Tσιγάρα και αλκοόλ

Το χειρότερο πράγμα από έναν περιπτερά που ζέχνει Old Spice και σου δίνει λάθος τσιγάρα (μα είναι δυνατόν να μπερδέψεις τα Stuyvesant με τα Marlboro;) είναι ένας περιπτεράς που έχει κλείσει το περίπτερο από τις δέκα το βράδυ. Μάλιστα. Γιατί τότε αναγκάζεσαι να κατέβεις όλη τη Σπ. Τρικούπη και να φτάσεις στην πλατεία, ή να πάρεις την Αλεξάνδρας. Και στις δυο περιπτώσεις, δεν περπατάς πάνω από πέντε λεπτά. Οφείλεις, όμως, να περπατήσεις. Και όταν έχεις κατεβάσει ένα μπουκάλι ουίσκι, το περπάτημα είναι τόσο απλό όσο και η εξαγωγή λικέρ από ένα ξυλάκι κανέλας.
Η νικοτίνη, βέβαια, δεν σηκώνει και πολλά- πολλά. Με το που πέφτει σε ανησυχητικά χαμηλά επίπεδα, γκρινιάζει, λες και έχετε κλείσει είκοσι χρόνια γάμου.
Τα κατάφερα, δε λέω. Με το που άναψα το πρώτο καρκινοσωληνάριο στο δρόμο της επιστροφής, είδα ένα μυστήριο ον. Η λέξη «ον», ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, καθώς ανέπνεε και έδειχνε να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Αν δεν συνέβαιναν αυτά τα δύο, με τη σούρα που είχα, θα μπορούσα να πω ότι μόλις είδα κάπου στην Αλεξάνδρας ένα σκαμπό ή μια ζαρντινιέρα.
Κοντοστάθηκα και το κοίταξα, τραβώντας μια τζούρα. Μένοντας στο ίδιο μέρος, έμοιαζα, πιθανότατα, με ένα εκκρεμές: τα πόδια σταθερά κάτω, το σώμα από τη μέση και πάνω να πάει δεξιά και αριστερά. Το τελευταίο πράγμα που μ’ ένοιαζε όμως ήταν η εικόνα μου (συμβαίνει αρκετά συχνά αυτό). Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να κατατάξω το ον κάπου. Ρατσιστικό μεν, απόλυτα ανθρώπινο δε.
Το ον πέρασε αμέσως στην επίθεση. Άρχισε, ξεδιάντροπα, να με μιμείται. Έκανε μια εντυπωσιακή υπόκλιση, με το κεφάλι του (είχε κεφάλι), να φτάνει τόσο κοντά στο πεζοδρόμιο που νόμιζα ότι του είχε πέσει η τσίχλα και ήθελε να τη μαζέψει με το στόμα.
Αιφνιδιάστηκα, αλλά, όντας αρκετά εγωιστής και καθόλου φυγόπονος, σκέφτηκα ότι δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι.
«Ψάχνεις κάτι;», πέταξα την πιο φονική ατάκα που μου υπαγόρευσε ο οινοπνευματούχος μου εγκέφαλος.
«Όλα», απάντησε, αφού επέστρεψε στην πρέπουσα στάση για ένα ον με ανθρωποειδή χαρακτηριστικά. Προς στιγμήν, νόμιζα ότι το «Όλα» ήταν το ισπανικό «γεια σου». Μετά κατάλαβα ότι εννοεί «τα πάντα».
«Γιατί ψάχνεις τα όλα;»
«Επειδή τα θέλω όλα»
Διάολε. Είναι και έξυπνο το ον.
Τη στιγμή αυτή συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο για γυναίκα, οπότε σκέφτηκα ότι οι περιπτώσεις του να νομίζει ότι του την πέφτω μειώθηκαν αρκετά και αυξήθηκαν αυτές που μπορεί να νομίζει ότι θέλει να το πλακώσω στις μπουνιές και να του κλέψω το πορτοφόλι. Ρατσισμός μεν, ανθρώπινο δε.
Εκεί που χρειαζόμουν κάθε ικμάδα της υπόστασής μου για να αποδείξω στο ον ότι δεν είμαι και κανένας τυχαίος, δέχθηκα μια ύπουλη επίθεση από τα 700 και βάλε ml. Haig που είχα καταναλώσει. Θόλωσα και έγειρα ενστικτωδώς προς τα μπρος. Προσπάθησα να το πιάσω από τον ώμο για να κρατηθώ. Έπιασα αέρα κοπανιστό και έφαγα τα μούτρα μου. Σηκώθηκα, πιάνοντας το γόνατό που είχα μόλις χτυπήσει και κοίταξα δεξιά, αριστερά, κάτω και πάνω, με αυτή ακριβώς τη σειρά. Πουθενά το ον.
Διαισθάνθηκα ότι κάτι μου διαφεύγει στην όλη ιστορία.
Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να το φαντάστηκα. Ήταν εκεί πριν από λίγο. Άρα, κάπου πρέπει να πήγε. Έκλεισα τα μάτια, απλά και μόνο για να συνέρθω λίγο παραπάνω από τη ζαλάδα. Αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνω, τελικά. Το ον εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου.
Δεν το φανταζόμουν, όχι. Απλά, είχε μπει μέσα μου. Για την ακρίβεια, ήταν πάντα μέσα μου. Του χαμογέλασα, μου το ανταπέδωσε, και του είπα «Καλό ψάξιμο».
«Από εσένα εξαρτάται», μου απάντησε.