Ο πρώτος ενικός

Με το που τέλειωσε με το όργωμα του χωραφιού, ο Π. γύρισε προς τον ηλιόπεμπτο ουρανό και απηύθυνε στο Ον τη συνηθισμένη του ευχαριστία: «Ευχαριστώ Κύριε για την κούραση που μου δώσατε».
Πήρε το δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι. Δέκα ιδρωμένα λεπτά μετά, αντίκρισε τη γυναίκα του Μ. να ετοιμάζει το μεσημεριανό φαγητό.
«Καλησπέρα σας άντρα. Καθίστε. Η χορτόσουπα θα είναι έτοιμη σε λίγο».
«Σας ευχαριστώ γυναίκα. Πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο και να πλύνω τα χέρια μου».
Το υπόλοιπο της ημέρας κύλησε με τον Π. να κάνει τις δουλειές στο στάβλο και τη Μ. να μπαλώνει τα λιγοστά τους ρούχα.
Την επομένη, ο Π. άρχισε το όργωμα στο δεύτερο χωράφι. Το αλέτρι του πιάστηκε σε κάτι αναμφίβολα σκληρό και ακλόνητο. Ο θόρυβος που έκανε δεν ήταν όμως ίδιος με αυτόν που κάνει μια μεγάλη πέτρα. Έσκαψε λίγο και άντικρυσε αποσβολωμένος έναν τεράστιο σβόλο χρυσάφι. Τον χάιδεψε.
Έγινα πλούσιος. Επιτέλους.
«Ευχαριστώ Κύριε για τον πλούτο που μου δώσατε»
«Μη βιάζεστε τέκνον μου. Το χρυσάφι αυτό δεν ανήκει σε σας. Άστε το θαμμένο στο χωράφι σας και συνεχίστε τις εργασίες σας σαν να μην το βρήκατε ποτέ».
Ασεβής θυμός κυρίευσε τον Π. Μάζεψε όσο αέρα μπορούσε στα πνευμόνια του και φώναξε:
«Να μ’ αφήσεις ήσυχο να κάνω ό,τι θέλω. Ακούς;»
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε ο πρώτος ενικός που εκστόμισε ποτέ άνθρωπος απευθυνόμενος σε άλλο ον. Και μάλιστα στον μέχρι πρότινος Θεό του, για να αποδώσει τις πρέπουσες τιμές στον επόμενο.