Γιατί η κηδεία μου θα είναι πολύ καλύτερη από τη δική σας

Aν βάλουμε κάτω και δούμε τι θα γίνει στη δικιά μου κηδεία και τι στη δικιά σας, είναι προφανές ότι η δικιά σας κηδεία θα είναι για τα μπάζα ενώ η δικιά μου θα είναι super fuckin’ great.
Φυσικά και φταίτε εσείς γι’ αυτό. Φταίτε γιατί, ακόμα και νεκροί, θα επιλέξετε την «ασφαλή οδό». Νεκροφόρα, φέρετρο, κλάμα στο σαλόνι του σπιτιού και όλ’ αυτά τα τετριμμένα.
Η δικιά μου κηδεία όμως δεν θα είναι καθόλου έτσι ανυποψίαστε και θνητέ φίλε μου.
Όχι.
Eξηγώ πρώτα γιατί: Αφού στη ζωή περιοριζόμαστε από ένα σωρό συμβάσεις και κανόνες γιατί να κάνουμε και το ίδιο τη στιγμή που θα τα έχουμε τινάξει; Γιατί να περιορίζουμε τις επιλογές μας στο πού θα μας θάψουν; Γιατί να κανονίζει τα της κηδείας μας ένας βαρετός ιδιοκτήτης γραφείου τελετών με εντελώς νεκρή την αίσθηση του χιούμορ και του γούστου; Όχι κύριε. Δεν θα το επιτρέψω ποτέ. Θάνατος σημαίνει ότι μπορείς να γίνεις γελοίος χωρίς να σε νοιάζει καθόλου για το τι θα πουν οι άλλοι. Κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει όταν είσαι νεκρός. Ούτε, φυσικά, να σε κοροϊδέψει. Εκτός βέβαια και αν υπάρχει πράγματι μεταθανάτια ζωή και βρεθείς να βλέπεις τους πάντες από πάνω να γελάνε με την πάρτη σου. Αλλά, πάλι, εδώ θα μπορείς να πετάς σαν τον σούπερμαν δεξιά και αριστερά, αυτό θα σε χαλάσει;
Περνάω στις λεπτομέρειες της μελλοντικής μου κηδείας.
Πρώτον, η κηδεία μου θα γίνει σε χώρο τον οποίο θα έχω κλείσει ειδικά για την περίσταση. Φανταστείτε ένα κτήμα από αυτά που κλείνουν τα φραγκάτα ζευγάρια όταν παντρεύονται. Το γεγονός βέβαια ότι όλοι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο γάμο τους απ’ ότι στην κηδεία τους, σημαίνει πολλά για τον τρόπο σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας.
Με το που θα μπαίνεις το χώρο, θα σου δίνουν ένα ειδικό ερωτηματολόγιο με ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων. Παράδειγμα:
Ποιο ήταν το αγαπημένο φαγητό του μακαρίτη;
Α) Mπάμιες
Β) Φασολάκια
Γ) Μπριζόλα μοσχαρίσια με πατάτες στο φούρνο
Δ) Χάμπουργκερ από τα Friday’s
Ε) Κανένα από τα παραπάνω
Όποιος βρει όλες τις σωστές απαντήσεις θα κερδίσει ένα αντίτυπο της αυτοβιογραφίας μου, υπογεγραμμένο από εμένα τον ίδιο. Δεν θα είναι και πολύ χρήσιμο βέβαια γιατί αν απαντήσεις σωστά σε εξήντα ερωτήσεις σαν κι’ αυτές σημαίνει ότι ξέρεις τη ζωή μου απ΄ έξω κι’ ανακατωτά. Έχω την υποψία ότι κανένας από τους κολλητούς μου δεν θα κερδίσει και πολύ στενοχωριέμαι. Δείχνει κι’ αυτό πολλά για τον τρόπο σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά αυτό, πάλι, δεν είναι το θέμα μας. Συνεχίζω.
Για μουσική θα παίζουν τα αγαπημένα μου τραγούδια ερμηνευμένα από τον νεκρό- δηλαδή εμένα- σε καραόκε. Θα ακούσετε U2, Depeche Mode, Rolling Stones, Πλούταρχο, Στανίση, Αδελφούς Κατσάμπα, Ray Charles, Έφη Θώδη και άλλα πολλά. Ενώ στη δικιά σας κηδεία όλοι θα συζητάνε για τα ριάλιτι επειδή δεν θα έχουν και τίποτα άλλο να πουν οι άνθρωποι, στη δικιά μου θα είναι όλοι εκστασιασμένοι από το ταλέντο μου που δεν ανακαλύφθηκε ποτέ. Θα είμαι σαν τον James Dean και τον Jim Morrison- θα γίνω πιο διάσημος μετά θάνατον. Επίσης, θα γίνω και πιο αρεστός μετά θάνατον. Σαν τον κομμουνισμό στη Ρωσία.
Περιμένετε, μη βιάζεστε να με γνωρίσετε για να κλείσετε θέση στην κηδεία μου. Έχω κι’ άλλες ιδέες.
Συνεχίζω.
Στην κηδεία μου θα εκφωνήσουν επικήδειο διάφοροι μίμοι. Θα δείτε να μιλάει για μένα ο Τσε Γκεβάρα (ήταν το υπόδειγμα του επαναστάτη που αδικήθηκε γιατί δεν έγινε καμία επανάσταση όσο ζούσε). Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (I had a dream that pascal died, and sadly enough this dream came true). Ο Αϊνστάιν (ήταν πανέξυπνος). Η Γωγώ Μαστροκώστα (ήταν ο άντρας που ποτέ δε γνώρισα και αισθάνομαι πολύ άσχημα γι’ αυτό). Η Βάνα Μπάρμπα (ως πρόεδρος της Βουλής αναγνωρίζω το μεγαλείο αυτού του ανδρός). Μη μου πείτε ότι θα βαρεθείτε ακούγοντας όλ’ αυτά; Φυσικά και όχι. Ενώ στη δικιά σας κηδεία το πιο πιθανό είναι να μη μιλήσει κανείς.
Στη δικιά σας κηδεία οι περισσότεροι θα κλαίνε. Σκοπός μου είναι στη δικιά μου όλοι να γελάνε. Και στην περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά και μερικοί αρχίσουν να κλαίνε, θα υπάρχουν ειδικά κουβαδάκια με αρίθμηση εκατοστών, στα οποία θα μπορούν να συλλέξουν τα δάκρυά τους. Όποιος κλάψει περισσότερο θα κερδίσει μια ετήσια συνδρομή στο «Επώνυμοι Μελαγχολικοί».
Όταν τελειώσει το event, ο καθένας σας θα πάρει μια χαρτοσακούλα με δώρα. Θα έχει μέσα CD, περιοδικά, συνδρομές στο γυμναστήριο, δωρεάν χρόνο ομιλίας για καρτοκινητό , τσιγάρα, αλκοόλ και άλλα τέτοια. Θα έχει και μια φωτογραφία μου σε κορνίζα κομοδίνου, για να με θυμάστε για πάντα.
It’s all about fun. Στη δικιά μου κηδεία όλοι θα έχουν ένα μαύρο μαρκαδόρο, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να με αποχαιρετίσουν στο φέρετρό μου, θα μπορούν να μου ζωγραφίσουν κι’ ένα ψεύτικο μουστάκι. Κανένα πρόβλημα. Στην κηδεία μου θα υπάρχουν κιόσκια με κόμικς και βιβλία, θα παίζουν σε video wall οι αγαπημένες μου ταινίες (ναι, και τσόντες), θα σερβίρουν ημίγυμνες γκαρσόνες.
Και το καλύτερο; Θα είμαι κι’ εγώ εκεί. Εγώ. Εγώ. Εγώ.
Στην τελική, αυτός είναι και ο κύριος λόγος που η κηδεία μου θα είναι πολύ καλύτερη από τη δική σας. Γιατί στη δικιά μου θα είμαι κι’ εγώ, ενώ στη δικιά σας πολύ αμφιβάλλω.
Μην το παίρνετε προσωπικά.
Απλά σιχαίνομαι τις κηδείες.