2035 μ.Χ

Ξύπνησε από τον ήχο μιας φάλαινας που πέφτει από το ταβάνι. Εμφανίστηκε ενώπιόν του το ολόγραμμα ενός ακέφαλου καβαλάρη με δρεπάνι στο ένα χέρι και μια οδοντόβουρτσα στο άλλο. «Ακόμα αηδίες φτιάχνουν. Άκου εκεί ήχος φάλαινας που πέφτει για ξυπνητήρι. Ηλίθιοι…», μουρμούρισε. Ήταν Πρώτη. Αύριο, Δευτέρα, θα έπρεπε να έχει έτοιμο το 10% του φορτίου 54. Βρισκόταν στο 5% και ήξερε ότι για να τα καταφέρει θα έπρεπε να ανοίξει άλλα είκοσι κεφάλια διαφόρων εγκληματιών απ’ όλο τον πλανήτη. Σήμερα. Από τότε που η θανατική ποινή είχε αντικαταστήσει τα ισόβια, άδειασαν οι φυλακές και γέμισαν τα πολυεργαστήρια μελέτης εγκληματικής συμπεριφοράς. Τα λεφτά ήταν καλά, αλλά πάλι, πώς ορίζεται ένα ικανοποιητικό ποσό για να ανοίγεις κεφάλια, να βγάζεις μυαλά και να τα τοποθετείς σε ειδικούς θαλάμους;
Έκανε το ντους του και μπήκε στην ντουλάπα. Μισό λεπτό μετά βγήκε ντυμένος.
Μασούλησε στα γρήγορα λίγα porn flakes και βγήκε στη Λεωφόρο Δικτατορίας. Επέλεξε να περπατήσει από το να πάρει το Magic Bus. «Καλημέρα σας κύριε Παναγόπουλε», του είπε η πόρτα του μεγάρου της Geneticopteron. Toυ άρεσε πολύ η φωνή αυτής της πόρτας. Του θύμιζε μια γκόμενά του που τη γούσταρε πολύ. Τον είχε αφήσει για κάτι οικόπεδα στη Σελήνη, συνοδευόμενα από έναν γλοιώδη τύπο με εμφυτεύματα προγεστερόνης και βιονικό πουλί. Εμ, βέβαια. Όταν πριν καμιά τριανταριά χρόνια μερικοί αγόραζαν οικόπεδα στη Σελήνη, τους κορόιδευαν. Την έπαθαν όπως την έπαθαν οι πατεράδες τους με τα οικόπεδα στο Γέρακα.
Είπαν τυπικούρες με τον Παναγιώτη και τη Ρίτα, τα παιδιά από το διπλανό εργαστήριο, και μπήκε στο χώρο του. Φόρεσε τη στολή του και πάτησε το κουμπί που θα έδινε το σήμα ότι ήταν έτοιμος να παραλάβει το πρώτο πτώμα.
Το πτώμα ήρθε πάνω σε ένα ατσάλινο φορείο. Κοίταξε την οθόνη του. Κάρολος Δημητρίου, έγραφε. Ένοχος για παρεμπόδιση οργίου. «Ηθικολόγος», σκέφτηκε. «Ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι έχασαν τον πόλεμο. Ηλίθιοι…».
Άνοιξε την πλαστική σακούλα. Αδύνατον. Ο Κάρολος Δημητρίου ήταν φτυστός ο Κώστας Παναγόπουλος. Φτυστός αυτός. Έτρεξε στην οθόνη. Έψαξε για περισσότερα στοιχεία. Τίποτα. Πανικοβλήθηκε. Δεν ήξερε τι να υποθέσει. Σκέφτηκε ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση, ότι ο Δημητρίου είχε κάνει μεταμορφωτική πλαστική και για κάποιο λόγο διάλεξε το πρόσωπό του ως πρότυπο. Ναι, αυτό ήταν.
Πήρε το νυστερολέιζερ και έδειξε τον κρόταφο του Δημητρίου. Το άνοιξε. Η δέσμη έκανε τη δουλειά της σαν σε βούτυρο. Ένοιωσε σαν κάτι να τσιμπάει και τον δικό του κρόταφο, αλλά δεν έδωσε σημασία. Σε μισή ώρα είχε πάρει τον εγκέφαλο, τον είχε συνδέσει με το σύστημα βιονικής μετααποθήκευσης και τον είχε τοποθετήσει στον ειδικό θάλαμο.
Γύρισε σπίτι. Όλο το βράδυ σκεφτόταν τον Δημητρίου. Τον πήρε ο ύπνος στις πέντε τα ξημερώματα. Ξύπνησε από τον ήχο μιας φάλαινας που πέφτει από το ταβάνι. Είχε φρικτό πονοκέφαλο. Από την τοιχοτηλεόραση ακούστηκε:
Την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης εξήγγειλε ο πρωθυπουργός κύριος Γιώργος Παπανδρέου στα πλαίσια της…
«Ηλίθιοι…», μουρμούρισε.
Στις εκλογές είχε ψηφίσει Κώστα Καραμανλή. Τον πονοκέφαλο θα τον είχε για πάντα.