Νίκος ο «δεν λες τίποτα»

Ο Νίκος ήταν τριανταπέντε χρονών. Από την πρώτη γυμνασίου είχε φάει ένα κόλλημα. Σαν λεκτικό τικ ένα πράγμα. Κόλλαγε συχνότατα σε κάθε του φράση ένα «δεν λες τίποτα». Στο τέλος.
Έτρωγε ψιλοδούλεμα ο Νίκος γι’ αυτό του το κουσούρι. Όσο όμως τον δουλεύανε, τόσο αυτός επέμενε.
«Καλά είσαι ρε Νίκο;»
«Καλά δεν λες τίποτα», απαντούσε.
«Γουστάρεις να πάμε για κάνα ουζάκι ρε Νίκο;»
«Γουστάρω δεν λες τίποτα» ο Νίκος.
Εκτός από αυτό του το συνήθειο, ο Νίκος ήταν ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος. Υπάλληλος σε τράπεζα ήταν, στο τμήμα δανείων. «Εγκρίθηκε το δάνειό μου;», ρώταγαν. «Εγκρίθηκε δεν λες τίποτα», απάνταγε.
Μόνος του έμενε, στο Παγκράτι, σε μικρό αλλά αξιοπρεπέστατο δυάρι. Έβλεπε τηλεόραση αρκετά, όπως όλοι οι Έλληνες, δεν διάβαζε και πολλά βιβλία, όπως οι περισσότεροι Έλληνες και ήταν και ρέστος από γκόμενα. Όπως δεν ξέρω κι’ εγώ πόσοι Έλληνες. Πολλοί υποψιάζομαι.
Δυσκολευόταν λίγο ο Νίκος με τις γυναίκες ομολογουμένως. Δεν είναι και λίγο πράγμα να σου την πέφτει ο άλλος, να τον ρωτάς πώς τον λένε και να σου απαντάει «Νίκο, δεν λες τίποτα».Όπως και να το δεις, παραξενεύεσαι λίγο. Λες, πάει, αυτός το έχει χαμένο.
Τετρακόσια τα είχε όμως ο Νίκος. Φυσιολογικότατος.
Μια μέρα, Δευτέρα ήταν, πρωί ήταν, χτυπάει το τηλέφωνο του Νίκου στην τράπεζα.
«Παρακαλώ;», ο Νίκος
«Καλησπέρα, θα ήθελα να μάθω που ακριβώς βρίσκεται το υποκατάστημά σας. Eνδιαφέρομαι για δάνειο», μια γυναικεία φωνή. «Εγώ μένω αρχές Αλεξάνδρας. Είστε κοντά;».
«Κοντά δεν λες τίποτα»
«Τι είπατε;»
«Κοντά δεν λες τίποτα», επανέλαβε ο Νίκος
«Είστε σίγουρος;»
«Σίγουρος δεν λες τίποτα»
«Πρέπει να σας συναντήσω. Θέλετε;»
«Θέλω δεν λες τίποτα. Αλλά γιατί όμως;»
«Γιατί θέλω να σας πω κάτι»
«Δεν μπορείτε να το πείτε από το τηλέφωνο;», ο Νίκος
«Από το τηλέφωνο δεν λες τίποτα», απάντησε η γυναικεία φωνή.
«Ναι. Δεν λες τίποτα. Συμφωνώ», είπε και κανόνισαν ραντεβού για καφέ στο Κολωνάκι την Κυριακή το μεσημέρι κατά τις δύο.
Όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, η γυναικεία φωνή, δηλαδή όχι μόνο η φωνή αλλά και η γυναίκα ολόκληρη, εσυγκλονίσθη σφόδρα από το «δεν λες τίποτα» του Νίκου.

Βρέθηκαν. Ο Νίκος δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά. Καμιά πενηνταριά δεν λες τίποτα πέταξε σ’ ένα μισάωρο και τάβλα η δικιά σου. Έλιωνε όπως λιώνει το παγωτό πάνω στη βάφλα. Βάσω την έλεγαν. Αν ήταν όμορφη; Όμορφη δεν λες τίποτα.

Ο Νίκος απεδείχθη και πολύ καλός εραστής, ειδικά στο στοματικό σεξ. Η Βάσω, περπατημένη γυναίκα, τριαντατεσάρα, και απόφοιτος φιλοσοφικής με μάστερ και σίγουρη δουλειά στο σουπερμάρκετ του πατέρα της, δεν του είχε πει τίποτα σχετικά με το γιατί τον γούσταρε τόσο πολύ και τόσο από την αρχή. Δεν ήταν και κάνας ωραίος γκόμενος εδώ που τα λέμε. Ούτε και πλούσιος. Για την ευφράδειά του πάλι δεν φημιζόταν ποτέ. Μην τα ξαναλέμε.

Δεν του είχε πει δηλαδή ότι το "δεν λες τίποτα" το έλεγε συνέχεια ένας πρώην της , ο οποίος είχε σκοτώθηκε σε δυστύχημα πριν δυο χρόνια και ήταν ο μοναδικός άντρας που είχε αγαπήσει πραγματικά στη ζωή της. Δεν του το είχε πει. Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις, καλύτερα να μη λες τίποτα.
Δεν λες τίποτα. Και περιμένεις να τα πει όλα η ίδια η ζωή. Όποτε και αν.