Η αξία της ασυνέπειας

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που κατατάσσουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες και αυτοί που όχι. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Δεν κατατάσσω τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Φυσικά, μόλις το έκανα. Οπότε, αυτοαναιρούμαι. Είμαι ασυνεπής.
Το δικαίωμα στην αυτοαναίρεση και την ασυνέπεια είναι κεφαλαιώδες. Ο καθένας πρέπει να μπορεί ελεύθερα άλλα να λέει σήμερα και άλλα να λέει αύριο. Άλλα να γράφει σήμερα και άλλα να γράφει αύριο. Άλλα να κάνει σήμερα και άλλα να κάνει αύριο.
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου οι πάντες είναι συνεπείς. Θα λέει για παράδειγμα ο Μπάμπης στην Κούλα: «Θα είμαι για πάντα δικός σου» και θα είναι όντως για πάντα δικός της. Η Κούλα στην πορεία ξενερώνει με τον Μπάμπη και δεν θέλει πλέον να νταλαβερίζεται μαζί του. Ο Μπάμπης όμως θα παραμένει δικός της. Εσαεί. Και τι να τον κάνει; Να του βάλει ένα σεμεδάκι στο κεφάλι και να τον κοτσάρει ως νέα τάση στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων; Όχι βέβαια. Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να απαιτήσει να την αφήσει στην ησυχία της και να μην είναι πια δικός της. Βέβαια, μπορεί να συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον Μπάμπη ως ego feeder (αχ καλέ, τον κάνω ό,τι θέλω).
Χαρακτηριστικό είναι και το εξής παράδειγμα: Ο Βασίλης πλακώνεται με τον Σάκη. Γυρίζει και του λέει: «Εγώ μια μέρα ρε εσένα θα σε γ@#$σω». Τι θα γινόταν σ’ αυτή την περίπτωση, αν ζούσαμε σε έναν συνεπέστατο κόσμο; Ο Βασίλης θα έπρεπε όντως να βρει τρόπο να συνουσιαστεί με το Σάκη και ο Σάκης θα ήξερε ότι κάποια μέρα θα τον έτρωγε από το Βασίλη.
Έχω βάσιμες υποψίες ότι σε έναν κόσμο που θα απαγορευόταν η ασυνέπεια και οι παλινδρομήσεις, δεν θα μιλούσε κανείς, δεν θα έγραφε κανείς, δεν θα επικοινωνούσε κανείς. Θα ήταν όλα στατικά, παγωμένα, ανείπωτα, απραγματοποίητα.
Οπότε, την επόμενη φορά που κατηγορήσετε κάποιον για ασυνέπεια (εμού συμπεριλαμβανομένου), σκεφτείτε ότι μπορεί να το κάνει για το συνολικό καλό της ανθρωπότητας.
Τελικά, οι πολιτικοί δεν είναι και τόσο «κακά παιδιά». Το αντίστροφο δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει.
Α, επειδή το μπλογκ αυτό είναι το δικό μου σύμπαν και μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, του επιβάλλω το φασισμό της συνέπειας, μόνο και μόνο για να γράψω την παρακάτω παράγραφο:
Artois, ό,τι και να μου καταλογίζεις θα το παίρνω ως φιλοφρόνηση. Και ΔΕΝ θα σε γ@#σω. Όσο και να με φλερτάρεις με τα γραφόμενά σου.