Ανώνυμο

Καιρό τώρα το κρατάω κρυφό. Δεν θέλω να το ανακοινώσω. Το όνομά μου εννοώ. Αισθάνομαι ότι μόλις το πω, θα γίνει κάτι το τραγικά παράταιρο, το οποίο θα διαταράξει τη φρεσκοσιδερωμένη καθημερινότητά μου. Θα μεγαλώσει, π.χ, το πουλί μου πάνω από τα δέκα του εκατοστά, θα βγάλω επιτέλους γένια στα τριανταφεύγα, θα ξεπεράσω το βασικό μισθό. Δεν ξέρω. Κάτι τέτοιο.
Το φόβο αυτό τον έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. «Πώς σε λένε εσένα αγοράκι;», με ρωτούσε κάποιος μεγαλύτερος. «Δεν σου λέω», έλεγα εγώ. «Μα γιατί, ντρέπεσαι;». Μπορεί και να ντρεπόμουν. Ναι, αυτό ήταν. Ντρεπόμουν για μένα, οπότε απέφευγα να με προσδιορίσω. Ντρεπόμουν ότι δεν ήμουν αρκετός. Δεν έφτανα. Δεν ήμουν αυτό που οι άλλοι περίμεναν από εμένα. Φοβόμουν ότι με το που μάθουν ποιος είμαι, θα με απορρίψουν ακόμα πιο εύκολα.
Με άφηνα ασαφή, ένα τίποτα. Να μη με πιάνει το ραντάρ κανενός. Ναι. Αόρατος. Ανώνυμος. Σιγά- σιγά συνειδητοποίησα ότι η ανωνυμία μου δεν είχε γίνει μόνο συνήθεια αλλά και ανάγκη μου. Όχι. Όχι ανάγκη σκέτο. Βίτσιο. Καύλα. Ηδονή.
Ενώ κάποιοι τη βρίσκουν με το να λένε ποιοι είναι δεξιά και αριστερά, εγώ την έβρισκα με το να μη λέω ποιος είμαι και να τους αφήνω όλους στο σκοτάδι.
Να με ψάχνουν, να μη με βρίσκουν κι’ εγώ να τους χλευάζω κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία μου.
Ομολογώ ότι η έξη μου αυτή μου έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. Για παράδειγμα, όσο κι’ αν έχω σπάσει το κεφάλι μου, δεν έχω καταφέρει να μείνω ανώνυμος ως προς το Kράτος. Κάθε φορά που υποβάλλω, π.χ, τη φορολογική μου δήλωση, αντικρίζω με τέτοια φρίκη το πεδίο που αναγράφει το όνομά μου, που- πιστέψτε με- επισκέπτομαι την τουαλέτα και ξεφυλλίζω για τρεις τουλάχιστον ώρες τα αγαπημένα μου "πορνοπεριοδικά" μέχρι να στανιάρω. Τα έχω διαλέξει προσεκτικά τα τελευταία δέκα χρόνια και δεν τα ανανεώνω. Έχω βρει αυτά που με χαλαρώνουν περισσότερο και μπορώ, αν θέλετε, να σας απαγγείλω και περιγράψω κάθε τους σελίδα. (στο τεύχος Αυγούστου ’87 του ελληνικού MAX στη σελίδα 37 βρίσκεται στη τρίτη παράγραφο ένα ορθογραφικό- αντί για επειδή γράφει επιδή).
Έχω επίσης πρόβλημα με τις γυναίκες. Όχι γενικότερο πρόβλημα, που το έχω κι’ αυτό δηλαδή. Αλλά και λόγω της ανωνυμοφιλίας μου. Πολύ εύκολα μπορείτε να αντιληφθείτε τον πανικό μου στην ερώτηση «Κι’ εσένα ποιο είναι το όνομά σου;». Γι’ αυτό, έχω εφεύρει ένα σωρό ατάκες, οι οποίες τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται καταστροφικές για τη συνέχεια της κουβέντας. Π.χ «είμαι αυτός που περίμενες τόσα χρόνια», «θα φωνάζεις το όνομά μου στο κρεβάτι σε λίγες ώρες», «μπορείς να με φωνάζεις όπως θες εσύ». Στο τελευταίο μάλιστα λαμβάνω και μια στάνταρ απάντηση: «ok, θα σε φωνάζω μαλάκα». Τραγικό, το ξέρω.
Bέβαια, έχω βρει- τρόπον τινά- βιότοπους οι οποίοι όχι μόνο ευνοούν την ανωνυμία μου αλλά και την ενθαρρύνουν κιόλας. Τη βρίσκω π.χ αφάνταστα με το να συμμετέχω σε πορείες, διαδηλώσεις, κάθε είδους συγκεντρώσεις. Δε με νοιάζει ο σκοπός της σύναξης. Μπορώ με την ίδια ευκολία να απολαύσω μια 17 Νοέμβρη ή να φωνάξω «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μαζί με τους χρυσαυγίτες. Έχω μάλιστα προμηθευτεί και τα ανάλογα ρούχα για την κάθε περίσταση. Πότε αμπέχωνο, πότε γκέτες, πότε μαύρο t-shirt, πότε αλυσίδες. Είμαι ο πιο οργανωμένος- μη οργανωμένος πουθενά του κόσμου.
Eντάξει, γιατί τα γράφω όλα αυτά θα μου πείτε. Ο λόγος μου είναι ένας και μοναδικός. Έχω πάθει αυτό που δεν περίμενα ποτέ να πάθω. Το όνομά μου έχει εκφυλιστεί εντός μου. Ναι, ξέρω πώς με λένε. Αλλά αυτό δεν μου λέει πλέον τίποτα. Οπότε, η ανωνυμία μου δεν μου δίνει πια την ίδια χαρά με παλαιότερα. Τι νόημα έχει να κρύβεις κάτι το οποίο δεν έχει καμιά σημασία ακόμα και για εσένα τον ίδιο;
Είμαι δυστυχισμένος. Μη με χτυπάτε. Αφήστε με να ισορροπώ ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, μέχρι, τελικά, να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να μετουσιωθώ σε αυτό για το οποίο έχω πραγματικά γεννηθεί: μια πορδή στον άνεμο (την ατάκα αυτή την έκλεψα από αυτό το blog, στο οποίο φυσικά σχολιάζω ανώνυμα).
Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να με κλάνετε. Ευχαριστώ και συγνώμη για την ταλαιπωρία.
Μετά τιμής,
Ανώνυμος.