Smooth Criminal

«Το μεγαλύτερό σου λάθος είναι ότι δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει λάθη», του είπε πριν από λίγες μέρες ο Βασίλης.
Εκείνη τη στιγμή του φάνηκε σαν μια μπούρδα που λες όταν έχει περάσει στις φλέβες σου λίγο παραπάνω αλκοόλ.
Η φράση αυτή όμως κατασκήνωσε ύπουλα σ’ εκείνο το μέρος του εγκεφάλου σου που εκεί που δεν το περιμένεις σου μοστράρει ένα γκράφιτι και μουτζουρώνει οτιδήποτε άλλο σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή.
Πράγματι, από μικρός ήταν τελειομανής. Στο σχολείο, άριστος. Στη δουλειά πάντα ο καλύτερος. Τα ρούχα του πάντα στην εντέλεια, φρεσκοπλυμένα και σιδερωμένα. Έτρωγε υγιεινά, γυμναζόταν τακτικά, ήταν πάντα συνεπής ως προς τους άλλους, δεν έβριζε, δεν έπινε, δεν κάπνιζε.
Ακόμα μια φορά είχε συνειδητοποιήσει ότι κάτι δεν κάνει σωστά, ότι στην ουσία υπονομεύει την ευτυχία του. Η Μαρία του είχε πει, όταν χώρισαν: «Δεν έχεις τίποτα που να πρέπει να αλλάξω. Τίποτα». Το κατέταξε όμως γρήγορα στην κατηγορία των μπουρδολογιών που σου ξεφουρνίζουν οι γυναίκες όταν σε χωρίζουν και δεν κάθισε να το αναλύσει περισσότερο.
Αυτή του η τελειομανία ήταν, στην ουσία, και το καταφύγιό του. Η ασφάλειά του. Είχε την αίσθηση ότι αν τα κάνει όλα τέλεια, τίποτα κακό δεν θα του συμβεί. Θα είναι όλα τακτοποιημένα, σωστά, δίκαια. Οτιδήποτε δεν μπορούσε να ελέγξει, τον τρέλαινε.
Απέφευγε π.χ τα delivery, γιατί δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπος με έναν άγνωστο άνθρωπο-κατάσταση. Μπορεί να ήταν ένας βρομερός αλλοδαπός, μπορεί να μην είχε αρκετά ψιλά και θα τον έφερνε σε αμηχανία, μπορεί το φαγητό να είχε κρυώσει περισσότερο απ’ ότι πρέπει.
Δεν μιλούσε σε αγνώστους, παρά σπάνια. Από τους μεγαλύτερους εφιάλτες του ήταν να χαθεί με το αυτοκίνητο κάπου και να αναγκαστεί να ζητήσει οδηγίες από έναν άγνωστο. Εκτός από χάρτη, έβαλε στο αμάξι και GPS. Το καλύτερο. Δυο χιλιάρικα του στοίχισε και ακόμα το πληρώνει.
To αμάξι το έπλενε ο ίδιος κάθε Κυριακή μεσημέρι- του έπαιρνε πάνω από μία ώρα. Έχει αρνηθεί να πάει και εκδρομή το Σαββατοκύριακο, μόνο και μόνο για να το πλύνει.

Ήταν και παρθένος στο ζώδιο, αυτό εξηγούσε αρκετά.
«Προσοχή σε μια μη προγραμματισμένη συνάντηση. Μπορεί να προκαλέσει στη ζωή σας αναταραχές που δύσκολα θα αποσβέσετε χωρίς απώλειες, υλικές ή ηθικές», έγραφε σήμερα το ωροσκόπιο.
Ξεκίνησε για τη δουλειά. Στο φανάρι της Κηφισιάς, ένας νεαρός Πακιστανός πουλούσε μπανάνες. Πακιστανός ήταν, σίγουρα. Όλοι την ίδια φάτσα έχουν.
«Η σακούλα δύο ευρώ κύριε»
«Όχι, ευχαριστώ»
Το βράδυ, μετά τη δουλειά και τις δουλειές στο σπίτι, πήρε τηλέφωνο το Βασίλη. Ήθελε να πάει μια βόλτα, να ξεσκάσει λίγο. «Σε μια ώρα, στου Ψυρή. Εγώ θα έρθω με τα πόδια»
Φυσικά, αφού έπινε αρκετά. Ξεκίνησε. Κατέβηκε την Κηφισιάς. Έτρεχε ελάχιστα. Πριν φτάσει στο φανάρι με τις μπανάνες, ένα πεζός πετάχτηκε από το πουθενά. Έκοψε το τιμόνι δεξιά, προς το κράσπεδο, και πάτησε με δύναμη τα φρένα. Τον απέφυγε και έπεσε πάνω στον Πακιστανό. Το βράδυ πουλούσε χαρτομάντιλα.
Πανικοβλήθηκε. Πάτησε γκάζι και έφυγε.
«Το μεγαλύτερό σου λάθος είναι ότι δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει λάθη».
Όχι, δεν μπορεί. Δεν του συνέβη. Αποκλείεται. Το απώθησε τελείως. Σαν να μην έγινε.
Όχι, δεν μπορεί.
Το αμάξι δεν το ξέπλυνε από τις κηλίδες αίματος, παρά μόνο την Κυριακή. Όπως κάθε φορά. Τις έξυσε με την ίδια απάθεια που έξυσε και τα ένα-δυο κουτσουλίσματα πουλιών.
Τέλειο. Γυαλίζει. Bloody perfect.