Οι «ψηφοφόροι-τσούλες» και ο πρίγκιπας του παραμυθιού

Θυμάμαι όταν ήμασταν πιο μικροί, πες λύκειο, νομίζαμε ότι ο αριθμός που γράφουν από κάτω οι αναπτήρες zippo δείχνει στα πόσα μποφόρ αέρα αντέχει. Έβλεπες, π.χ, χαραγμένο ένα «VI» και έλεγες ότι αυτός ο zippo αντέχει στα έξι μποφόρ. Μετά, μας αποκαλύφθηκε ότι το νούμερο δεν είναι παρά ένας κωδικός που χρησιμοποιεί η εταιρεία για να ξεχωρίζει τα μοντέλα της.
Κι’ όμως, όσο πιστεύαμε αυτό που πιστεύαμε, το πιστεύαμε απόλυτα. Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, δεν το ψάχναμε παραπάνω. Ήταν έτσι. Μας φαινόταν απόλυτα λογικό.
Όπως μου φαινόταν απόλυτα λογική- και πάω στοίχημα ότι φαίνεται απόλυτα λογική σε πολλούς- η πεποίθηση ότι για τον καθένα μας υπάρχει άλλος ένας και μοναδικός. Ο ΕΝΑΣ. Η ΜΙΑ. Ότι μέχρι να τον βρεις δεν θα έχεις νιώσει τίποτα. Ότι αν τον βρεις και τον χάσεις δεν θα ξαναβρείς άλλον σαν κι’ αυτόν. Δεν το ψάχνεις παραπέρα. Απλά έτσι είναι.
Σ’ αυτό βοηθάει βέβαια και η σύγχρονη βιομηχανία του lifestyle. Ενώ από τη μία προάγει το sex και την ελευθεριότητα, από την άλλη, φροντίζει, να τονίζει ότι πρέπει να βρεις τον έναν ή τη μία.
Μαλακίες.
Μαλακίες οι οποίες μας σφηνώνονται στο μυαλό για διάφορους λόγους.
Γιατί πρέπει π.χ τα έφηβα κοριτσάκια να αμφιβάλλουν αν είναι ο ένας ή όχι. Αν δεν αμφιβάλλουν, όλα αυτά τα βαθυστόχαστα κείμενα που αναλύουν συμπεριφορές για να καταλάβει η Μαρία αν ο Κωστάκης είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού δεν θα έχουν τόση πέραση.
Γιατί πρέπει να υπάρχει ένα άλλοθι, ένα εύκολο αυτοπαραμύθιασμα, για όσους επιλέγουν να μην κάνουν πιο σοβαρές σχέσεις. Μου αρέσει αλλά δεν είναι ο ένας, σκέφτεται η Βάσω και, πουφ, αποδίδει τη συμπεριφορά της σ’ αυτό που ΔΕΝ είναι ο άλλος και όχι σ’ αυτό που είναι εκείνη.
Γιατί πρέπει να υπάρχει μια αυτοπαρηγοριά για τους ανέραστους/ανέραστες που αντί να ψάξουν γιατί δεν είναι αρκετά ελκυστικοί στο άλλο φύλο, θεωρούν ότι απλά δεν ήρθε αυτός/αυτή που αξίζει πραγματικά. Πολλά μπορεί να είναι τα γιατί.
Μαλακίες στο τετράγωνο.


Δεν υπάρχει ο ένας και μοναδικός. Υπάρχουν αυτοί που μας ταιριάζουν κι’ αυτοί που όχι. Αν φύγει ο ένας, θα έρθει αργά ή γρήγορα άλλος. Δεν ξέρεις βέβαια αν σου κάνει, δεν γράφει από κάτω κανένα νούμερο που δείχνει, π.χ, στα πόσα μποφόρ ρουτίνας αντέχει. Είναι διαφορετικό μοντέλο, απλά.
Το δοκιμάζεις και αν γουστάρεις το κρατάς. Αν όχι, πάμε γι’ άλλα. Κι΄ αν σ’ αφήσει χωρίς φωτιά με το πρώτο αεράκι, no problem. Μένεις για λίγο ατσίγαρος. Από τη στιγμή που δεν είναι ο ένας και μοναδικός που θα σ’ ανάψει εντός σου, υπάρχουν κι’ άλλοι.
Μη βιαστείτε να με θεωρήσετε αντιρομαντικό. Μπορεί να μην πιστεύω ότι υπάρχει η μία και μοναδική, αλλά κάθε μία που είμαι μαζί της συνειδητά και την έχω επιλέξει για σύντροφό μου, τη θεωρώ ως τη μία και μοναδική.
Όχι μέχρι να έρθει η επόμενη. Καθόλου. Αν θεωρείς ότι είναι η μία και μοναδική, δεν περιμένεις καμία επόμενη. Δεν υπάρχει επόμενη.
Η ίδια λογική μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλους τομείς, όπως π.χ τη δουλειά. Ή την πολιτική.
Mη με ρωτάτε τι γίνεται αν έρχονται πολλοί άνθρωποι που μας ταιριάζουν μαζί. Επισημαίνω απλά το γεγονός ότι έχω συναντήσει γυναίκες που για να δικαιολογήσουν τη νυμφομανία τους (οι πιο αυστηροί τις αποκαλούν τσούλες) υποστηρίζουν ότι τους ψιλογουστάρουν όλους ή ότι δεν γουστάρουν κανέναν στ’ αλήθεια. Κανέναν από τους είκοσι.
Ναι, γίνεται κι’ αυτό. ΚΑΙ στην πολιτική.
Βγάζουν και κυβερνήσεις.
Οι ψηφοφόροι- τσούλες ντε. Πότε με τον έναν, πότε με τον άλλον, χωρίς να ξέρουν γιατί και πώς.
Και έρχεται το ένα κόμμα και το μοναδικό και μας ξεσκίζει όλους, πουλώντας μας και λίγο έρωτα στην αρχή.

Από το να πας με μπάζα καλύτερα αγάμητος, έλεγε πολύ συχνά κάποιος.
Συμφωνώ.
Δεν ξέρω βέβαια αν θα έλεγε το ίδιο αν δεν ήταν επιχειρηματίας με τρία μπουρδέλα.