Η ψιλή, η δασεία κι’ η Τασία

Η Τασία που λέτε δεν είχε ξαναγράψει ποτέ στη ζωή της. Είχε γράψει δηλαδή, αλλά μόνο όταν ήταν υποχρεωμένη να το κάνει. Για το σχολείο ή για τα ψώνια (του σουπερμάρκετ εννοώ).
Την ώρα όμως που ξεφλούδιζε ένα κιλό πασταλάκια, της ήρθε μια υπέροχη ιδέα. Θα έγραφε. Όλα αυτά που σκεφτόταν τόσο καιρό. Όχι, όχι μόνο σκέψεις. Θα έγραφε και ιστορίες, διηγήματα και- γιατί όχι;- το πρώτο της μυθιστόρημα.
Τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού, είδε και Λαμπίρη στην τηλεόραση, ήρθε ο σύζυγος, φάγανε, πέρασε η μέρα, αυτός κοιμήθηκε, η Τασία άνοιξε ένα μπλε τετράδιο. Είχε τόσο πολύ όρεξη που πίστευε ότι θα το γεμίσει. Σήμερα, σε ένα βράδυ.
Έγραψε την πρώτη της φράση: «Με λένε Αναστασία και είμαι πενήντα χρονών». Την κοίταξε. Κάτι δεν της κόλλαγε στο μάτι. Κάτι ήταν λάθος. Βέβαια! Έλειπαν οι ψιλές, οι δασείες, οι περισπωμένες. Σκέφτηκε ότι είχε ξεχάσει πώς να βάζει ψιλές, δασείες και περισπωμένες. Κόμπλαρε τελείως. Πανικοβλήθηκε. Μα πώς θα έγραφε;

Δυο εβδομάδες μετά, η Τασία έκατσε μπροστά στον καινούριο της υπολογιστή. Άνοιξε το γουόρντ, είχε πληρώσει και κάτι παραπάνω για ένα πρόγραμμα που μπορείς να βάζεις ψιλές, δασείες και περισπωμένες. Όλο το βράδυ έπαιζε μ’ αυτά. Έγραφε διάφορες φράσεις και έβαζε το κομπιούτερ να τις διορθώσει, να τις τονίσει, να τις κάνει πιο μεγάλες, πιο μικρές, ροζ, μπλε, κόκκινες.
Της άρεσε πολύ ο υπολογιστής. Σιγά- σιγά έμαθε πολλά. Αγόρασε και μια σύνδεση internet και άρχισε να σερφάρει. Έφτιαξε και blog.
(Τέλος νούμερο ένα):
Το γράψιμο της πέρασε. Ποιος ασχολείται τώρα με ψιλές, περισπωμένες και δασείες;

(Τέλος νούμερο δύο):
Έγραφε, έγραφε, έγραφε. Σχεδόν καθημερινά. Δεν έλειπε από τα κείμενά της ούτε ψιλή, ούτε δασεία. Έλειπε μόνο η Τασία.

PS. Άντε ρε ρεμάλια, να δείτε και τι δημοκράτης που είμαι. Σας βάζω να διαλέξετε και πώς τελειώνουν τα ποστ μου ρεεεεεεεεεε.