ΟΥΓΚ

Eίναι στιγμές που βυθίζεσαι σε μια πολυθρόνα με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα ποτό στο άλλο. Φοράς ένα μποξεράκι και όσες φορές αφήνεις το τσιγάρο στο τασάκι ή το ποτήρι στο διπλανό τραπεζάκι, ξύνεις ασυναίσθητα τ’ αρχίδια σου. Μερικές φορές κάνεις και τη «μανούβρα Αλ Μπάντι», βάζεις δηλαδή τη μισή σου παλάμη στο εσωτερικό του εσώρουχού σου.
Τις φορές αυτές μεταμορφώνεσαι στον άνθρωπο τον σπηλαίων. Τον ΟΥΓΚ. Οποιαδήποτε κοτσίδα σε πλησιάσει σε ακτίνα πέντε μέτρων κινδυνεύει με τράβηγμα και σύρσιμο μέχρι την κοντινότερη σπηλιά για τα περαιτέρω. Ο Κούντερα στη βιβλιοθήκη φαντάζει ακατανόητος φλώρος, δεν μπορείς να δεις στην τηλεόραση oτιδήποτε που δεν περιλαμβάνει βυζιά, βία, ή sport, δεν μπορείς να ακούσεις τίποτα που να μην αποτελείται από τρεις ξερές συγχορδίες και να διαρκεί πάνω από τρία λεπτά.
Είναι οι στιγμές που έρχεσαι σε επαφή με τον εσωτερικό σου κάφρο. Αυτόν που τόσο πολύ υποτιμάς και προσπαθείς να εκπολιτίσεις. Αυτόν που τη στιγμή που τον χρειαστείς, θα σώσει τον κώλο σου εκκρίνοντας την απαραίτητη δόση τεστοστερόνης για να σπάσεις τα μούτρα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του εκάστοτε σπανομαρία.
O κάφρος αυτός δεν μιλάει πολύ. Μάλλον, δεν μιλάει καθόλου. Βγάζει άναρθρες κραυγές, ρεύεται, κλάνει, βάζει το δάχτυλο στη μύτη του. Κοιτάζει το σύμπαν με ένα βλέμμα όλο απορία. Όχι γιατί δεν το καταλαβαίνει. Δεν έχει μπει ποτέ στη διαδικασία να το κάνει. Αλλά γιατί θεωρεί ότι οτιδήποτε δεν μπορεί να φάει, να σκοτώσει, να πηδήξει είναι τελείως περιττό και ανούσιο.
O κάφρος αυτός ευθύνεται βέβαια για μερικά από τα κατά τη γνώμη μου ωραιότερα πράγματα που έχει να μας προσφέρει ο σημερινός πολιτισμός. Από τους AC/DC και τους Metallica, μέχρι τα ξεσαλώματα στα πάρτι και το διαγωνισμό των Playmates.

Δώστε την τον κάφρο που της αξίζει

Ο κάφρος αυτός βέβαια ευθύνεται και για μερικά από τα χειρότερα πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Από τις χθεσινές πετρομαχίες στο Πολυτεχνείο μέχρι τον διευθυντή που απολύει τη γραμματέα επειδή δεν του παίρνει πίπα.
Δεν μπορούμε με τίποτα να τον ακυρώσουμε, να τον εξαλείψουμε. Ζει στη χώρα του ενστίκτου, εκεί που η λογική και ο πολιτισμός έχουν τόση επίδραση όσο και ένα παραγινωμένο δαμάσκηνο στη θωράκιση ενός τανκς. Μπορούμε όμως να τον αντιληφθούμε έγκαιρα, να του δώσουμε την πρέπουσα σημασία, να μάθουμε απ’ αυτόν, και να τον στείλουμε πάλι πίσω στη σπηλιά του.
Α, και στην περίπτωση του sex βάλτε τον οπωσδήποτε σε πρώτο ρόλο. Ξέρει πάρα πολύ καλά τι κάνει. Ένστικτο βλέπεις.