Love is in the air

Φοβάμαι τα αεροπλάνα. Για την ακρίβεια κάθε φορά που πετάω είμαι τρομοκρατημένη. Η ώρα είχε πάει 1 μετά τα μεσάνυχτα, έμεναν άλλες 5 ώρες περίπου μέχρι τη Νέα Υόρκη, όλοι κοιμόντουσαν και εγώ καθόμουν ακίνητη στη θέση μου, με κλειστά τα μάτια και τα χέρια μου να σφίγγουν το κάθισμα. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις μια φοβία είναι να απασχολείς το μυαλό σου με κάτι πολύ ευχάριστο. «Φαγητό ή sex», είχα σκεφτεί.
Άρχισα να θυμάμαι τα μενού όλων των εστιατορίων που έφαγα τον τελευταίο καιρό. Το μόνο που κατάφερα ήταν να πεινάσω. Ο φόβος επέμενε.
Περνώντας στο sex, τα αποτελέσματα ήταν αρκετά όμοια. Πάλι μου ήρθαν γεύσεις. Του Μαρκ, του Στέφαν και φυσικά του Ρόμπερτ. Ο φόβος υποχώρησε στιγμιαία, αλλά επανήλθε μαζί με μια ελαφριά έξαψη. «Ωραία», σκέφτηκα. «Τώρα όχι μόνο πεινάω αλλά θέλω να πηδηχτώ και από πάνω».
Ο τύπος που καθόταν δίπλα μου άνοιξε τα μάτια του και άπλωσε το χέρι του στο Newsweek που είχε αφήσει δίπλα του. Δεν τον είχα προσέξει ιδιαίτερα. Φορούσε ένα γκρίζο σακάκι, τα μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα και δεν πρέπει να ήταν πάνω από 35. «Τυπικός, βαρετός γιάπις», είχα σκεφτεί. «Από αυτούς που το πρώτο πράγμα που θα κάνουν μόλις προσγειωθούμε είναι να πάρουν τηλέφωνο στη γυναικούλα τους».
Έβαλε το χέρι στην τσέπη του παντελονιού του και έβγαλε ένα τσίγκινο κουτάκι.
«Θες μια μέντα; Δεν θα σε κάνει να φοβάσαι λιγότερο το αεροπλάνο, αλλά αν είναι να μιλήσουμε καλύτερα θα ήταν να έχεις καθαρή αναπνοή».
«Thanks. Μάργκαρετ»
«Κώστας. Λοιπόν Μάργκαρετ έχω μια ιδέα. Τι λες για ένα παιχνίδι; Είσαι γυναίκα που παίζει;»
«Είμαι», του χαμογέλασα.
Άνοιξε τον χαρτοφύλακά του και έβγαλε μια τράπουλα.
«Λοιπόν, άκου τους κανόνες. Θα πάρουμε ο καθένας από μισή τράπουλα και θα ρίχνουμε τα χαρτιά στο τραπεζάκι. Κάθε φορά που εμφανίζεται ένας άσος ή ένας βαλές θα πρέπει να φιλήσεις τον εαυτό σου πριν ο άλλος φιλήσει τον εαυτό του. Ok?”
«Να φιλήσεις τον εαυτό σου;», ρώτησα. Αυτός ο τύπος ήταν τελικά πιο ενδιαφέρον απ’ ότι νόμιζα.
«Ναι». Διέκρινα μια λάμψη στα μάτια του, ή έτσι μου φάνηκε. Πήρε την τράπουλα, την ανακάτεψε και μου έδωσε τη μισή.
«Ξεκινάμε»


Όταν είδα τον άσο, σήκωσα γρήγορα το χέρι μου και προσπάθησα να το φιλήσω. Πριν προλάβω, μου έπιασε και τα δυο χέρια από τους καρπούς.
«Δεν επιτρέπεται να φιλήσεις τα χέρια σου», είπε. Αμέσως έγειρε το κεφάλι του και φίλησε τον ώμο του.
«Δεν μου το είχες πει!»
«Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Και αφού έχασες, τώρα μπορώ να σου κάνω ότι θέλω. Και όταν χάσω εγώ, θα μπορείς να μου κάνεις ότι θέλει εσύ».
Έγνεψα θετικά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι. Δεν φοβόμουν καθόλου. Ο τύπος είχε καταφέρει να μου αποσπάσει τόσο την προσοχή που νόμιζα ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου.
Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα με την πιο αισθησιακή μου φωνή «Και τι θα μου κάνεις;»
Έβαλε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου. Ξεκίνησε από το γόνατο και έφτασε μέχρι το στρινγκ μου. Σχημάτισε το περίγραμμά του αργά- αργά. «Τίποτα δεν θα σου κάνω. Απλά θα παίζουμε all night long».
Κράτησα την αναπνοή μου. Θα έβαζε το δάχτυλό του από κάτω; Τα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνες. Δεν έκανε τίποτα. Απλά τράβηξε το χέρι του.
«Συνεχίζουμε»;
«Φυσικά», απάντησα.
Αρχίσαμε να ρίχνουμε τα χαρτιά στο τραπέζι πολύ πιο γρήγορα. Με μίσος σχεδόν. Την επόμενη φορά που εμφανίστηκε ένας βαλές, πρόλαβα πρώτη να φιλήσω τον ώμο μου. Με κοίταξε με ένα fake βλέμμα απελπισίας.
«Και τι θα μου κάνεις;», ρώτησε με την πιο βαθιά φωνή που είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
Σηκώθηκα και έκατσα στα πόδια του.
«Τίποτα δεν θα σου κάνω. Απλά θα παίζουμε all night long», απάντησα.
Ξαναέβαλε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου και με το άλλο άρχισε να ρίχνει τα φύλλα στο τραπεζάκι.
«Κάτι μου λεει ότι θα αρχίσεις να χάνεις επίτηδες», είπε και χρησιμοποίησε το δάχτυλό του.