Aεροποράτο

Aνυποψίαστος. Αυτό. Μια ζωή ανυποψίαστος ο Γιάννης. Για το τι συμβαίνει γύρω του, για το ποιοι είναι οι άλλοι. Για το ποιος είναι ο ίδιος. Το τελευταίο θα το υποψιαζόταν για τα καλά στα εικοσιέξι του. Φαντάρος ήταν, στη Λήμνο τον είχανε στείλει. Αεροπορία, βοηθούντος του θείου που ήταν στρατηγός εν αποστρατεία. Μετά στράβωσε η δουλειά και κατέληξε για πρώτη μετάθεση στο ακρωτήριο «Μούρτζουφλος», σε μια βάση ραντάρ. ΜΣΕΠ τις λένε τις βάσεις ραντάρ στα αεροπορικά. Χειμώνας του 2001. Πολύ κρύο.
Ήταν αερονόμος. Καρακόλι. Το οποίο σήμαινε ότι έκανε κατά τι λιγότερες σκοπιές, δεν έκανε «ξεφτίλες» αγγαρείες όπως τα μαγειρεία και άμα ήθελε πουλούσε και λίγη μούρη στους άλλους φαντάρους. Δεν ήθελε όμως και δεν το έκανε.
Το κυλικείο του στρατοπέδου είχε ο Κώστας. Ένας σμηνίτης που δήλωνε, χωρίς καμιά κόμπλα, ότι είναι gay. Πρόβλημα ουδέν. Όλοι το ξέρανε, έτρωγε τα χαζοπειράγματά του αλλά τίποτα παραπέρα. Ίσα- ίσα που ο Κώστας ψιλογούσταρε να τον πειράζουν, το ενθάρρυνε κιόλας. Έμπαινε π.χ στο μπάνιο και φώναζε «καλέ, τι κωλαράκια είν’ αυτά» και να του απαντάνε οι άλλοι «πού να δεις κι’ από την άλλη μεριά» και τέτοια. Υπήρχαν και δυο τρεις κομπλεξάρες που δεν γούσταραν καθόλου τον Κώστα λόγω της σεξουαλικής του προτίμησης, αλλά μπροστά στους εκατό και βάλε σμηνίτες ήταν σαν να μην υπήρχαν.
Ο Γιάννης έκανε πολύ παρέα με τον Κώστα. Πήγαινε π.χ στο κυλικείο το μεσημέρι, ενόσω θα έπρεπε λογικά να είναι κλειστό και έβλεπαν DVD, έπαιζαν τάβλι και τέτοια. Άλλοτε οι δυο τους, άλλοτε και με μερικούς άλλους σμηνίτες. Ο Κώστας του έλεγε τα γκομενικά του, ο Γιάννης του έλεγε τα δικά του. «Τα είχα κάποτε με έναν μαλάκα τραπεζικό», έλεγε ο Κώστας, «που κεράτωνε τη γυναίκα του μ’ εμένα και με άλλες δυο γκόμενες». «Εμένα με άφησε η Μαρία λίγο πριν μπω στην Τρίπολη», έλεγε ο Γιάννης. Έλεγαν τα πάντα και για πολλή ώρα.


Ένα βράδυ ο Βασίλης, ένας άλλος αερονόμος, παρατήρησε ότι κάποιος φαντάρος έλειπε από το θάλαμο. Δεν είχε σκοπιά εκείνη την ώρα εκείνος ο φαντάρος. Έψαξε στις τουαλέτες. Τίποτα. Κάπου είχε πάει. Ξύπνησε τον Γιάννη, που ήταν και πιο παλιός.
«Ρε μαλάκα, ο Μπάμπης λείπει», του είπε. Γιάννης και Βασίλης έψαξαν σχεδόν παντού γύρω από το θάλαμο. Πουθενά. Έπρεπε να ενημερώσουν τον αξιωματικό υπηρεσίας, δεν γινόταν αλλιώς. Τον βρήκαν, του το είπαν.
«Πάρτε τα κιάλια νυκτός και ανεβείτε στο λοφάκι πάνω από την έντεκα», τους διέταξε. Έντεκα ήταν το νούμερο της σκοπιάς. «Αν δείτε οτιδήποτε ύποπτο, ειδοποιήστε με τον ασύρματο».
«Τι να δούμε δηλαδή;», απόρησε ο Βασίλης.
«Μη ρωτάς. Απλά πηγαίνετε. Τώρα».
Πήγαν. Ανέβηκαν στο λοφάκι. Ο Γιάννης κοίταξε πρώτος. Ο Μπάμπης ήταν όντως εκεί. Στη σκοπιά με τον Κώστα. Ο ένας πάνω στον άλλον. Σοκαρίστηκε.
«Τι είδες ρε;», του πήρε ο Βασίλης τα κιάλια από τα χέρια. «Πω πω ρε πούστη μου. Τι γίνεται ρε εδώ. Ρε αυτοί γαμιούνται. Μίλα στον αρχισμηνία, γρήγορα».
Ειδοποίησαν, τους έπιασε το περίπολο, ο Κώστας πήρε δυο χρόνια αναβολή για ψυχολογικούς λόγους, ο Μπάμπης δυο μήνες αναρρωτική και καλά.
Ο Γιάννης όμως είχε ζηλέψει. Για έναν λόγο που δεν τον πολυκαταλάβαινε. Συνέβαινε όμως. Συνέχισε να επικοινωνεί με τον Κώστα τηλεφωνικά. Ένα χρόνο μετά το περιστατικό, ο Γιάννης και ο Κώστας ήταν ζευγάρι. Όταν τέλειωσε η αναβολή του Κώστα και έπρεπε να ξανακαταταγεί, ο Γιάννης του είπε: «Αν δεν θες να πας, πάρε I5. Mη μασάς. Έρχομαι κι’ εγώ στην επιτροπή, δεν έχω πρόβλημα».
«Μπα, το χρωστάω στο στρατό να πάω», του απάντησε. «Εκεί βρήκα εσένα ρε».

PS. Η ιστορία δεν είναι εντελώς φανταστική.