Thursday, November 9

Divine (2)

Τους πρώτους θετικούς οιωνούς τους είχα λάβει, και μάλιστα σε ιερό έδαφος. Ήξερα ότι δεν ήταν η περίπτωση γκόμενας που τη συναντάς, την πας για καφέ, μετά για κάνα ποτό και μετά στο κρεβάτι σου. Αυτή ήθελε προσπάθεια, ήθελε στρατηγική, ήθελε σχέδιο. Σκοπός μου λοιπόν ήταν να ανοίξω ένα δίαυλο επικοινωνίας μαζί της. Η δεύτερη ερώτησή μου ήταν εξίσου εύστοχη με την πρώτη:
«Μήπως έχεις email?».
Δεν μου απάντησε αμέσως. Κατευθύνθηκε στο προαύλιο του ναού, αυτή μπροστά, εγώ από πίσω της σε απόσταση όχι αναπνοής αλλά βογκητού. Σε εκείνη την απόσταση που άμα απλώσεις το χέρι σου, φτάνει να της χαϊδέψεις τον κώλο και να της βάλεις και δάχτυλο.
«άι-ελ-τι-εφ-εμ-ατ-γιαχού-τελεία-τζιάρ», ψιθύρισε τελικά και επιτάχυνε το βήμα της. Success.
Την είδα να ξεμακραίνει και μου φάνηκε ότι τώρα, εκτός από το ξεσφίξιμο της τσάντας, διέκρινα και μια αλλαγή στο βάδισμά της. Ήταν πιο θηλυκό, το κεφάλι της πιο ψηλά, οι γοφοί της ένα εκρεμμές, δεξιά-αριστερά, που μετρούσε όχι το χρόνο αλλά την ασημαντότητά του.
Γύρισα σπίτι, έφτιαξα έναν δυνατό καφέ και άραξα στον καναπέ. Την έπαιξα για πάρτη της τρεις φορές στο καπάκι, κάνοντας διάλειμμα από την ανάγνωση των φυλλάδων της Κυριακής. Η αλήθεια είναι ότι οι φυλλάδες της Κυριακή πρέπει να έπαιξαν και ένα ρόλο στην αύξηση της λίμπιντό μου- κάθε φορά που την έπαιζα μετά από την ανάγνωση μιας είδησης/άρθρου, ήμουν και πιο καβλωμένος. Ήταν ίσως η αντίθεση που δημιουργούνταν ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο των εφημερίδων και στον έκφυλο άγγελο που μόλις είχα γνωρίσει.
Ο έκφυλός μου άγγελος. Αυτός που θα τον έπαιρνα και μετά θα με έπαιρνε με τη σειρά του, θα με κουβάλαγε ψηλά, με τα φτερά του να στάζουν σπέρμα, και όταν φτάναμε κοντά στον ήλιο θα λιώναμε και οι δύο από ηδονή και θα πέφταμε μαζί, νομίζοντας ότι θα τσακιστούμε. Και εκεί που θα βλέπαμε ότι το έδαφος της πραγματικότητας πλησιάζει επικίνδυνα, θα την έπαιρνα ξανά, και θα πετάγαμε πάλι.
Ξανά. Ξανά. Ξανά. Θα πέφταμε και θα ανεβαίναμε, όπως οι χαρταετοί. Ναι, θα ήμασταν μαζί ένας χαρταετός και το σχοινί μας θα τράβαγαν τα ένστικτά μας.

Το ίδιο βράδυ της έστειλα email:
«Δεν ξέρω το όνομά σου. Δεν με νοιάζει και να το μάθω. Θέλω όμως να μάθω εσένα. Συγχώρεσέ μου την παρορμητικότητά μου, απλά είμαι αληθινός ως προς την αναστάτωση που μου δημιούργησες. Αν δεν απαντήσεις σ’ αυτό το mail, να ξέρεις ότι θα σε περιμένω στην ίδια εκκλησία, την ίδια περίπου ώρα, την επόμενη Κυριακή».

Καμία απάντηση. Οι μέρες πέρναγαν κι’ εγώ είχα πάθει εμμονή. Τη φανταζόμουν ολόγυμνη. Τη φανταζόμουν ντυμένη μόνο με ένα άσπρο ράσο, να λειτουργεί και μετά να σκύβω μπροστά της για να κοινωνήσω. Να είναι η μεταλαβιά της όχι κρασί αλλά το ίδιο της το αίμα, το αίμα μιας θεότητας που ήρθε να με λυτρώσει από τη μίζερη καθημερινότητά μου και εγώ να την έχω σταυρώσει πάνω στο κρεβάτι μου όχι πριν από, αλλά για δυο χιλιάδες χρόνια.
Η μη απάντησή της δεν ήταν απόρριψη. Ίσα- ίσα, θεώρησα ότι ήταν μια πλήρης αποδοχή μέσα στο μυαλό μου. Η αποδοχή του ότι η όποια επικοινωνία μας χωρίς να αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο ήταν αμαρτωλή. Γιατί θα ήταν αμαρτία να μην βλέπουμε ο ένας τον άλλον, να μην μυρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μην καταβροχθίζουμε ο ένας τον άλλον. Ναι, ήξερε ότι ήταν αμαρτία. Και απλά ήθελε να με προφυλάξει.

Ήρθε η Κυριακή και πήγα στην ίδια εκκλησία, φορώντας και τα ίδια ρούχα. Στάθηκα στο ίδιο μέρος και την περίμενα να εμφανιστεί. Την είδα. Είχε τα μαλλιά της λυτά και το κόκκινο πουκάμισο (αντί για άσπρο την προηγούμενη φορά), κάτω από τη μαύρη ζακέτα, έδινε κάποιο χρώμα στο ντύσιμό της. Αισθάνθηκα σαν να με φλερτάρει με αυτή της την εμφανισιακή αλλαγή, ήμουν σίγουρος ότι το είχε κάνει για μένα. Δεν με αναζήτησε καθόλου για ένα μισάωρο περίπου. Μετά την είδα να κοιτάζει ακριβώς προς τα μένα. Το βλέμμα της επίμονο. Ήταν σαν να μην ήθελε να είμαι εκεί, αλλά σαν να μην ήθελε και να φύγω.
Η λειτουργία τέλειωσε. Την πλησίασα. Δεν με κοίταξε. «Πάμε κάπου μαζί;», της είπα.
«Πάμε σπίτι μου», είπε επιτακτικά. «Ακολούθησέ με. Διακριτικά σε παρακαλώ».
Σκέφτηκα ότι δεν είχα μαζί μου προφυλακτικά. Σκέφτηκα ότι δεν περίμενα να με καλέσει σπίτι της. Μάλλον, προτιμούσα να μην με καλέσει σπίτι της.
Είχα μπερδευτεί. Την ακολούθησα σαν υπνωτισμένος, κρατώντας στο χέρι μου ένα κερί που άρπαξα βγαίνοντας από την εκκλησία. Ήταν αναμένο.
Θα της το πρόσφερα. Της ταίριαζε πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε λουλούδι.
Εξάλλου, αυτή το είχε ανάψει.
Κι’ αυτό, κι’ εμένα.

Έκανα φωναχτά στον εαυτό μου την ερώτηση που είχα κάνει σ’ εκείνη, μια βδομάδα πριν.
«Πιστεύεις;»
Η ερώτησή μου έσβησε το κερί.
Θεώρησα ότι η απάντησή μου θα το ξανάναβε.
«Ναι».
(συνεχίζεται)

15 Comments:

Blogger vangelakas έγραψε...

Βιώνουμε νέα Παναθήναια, σέ περίπτωση πού δέν τό έχετε καταλάβει, κύριοι...

11/09/2006 05:44:00 pm  
Blogger Χαμένο κορμί Î­Î³ÏÎ±ÏˆÎµ...

ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ...

Τί λέω ρε, ΤΙ ΘΕΟΣ
ΗΜΙΘΕΟΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ

Μας πηδάς το μυαλό δικέ μου, με την καλή έννοια...

11/09/2006 08:44:00 pm  
Anonymous Anonymous έγραψε...

Κοίτα να δεις που η γκόμενα θα είναι εντελώς S&M τελικά :P

11/09/2006 09:15:00 pm  
Blogger Dark Angel έγραψε...

Θύμησε μου να γράψω την νουβέλα "στο μυαλό του Πασκάλ".

Ακούς εκεί έκφυλος άγγελος. Είπαμε ότι σε γουστάρω ρε μαν αλλά όχι και τόσο...


:)))

11/09/2006 09:17:00 pm  
Anonymous Anonymous έγραψε...

...''κάθε φορά που την έπαιζα
μετά
από την ανάγνωση μιας είδησης/άρθρου, ήμουν και πιο καβλωμένος''....είδες όχι ταυτόχρονα :).....είδες τι παλιοφεμινίστρια είμαι?
μετά το από ΔΟΥ σε ΔΟΥ, το ρίξαμε σε ενορίες? για να δούμε που το πάει, μόνο να του σηκωθεί...θ' ανάψω ένα κερί στην χάρη του

11/10/2006 12:17:00 am  
Blogger Lex_Luthor06 έγραψε...

Πολύ καλό.
Αντε να δούμε
:-D

11/10/2006 09:19:00 am  
Anonymous Anonymous έγραψε...

νομίζω πως θα αρχήσω να συχνάζω σε εκκλησιες πιο συχνα μηπως και σταθω τυχερη

11/10/2006 12:13:00 pm  
Anonymous Anonymous έγραψε...

Αναρωτιέμαι γιατί τέτοια κείμενα δεν κυκλοφορούν αμέσως σε βιβλίο.

11/10/2006 01:06:00 pm  
Blogger Idάκι έγραψε...

Να θυμηθώ διαβάσω ειδήσεις τη Δευτέρα, θα έχουν σωρεία ρεπορτάζ για την αθρόα έλευση λάγνα προδιατεθειμένων bloggers στην Κυριακάτικη λειτουργία ;PP

Πολύ καλά το πας, Pascal, με γοητεύει ιδιαίτερα η επιλογή των λεπτομερειών που αναπτύσσεις κ ίσως ακόμη περισσότερο αυτά που δεν αναφέρεις για τους ήρωες. Divine indeed ;)


PS. Άλλαξα το nick μου σε idάκι διότι υπάρχει άλλος ένας χρήστης του id, που γράφει(;) στη Γοργονοταβέρνα, και σχολιάζει σε άλλα blogs με τρόπο που δεν θα ήθελα να συνδεθεί με τη δική μου διαδικτυακή ταυτότητα. Δεν απαντά σε emails και μάλλον δεν έχει σκοπό να αλλάξει nick, οπότε αναγκάζομαι να αλλάξω εγώ, και προτιμώ το χαϊδευτικό που διάλεξαν φίλοι εδώ και καιρό. Ευχαριστώ που ρώτησες πάντως :)

11/10/2006 01:12:00 pm  
Blogger Μαύρος Γάτος έγραψε...

Χαμένο κορμί, φυσικά και είναι θεός, αλλά όμως ποιάς θρησκείας;;;;

ΠΑΣΚΆΛ, +ευλόγησον+ (όχι εμένα ρε, την ηρωϊδα του διηγήματος

Σ:))))

11/10/2006 03:37:00 pm  
Blogger pascal έγραψε...

vangelakas: Μόνο παναθήναια; Της πόπης γίνεται, όπως βλέπεις.

kunelina: Thanks. Δεν έχω διαβάσει άρλεκιν για να συγκρίνω, αλλά σας πιστεύω.

χαμένο κορμί: Εκσπερματώσατε;

confused: Κρύβε λόγια...

dark: Χεχεχεχεχεχε...σε γουστάρω πολύ. Το ξέρεις αυτό, ε;

πάνος: Thanks. Καινούριο μπλογκάκι ε; Καλορίζικο!!!

specialk: Και βέβαια μπορούν οι άντρες να κάνουν δυο πράγματα ταυτόχρονα. Δεν σου έχει τύχει ποτέ να σε ακούνε και να σε γράφουν- ταυχόχρονα; :PPP

lex: Καλησπέρα man

vertheros: Ναι. Κάντο και πες μας τι έγινε :)

ambulance: Δεν είναι αυτό κείμενο για βιβλίο ρε, μην υπερβάλλεις...

idάκι: Χαίρομαι που σας αρέσει. Και το καινούριο σας νικ, πολύ καλύτερο.

μαύρος γάτος: Χμμμ...είμαι ένας άθεος χριστιανός, όπως έχει γράψει κι' εσύ παλιότερα. Είδες; Σε διαβάζω :)

11/10/2006 04:12:00 pm  
Anonymous Anonymous έγραψε...

ναι αμέ, επίσης μου έχει τύχει να τσακώνονται μαζί μου και να παίζουνε online counterstrike και να μου τραβάνε από το χέρι ένα τάπερ με ντολμαδάκια που κράταγα,
επίσης να με ψιλομπινελικώνουνε για υπαρξιακά θέματα, να βλέπουν τηλεόραση και να με πηδάνε ταυτόχρονα....αλλά ως γνωστό εγώ γνωρίζω μόνο διάνοιες.....take it as a compliment u sovinist.... ;)

11/10/2006 11:11:00 pm  
Anonymous Anonymous έγραψε...

Symphony & Metallica εννοούσα βρε! :P

11/11/2006 01:03:00 am  
Blogger nefeli έγραψε...

Divine pascal just Divine θα το εβλεπα ευχαριστως σαν σεναριο σε καποιο film noir.

11/11/2006 11:00:00 am  
Blogger Your Man έγραψε...

"Μήπως έχεις email;", ε;

Καλό ;-)

12/02/2006 06:44:00 pm  

Post a Comment

<< Πάτησέ με

« Κεντρική Σελίδα | Ποια αυτορρύθμιση ρε- «Βουλή Tων Βloggers» εδώ και... » | Οι πέντε μήνες που άλλαξαν τον κόσμο » | Divine » | Όλο το editorial του κ. Τσαγκαρουσιάνου στη Lifo: » | Βλέπω έναν gay στον καθρέφτη του Πιτσιρίκου. Να τρ... » | Mαθητικά βίντεο » | Βόλτα στο πάρκο » | Θα πέσει θάψιμο » | Ο Κόπερφιλντ, ο τηλεβιβλιοπώλης και ο ψευτοερωτευμ... » | The blogme.gr case: »