Ρομαντισμός

Τα δυο σου χείλη τριαντάφυλλα ανοίγεις και φυσάς πάνω μου πνοή αβούρτσιστων από το περασμένο Πάσχα τραπεζιτών. Τα μυωπικά μάτια σου φωτίζουν το δρόμο μου, όπως τα φώτα xeon των νέων μπεεμβέ. Aνιχνεύουν logos και εκπτώσεις σε ακτίνα διακοσίων μέτρων.
Κάθε φορά που το κεφάλι σου γέρνεις με χάρη για να κοιτάξεις το λογαριασμό και μετά να μου τον προσφέρεις σαν κώνειο, αισθάνομαι σοφότερος. Θαυμάζω την ασφυξία της ντουλάπας σου, το φτιασίδωμα της μάπας σου.
Δηλώνω εμφανώς γοητευμένος.
O μαλάκας σου.
Σ’ ευχαριστώ για όλα. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι κάτοχος τραπέζης.
Πάλι καλά που ξέρεις να τον παίζεις.
Ποτέ δεν περίμενα ότι η υπερχρέωση θα μου γινόταν υποχρέωση και θα ήταν τόσο μα τόσο ερεθιστική. Aυνανίζομαι κοιτάζοντας δανειακούς λογαριασμούς και ξυρίζομαι με φουσκωμένες πιστωτικές. ΚΑΥΛΑ.