Oι τρεις φασίστες

Το πρωινό μου ξύπνημα δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον. Εκτός βέβαια αν θεωρείται ενδιαφέρον το να ξυπνήσεις ξυλοκοπημένος, μέσα στη μπανιέρα σου και με τα μάτια δεμένα με ένα κομμάτι ύφασμα κομμένο από μια ελληνική σημαία. Έχω μάθει να μην συγκλονίζομαι εύκολα, οπότε προσπερνάω γρήγορα αυτή την εικόνα και πάω στο πιο σημαντικό: Το τι θυμάμαι από την προηγούμενη μέρα.
Πρέπει να το γράψω κάπου, γιατί το «σύνδρομο του χρυσόψαρου» χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις. Τη μια στιγμή θυμάσαι τα πάντα και την άλλη έχεις ξεχάσει ακόμα και το πού έκρυψες το stuff.
Χρησιμοποιώ το stuff ως παράδειγμα, για να δείξω ποιες είναι οι προτεραιότητές μου αυτόν τον καιρό. Το ακριβώς αντίθετο θα ήταν να χρησιμοποιήσω το «πώς λένε τη μάνα μου». Αυτό όμως δεν μπορώ να το ξεχάσω, ειδικά μετά το «σου γαμιέται η μάνα ρε» που μου πέταξε το Ξυρισμένο Κεφάλι, χθες το βράδυ. Όχι τόσο για την ίδια τη φράση (και η μάνα μου γυναίκα είναι, καλά κάνει και γαμιέται αν γαμιέται), αλλά για το ξυλίκι που έφαγα αμέσως μετά. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι το Ξυρισμένο Κεφάλι συνοδευόταν από τον Τελευταίο Των Μοϊκανών (καμιά σχέση με αυτόν στη διαφήμιση, τούτος ήταν τουλάχιστον διπλάσιος σε όγκο). Με λίγα λόγια, δεν είχα καμιά ελπίδα. Όπως συνήθως, άλλωστε.
Φυσικά, το τσουλάκι που μόλις είχα πηδήξει, όχι μόνο δεν σκέφτηκε να βοηθήσει, αλλά δεν έβγαλε και άχνα. Πού είναι αυτά τα «μη Ξυρισμένο μου Κεφάλι, σταμάτα, δεν τρέχει τίποτα, μην τον χτυπάς, εγώ φταίω» που βλέπεις στις ταινίες; Ε; Όχι μόνο δεν έβγαλε άχνα, αλλά άρχισε απλά να ντύνεται με το ύφος της γυναίκας που μόλις ξύπνησε και ρίχνει κάτι πάνω της για να πάει να αγοράσει φακελάκια καφέ από το περίπτερο γιατί της τέλειωσε και πρέπει να πιει καφεΐνη γρήγορα για να στανιάρει και να κάνει και κάνα ντουζάκι και να πάει μετά στη δουλίτσα της στο λογιστικό γραφείο μέχρι να έρθει το απόγευμα και να σχολάσει και να γυρίσει πάλι σπίτι (α, να μην ξεχάσει να αγοράσει καφέ από το σούπερ μάρκετ) και σήμερα έχει και Fame Story και τι καλά και να πάρει και κάνα τηλέφωνο την κολλητή της γιατί έχει να της πει για το μαλάκα το Σπύρο που την έκλασε χθες και βγήκε πάλι με τους φίλους του και μάλλον ψέματα της λέει γιατί έχει βρει άλλη γκόμενα δεν μπορεί. Bitch.
Τέλος πάντων, καταλαβαίνετε τι ήθελα να πω και δεν το είπα.
Το πιο περίεργο δεν είναι ότι ντύθηκε. Όχι. Είναι το γεγονός ότι αφού ντύθηκε (με το μαύρο τοπ της, την κοντή τζιν φουστίτσα και τις ψηλοτάκουνες μπότες), έκατσε στην άκρη του κρεβατιού, έβγαλε από το τσαντάκι της ένα μαύρο πλαστικό(;) ματζαφλάρι, το σάλιωσε και άρχισε να πηδιέται. Όλα αυτά, όσο εγώ έτρωγα ξύλο, δυο μέτρα παραπέρα.
Αν θυμάμαι καλά, τα βογγητά τα δικά της είχαν, κατά κάποιο τρόπο, συντονιστεί με τα βογγητά τα δικά μου. Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να είχα ρε πούστη μου ένα κασετοφωνάκι να γράψω την ηχητική πανδαισία. Από εκεί και πέρα, δεν θυμάμαι και πολλά. Λιποθύμησα από το πολύ το κοπάνημα. Κρίμα ρε πούστη μου γιατί δεν την είδα να χύνει με το ματζαφλάρι. Το χειριζόταν τέλεια η καριόλα. Οι δύο τύποι, ούτε κουβέντα. Μόνο ξύλο.
Την ψάρεψα από ένα μπαράκι. Τίποτα το συγκλονιστικό στην όλη φάση. Το Φασιστικό Τατουάζ (έτσι την ονόμασα αφότου είδα το τατουάζ με τη σβάστικα που είχε στο δεξί της κωλομέρι, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το Generic Ξέκωλο) είχε φορέσει το μουνί της για καπέλο και το περιέφερε δεξιά και αριστερά. «Ότι προαιρείσθε, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Εγώ, απλά, πρόλαβα. Θα μπορούσε να κάτσει στον οποιοδήποτε. Την πήγα σπίτι πάνω στο μισάωρο («Πάμε κάπου πιο ήσυχα καύλα μου;», πέταξε την ιδανική πάσα για τα περαιτέρω). Υποψιάζομαι ότι κατάφερε να βάλει το κλειδί από την έξω μεριά της πόρτας τη στιγμή που πήγα στην τουαλέτα για να αποβάλλω κάποια ml από τη βαρελίσια μπίρα. Στη συνέχεια, υποθέτω, έστειλε μήνυμα στο Ξυρισμένο Κεφάλι.
Στο κρεβάτι, ήταν, ομολογώ, αρκετά ενδιαφέρουσα. Ιδιαίτερα οι κραυγές που έβγαζε, στα γερμανικά. Απ’ όσες γερμανικές τσόντες έχω δει, μάλλον γερμανικά ήταν. Επίσης, είχε μια ιδιαίτερη λατρεία στον κώλο μου. Τρεις φορές προσπάθησε να μου βάλει δάχτυλο. Και τις τρεις της έκοψα τη φόρα τραβώντας την απ’ το μαλλί τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα της βγάλω καμιά τούφα. Την κόκκινη, την μπλε, την ξανθιά, θα σας γελάσω.


Όχι, δεν πλάθω σενάρια. Το σημείωμα πάνω στο καπάκι της χέστρας ήταν αρκετά σαφές: «Εμείς τη βρίσκουμε έτσι. Δεν πειράξαμε τίποτα από το σπίτι σου. Μην προσπαθήσεις να μας βρεις, έχει κι’ άλλο ξύλο. Σ’ ευχαριστούμε για την κατανόηση. Πηδηχτήκαμε φυσικά στο κρεβάτι σου και οι τρεις».
Άδικο. Δηλαδή, δεν μπορούσαν να με καλέσουν κι’ εμένα και μετά να φάω το ξύλο; Τι σόι εγωιστικά βίτσια είν’ αυτά ρε; Φασίστες, τι περιμένεις.