Αυτό το κείμενο ταιριάζει σ’ εμένα

Βρείτε τον άνθρωπο μέσα στα κινέζικα. Εντάξει, σας βοήθησα λίγο.

Οι περισσότεροι απ’ όσους γράφουμε σε ιστολόγια, διατηρούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ανωνυμία μας. Μερικοί βέβαια έχουμε αποκαλυφθεί επιλεκτικά σε άτομα τα οποία θεωρούμε άξια λόγου και θελήσαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα: Η αποκάλυψη της ταυτότητάς μας είναι απαραίτητη για να υπάρξει μια ανθρώπινη επαφή έξω από την ιντερνετική πραγματικότητα. Για να μην τα πολυλογώ, αν θεωρείς ότι μπορείς με τον άλλον να πας και για κάνα καφέ και να πεις δυο κουβέντες παραπάνω, το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ερώτηση «ποιο είναι το όνομά σου» δεν θα απαντήσεις «pascal». Ούτε, φυσικά, Μαρκέλα Καρπαραμιαροπούλου. Γιατί αν απαντήσω Μαρκέλα Καρπαραμιαροπούλου, πώς μετά θα εξηγήσω ότι μια εγχείρηση αλλαγής φύλου μπορεί να σε μεταμορφώσει σε άντρα με τόσο μεγάλη επιτυχία; Ε; H ανωνυμία είναι θεμιτή και αναγκαία για πολλούς για έναν βασικό λόγο: την ελευθερία της έκφρασης. Αν έγραφα εδώ με το πραγματικό μου όνομα, δεν θα έγραφα αυτά που έγραφα. Πολλά από αυτά θα μου δημιουργούσαν σοβαρό πρόβλημα στη δουλειά μου και/ή στον κοινωνικό μου περίγυρο. Η ερώτηση «ποιος είσαι» μπορεί να απαντηθεί πολύ πιο εύκολα. Είμαι αυτός που βλέπεις εδώ. Γνωρίζεις μπαίνοντας εδώ μέσα τον «pascal». Γιατί λοιπόν να απαιτείς να μάθεις τι κρύβεται πίσω από αυτόν; Ποια ανάγκη σε κάνει να το θες αυτό; Θεωρείς ότι αν μάθεις το πραγματικό μου όνομα και ιδιότητα θα έχεις αποκομίσει κάτι παραπάνω; Μάλλον όχι.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που γράφουν επώνυμα. Οι περισσότεροι το έχουν κάνει αυτό εξαρχής, με το που άνοιξαν το μπλογκ τους (π.χ Νίκος Δήμου, Μάνος Αντώναρος, macmanus). Ωραία μέχρι εδώ. Το να αποκαλυφθεί το πραγματικό όνομα κάποιου που γράφει ανώνυμα, αποτελεί παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων και εξαναγκασμό σε αυτολογοκρισία (στις περισσότερες περιπτώσεις). Δεν θέλω να μιλήσω για τη νομική διάσταση του θέματος. Την ηθική θεωρώ- και ελπίζω- ότι την αντιλαμβάνεστε όλοι. Τι γίνεται όμως όταν δεν αποκαλύπτεται ακριβώς ένα όνομα αλλά αντιστοιχίζεται μια ιντερνετική περσόνα σε μία άλλη; Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει, προφανώς, κανένα νομικό θέμα (διορθώστε με οι νομομαθείς αν κάνω κάποιο λάθος). Ωστόσο, ηθικά, το γεγονός αυτό παραμένει αξιοκατάκριτο. Το ίδιο ισχύει και στην αποκάλυψη ιδιοτήτων της περσόνας τις οποίες δεν έχει επιλέξει ο δημιουργός της να αποκαλύψει (π.χ επάγγελμα ή ηλικία).
Το internet είναι γοητευτικό ακριβώς επειδή είναι ελεύθερο. Η χρήση του πάλι εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από το πόσο ελεύθεροι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ορισμένοι ίσως μπερδεύουν τον όρο «ελευθερία» με τον όρο «ασυδοσία». Εντάξει, έχουμε δει και χειρότερα από έναν λαό που έχει τη δυνατότητα να αγοράσει την τελευταία ποιητική συλλογή του Καρβέλα και να αποστηθίσει μερικούς στίχους, πριν πάει και ψηφίσει τη Βάνα Μπάρμπα. Αν το καλοσκεφτείτε, τα δυο παραπάνω ταιριάζουν απόλυτα.
Όπως ταιριάζω κι’ εγώ απόλυτα με το παραπάνω κείμενο. Μπορείτε να το πάρετε και να το αλλάξετε κατά το δοκούν. Μόνο που τότε δεν θα ταιριάζω εξ’ ολοκλήρου εγώ. Όσο περισσότερες αλλαγές γίνουν, τόσο θα αρχίσετε να ταιριάζετε κι’ εσείς. Τώρα που το σκέφτομαι, αν αυτό το κείμενο δεχόταν αλλαγές απ’ όλο τον πληθυσμό της γης, θα ταίριαζε σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα.Μόνο που τότε δεν θα διαβαζόταν. Θα είχε γίνει ακατάληπτο.
(Το κλασσικό δίλημμα της απόλυτης πολυφωνίας ενάντια στην αποτελεσματικότητα, βλέπετε).
Αυτό δεν είναι ένα δημοκρατικό κείμενο. Δεν θα μπορούσε να είναι. Αν όμως σας ταιριάζει χωρίς να χρειαστεί να αλλάξετε κάτι, αυτό σημαίνει ότι έμαθα κάτι για εσάς χωρίς να μου το πείτε καν. Πρόκειται για μια ιδιότητα της γραφής/έκφρασης, η οποία συνήθως παραβλέπεται: γράφοντας δεν μαθαίνεις μόνο εσένα αλλά και τους άλλους.

Kαλώς ή κακώς.


PS. Eυχαριστώ τον pascal. Χωρίς αυτόν δεν θα έγραφα αυτά που γράφω.