Πώς γεννήθηκε ο pascal

Όπως και τα καλύτερα πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο, η μπλογκοπερσόνα του pascal υπήρξε προϊόν έντονης άμιλλας, ευγενούς ανταγωνισμού και ζήλιας. Μάλιστα. Όπως βλέπετε, ξεκίνησα το blogging πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Ρίξτε μια ματιά στα πρώτα ποστς. Καμιά σχέση με τα τελευταία. Τότε πειραματιζόμουν απλά με το μέσο. Δεν διάβαζα άλλα μπλογκς, δεν είχα ανακαλύψει το μόνιτορ. Με λίγα λόγια, δεν έγραφα ενσυνείδητα. Ώσπου έπεσα εντελώς τυχαία (σας ορκίζομαι ντε) στο μπλογκ του φίλτατου averel. Διάβασα μερικά κείμενά του. Mε ορισμένα σκέφτηκα ότι «ρε πούστη μου, αυτό θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ». Κοίταξα το προφίλ του. Στα media κι’ αυτός. Μάλιστα. Δημοσιογράφος θα είναι, σκέφτηκα. Είδα και την ηλικία του. 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ. Ε, ΟΧΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΙΑΝΙΑΡΟ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΛΕΥΩ .
Έτσι, γεννήθηκε ο pascal, από τα τέλη Ιανουαρίου και μετά. Τhe rest is history, που λέει και ο παππούς μου. Η γραμματοσειρά μου στο μόνιτορ έγινε μαρκίζα, οι εκατοντάδες βίζιτορς μου στέλνουν ιμέιλς θαυμασμού κ.λπ κ.λπ. Α, και ο παπάρας averel συνεχίζει που και που να με κάνει να ζηλεύω. Απλά, πάω στοίχημα, ότι πλέον τον κάνω να ζηλεύει και αυτός. Και ΑΥΤΟ, κυρίες και κύριοι, αποτελεί δικαίωση. Όχι τα περί φαλλού που έγραψα χθες.

PS. Σας ευχαριστώ που ξαναδιαβάσατε ένα ποστ που αφορά το αγαπημένο μου θέμα. Δηλαδή, εμένα.
PS 2. Μερικές φορές γίνομαι τόσο μικροπρεπής που με θαυμάζω.