Ο άνθρωπος που δεν έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους

Ο Κ. είχε μια συνήθεια, ένα γλωσσικό «βίτσιο», αν θέλετε. Προτιμούσε να μη χρησιμοποιεί τις «σωστές» λέξεις για να περιγράψει το οτιδήποτε. Αναφερόταν, για παράδειγμα, σε ένα ποτήρι και το ονόμαζε καρέκλα. Όταν ήταν στενοχωρημένος έλεγε ότι είχε πονόδοντο. Αντί για «είσαι μαλάκας» είχε δημιουργήσει μια ολόκληρη παράγραφο, την οποία δεν χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ. Μπορεί να είναι κι’ αυτή που μόλις τελειώνει μπροστά στα μάτια σας.

Τέλος πάντων, το βίτσιο του αυτό του είχε δημιουργήσει, όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε, αρκετά προβλήματα συνεννόησης και επικοινωνίας. Όσοι τον ήξεραν καλά, τον είχαν πλέον συνηθίσει και είχαν μάθει, πάνω- κάτω, πώς να συνεννοούνται μαζί του. Όποιος τον ρώταγε γιατί το κάνει, δεν ήξερε τι να απαντήσει. Αντλούσε μια ηδονή από αυτή του την έξη. Αισθανόταν ότι με τον τρόπο αυτό ήταν μοναδικός και κατά κάποιο τρόπο κύριος του εαυτού του και του περιβάλλοντός του.
Ώσπου μια μέρα, εκεί που γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά (έκανε μαθήματα νοηματικής σε κωφάλαλους) έπιασε τη γυναίκα του να ερωτοτροπεί (κοινώς να τον παίρνει) από τον καλύτερό του φίλο. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ούρλιαξε «Σ’ αγαπάωωωωω».
Μετά άνοιξε την μπαλκονόπορτα και έπεσε στο κενό. Από τον έκτο. Οι τελευταίες του λέξεις που ψιθύρισε καθώς ξεψυχούσε ήταν το «είσαι μαλάκας». Στο δικό του «ιδίωμα», το «είσαι μαλάκας» αντικαθιστούσε το «σ’ αγαπάω».

Σ’ αγαπάω. Ξέρεις εσύ.