκίονος και την Αναρχοπρολαιταριακή Σημαία (κάθε δεύτερη Τετάρτη δωρεάν).
Ασχολείται όλος ο κόσμος με το Μουντιάλ; Αηδίες. Εμείς θα πιάσουμε γιουροσπόρ και θα δούμε σε επανάληψη τον περσινό τελικό του μπάνμιγκτον, πίνοντας μπίρα Άλφα (όχι Χάινεκεν και αηδίες).
Εκσπερματώνει όλος σχεδόν ο αντρικός πληθυσμός όταν πηδάει το πολύ σε ένα μισάωρο; Όχι, εμείς θα εντρυφήσουμε στο τάντρα για να μπορούμε να κρατάμε τα σωματικά μας υγρά για την πάρτη μας, μέχρι να μας βγαίνουν κάθε βράδυ στο σώβρακο από τις ονειρώξεις και να μην έχουμε άλλο βρακί να βάλουμε. Γιατί εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους. Γιατί εμείς δεν πάμε με το συρμό. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι, διαφορετικοί, ψαγμένοι. Ξέρουμε.
Δεν είμαστε μάζα.
Ναι, δεν είστε. Είστε μπάζα.
Δεν απαιτείται ιδιαίτερος κόπος για να αναγνωρίσετε έναν βλαχοεστέτ. Στο πρώτο δεκάλεπτο θα έχει διαφωνήσει μαζί σας για τουλάχιστον τρία πράγματα. Δεν έχει σημασία ποια. Απολύτως. Έχει την εσωτερική δύναμη να επιχειρηματολογήσει π.χ υπέρ του Τσαουσέσκου, των χαμηλοκάβαλων τζιν, των πλανόδιων πωλητών σιντί, του φρέσκου γάλακτος στον φραπέ.
Ιδανικό μέρος για να τον συναντήσετε, οι εκθέσεις τέχνης με θέμα του στιλ «το τσιμέντo και ο χάλυβας ερωτοτροπούν με το κασμίρ και τη μαύρη μαγιονέζα», συναυλίες αποτυχημένων ή wannabe αποτυχημένων συγκροτημάτων, σε φαγάδικα με καρό τραπεζομάντιλα και ψάθινες καρέκλες κ.οκ.
Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι απαίσιοι που δεν κατάλαβαν ποτέ τους Beatles και το απόλυτο pop, είναι να γίνουν οι ίδιοι pop. Δεν ξέρω αν κάποτε συμβεί αυτό και δεν το εύχομαι κιόλας. Προς το παρόν, τους αγνοώ και τους χρησιμοποιώ ως τόνωση του ήδη μεγεθυμένου εγώ μου. Χαίρομαι, ειλικρινά, που δεν τους μοιάζω στο ελάχιστο.
Μόνο και μόνο που τα γράφω, μού ‘ρχονται vibes μιζέριας. Οπότε, σταματάω εδώ. Kαλή εβδομάδα σε όλους.
(Ρε, τι μας λέει αυτός. Γιατί ρε η εβδομάδα να ξεκινάει από τη Δευτέρα. Ε; Μαλακίες του Ιουλιανού ημερολογίου ενός σάπιου συστήματος)