Ιθαγενείς Ψηφοφόροι

Το Τσάι του Βουνού συνέχιζε με ελαφρώς αυξανόμενο δρασκελισμό την πορεία του στις τσιμεντωμένες στέπες της «Χώρας του Πότε- Πότε». Στο πλάι του, αγύμναστος και πεζός, ο Τρικέφαλος Καβαλάρης, μασούσε φύλλα κυριακάτικης εφημερίδας και γούρλωνε το τρίτο πράσινό του μάτι, κάθε φορά που το μελάνι του έπεφτε βαρύ (ειδικά στα κείμενα του βέλτσου).
Ξάφνου, εμφανίστηκε από τον ουρανό ένας κουστουμαρισμένος τετρακέρατος (αυτός που η γκόμενά του τον έχει κερατώσει τέσσερις φορές).
«Χάι»
«Χούι»
«Υποκλιθείτε»
«Γιατί;»
«Έτσι γουστάρω»
«Μπα, βαριόμαστε»
«Μα θα σας διορίσω»
«Καλά. Σκύψε πρώτος ρε Καβαλάρη»
Yποκλίθηκαν
«Χάι»
«Χούι»
Σουρούπωσε. Το Τσάι του Βουνού κοίταξε το breitling του, τον ορίζοντα, και ανακοίνωσε με σφακιανάκεια φωνή:
«Φτάνουμε. Επιτέλους. Φτάνουμε στο Κέντρο. Το Εκλογικό Κέντρο της Χώρας του Πότε-Πότε!»
Ο Τ.Κ (17532, Αττική) δεν μίλησε. Ένα δάκρυ κύλησε μονάχα στο καταχαραγμένο από τα συνθήματα πρόσωπό του. Επιτέλους.
Πέρασαν δέκα λεπτά και τρία χοντρά. Αμερικανάκια.
«Ζήτω η νέα δημοκρατία», φώναξε με αφισοκολλητικό μένος το Τ.Τ.Β
«Ζήτω το πασόκ», φώναξε με κανταφιαίο σφρίγος ο Τ.Κ
«Ζήτω το κουκουέ», βρυχήθηκε λιανοκανέλεια μια κόκκινη πολική αρκούδα
«Ζήτω ο συνασπισμός», πλατσούρισε αποπροσανατολισμένη μια ευνουχισμένη φώκια
«Ζήτω τα παλιά μας έπιπλα», τραγούδησε ο Τζιμάρας
«Δεν φταίω σε τίποτα», μπουγατσομασούλησε ο Ψωμιάδης.
«Σκατά να φάτε. Πάλι», έγραψε ο pascal



PS. Το ξαναποστάρω, με ελάχιστες αλλαγές, από το Μάιο.