Business and bitchiness

Ο Βασίλειος Σκαφίδας, επιφανές μέλος της οικογενείας των Σκαφίδων (καμιά σχέση με τους εξίσου γνωστούς Σταφίδες) κοίταξε για ακόμα μια φορά το Tag Heuer Monaco. Είχε, όντως, αργήσει.
Αν δεν έρθει; Αν μου είπε ψέματα;
Και μόνο στη σκέψη της ακύρωσης του ραντεβού του και μάλιστα μ’ αυτόν τον ολότελα σιωπηλό και απαξιωτικό τρόπο, αισθάνθηκε ένα ελαφρύ τσίμπημα κάτω από το Gant polo του. Όχι στο μέρος της καρδιάς. Πιο κεντρικά και παρακάτω. Στο στομάχι.
Μπα, πεινάω. Δεν μπορεί εμένα να μου προκαλεί τέτοιο άγχος κάτι τέτοιο.
Πέρασε λίγα λεπτά της ώρας ακόμα λιώνοντας τα loafers του στην προκυμαία και ακούγοντας Roxette στο MP3 του (η τραγουδίστρια του θύμιζε την πρώτη του γκόμενα).
Τελικά, εμφανίστηκε. Φορούσε όντως κόκκινο κοντό φόρεμα, άσπρο καπέλο, μαύρα γυαλιά- μάσκα και σανδάλια που έδεναν αριστοτεχνικά μέχρι και λίγο κάτω από τα γόνατά της.
Κούκλα είναι. Πράγματι.
«Καλησπέρα, φεύγουμε;»
«Εεεεε, ναι. Ναι. Πάμε. Έχω παρκάρει λίγο παρακάτω»
Μπήκαν στην SLK και ξεκίνησαν για Σούνιο.
«Ωραία μέρα σήμερα»
«Ναι. Ωραία. Ό,τι πρέπει για βόλτα. Λοιπόν; Για πες μου»
Στη διαδρομή, της εξήγησε τα πάντα. Αυτή τον άκουγε πότε τσεκάροντας το μέικαπ της και πότε παίζοντας με το κινητό της.
«Αυτά. Δεν ξέρω πώς σου ακούγεται, αλλά εγώ...»
«Δεν έχει σημασία. Πες μου πόσα δίνεις. Με συμβόλαιο φυσικά και πριν το γάμο»
«Αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε τώρα;»
«Κοίτα, πρέπει να ξέρω. Εντάξει. Πάμε για φαγητό τώρα και τα κανονίζουμε την επόμενη φορά. Το Σάββατο στις τρεις είναι ok?»
«Ok»
«Και όπως είπαμε. Ξέχνα το σεξ, ξέχνα τον έλεγχο. Θα είμαι κυρία για το περιβάλλον σου, αλλά το γεγονός ότι θα μοστράρεις την εμφάνιση και το όνομά μου δεν σημαίνει ότι έχεις και δικαίωμα σε τίποτα άλλο»
«Εντάξει. Εξάλλου, στό ‘χω πει ότι έχω άλλες προτιμήσεις»
Έφτασαν και έκατσαν για φαγητό. Της είπε μερικά από τα σχέδιά του (για μια δωρεάν εφημερίδα και μια εταιρεία που θα εμπορευόταν χαρτιά υγείας πολυτελείας- «αυτά τα δύο έχουν σχέση ξέρεις, γιατί μπορούμε να χρησιμοποιούμε το ίδιο χαρτί και για τα δύο projects»).
Αυτή δεν μίλησε και πολύ. Έδειχνε μάλλον ότι έπληττε.
«Σάββατο στις τρεις. Φέρε και τα χαρτιά»
«Έγινε»
«Την πουτάνα», σκέφτηκε. «Πουλιέται. Ακριβά μεν, αλλά πουλιέται»
«Τον μαλάκα», σκέφτηκε. «Άπατη θα πάει η εφημερίδα του».