Sweet Stalking

Έκατσε μπροστά από τον καθρέφτη και κοίταξε ακριβώς στο σημείο ανάμεσα από τα φρύδια του. Μόρφασε, προσπαθώντας να θολώσει το οπτικό του πεδίο για να μπορέσει να δει αυτό που ήθελε να δει. Εκείνη. Τίποτα. Έπρεπε πάλι να τη δει, να τραβήξει μια τζούρα από τη φυσική της παρουσία. Xωρίς αυτή, αισθανόταν ανίκανος να συνεχίσει. Χωρίς καύσιμα.
Ντύθηκε βιαστικά, δεν έκανε μπάνιο αν και αισθανόταν ότι μύριζε ιδρώτα έξαψης και κατέβηκε στη λεωφόρο. Ήξερε ότι θα βρισκόταν εκεί αυτή την ώρα. Λίγα τετράγωνα παρακάτω. Σχεδόν όλες τις μέρες ήταν εκεί αυτή την ώρα.
Περπατώντας, αισθάνθηκε το σφυγμό του να ξεπερνάει κατά πολύ το ρυθμό των γρήγορων βημάτων του. Μήπως έπρεπε να έρθω λίγο αργότερα; Μήπως δε μου φτάσει το να τη δω τώρα και θα πρέπει να ξαναέρθω το βράδυ; Δεν πειράζει, θα ξαναέρθω.
Ήταν όντως εκεί. Με έναν φιλάρεσκο αέρα να διυλίζει κάθε υποψία μπασκλασαρίας και βλαχογκλαμουριάς γύρω της και τις σαν σμιλεμένες από το συνολικό υποσεινήδητο όλων των Γλυπτών που γεννήθηκαν και θα γεννηθούν καμπύλες της, να υποβιβάζουν τον περιβάλλον χώρο σε ντεκόρ της παρουσίας της. Ναι, θα γινόταν κάποτε δική του. Ναι, θα τα κατάφερνε, έστω κι’ αν θα έπρεπε να δουλεύει Σαββατοκύριακα για τα επόμενα δέκα χρόνια.


Γύρισε σπίτι, έβαλε μουντιάλ και παρήγγειλε τρεις πίτες με απ' όλα από το Σάββα. Μπάνιο δεν έκανε. Βαρέθηκε.